Femmie van Santen - Lege handen ***

Een jonge vrouw rooft een pasgeboren baby uit een Limburgs ziekenhuis. Drie jaar later is het misdrijf nog steeds niet opgelost. Er zit een rechercheur op de zaak, maar het onderzoek staat op een laag pitje. Het gezin waarin het meisje geboren is, lijkt weer op te krabbelen, maar in werkelijkheid weten ze zich geen raad met het verlies. Cas, de vader, stort zich op zijn werk en de moeder Valerie begint haar eigen, krankzinnige zoektocht naar het meisje.





Het zal je maar gebeuren; je pasgeboren dochtertje wordt ontvoerd vanuit de kraamkamer en is sindsdien spoorloos verdwenen. Drie jaar later lijkt het ogenschijnlijk goed te gaan met Valerie. Maar in tegenstelling tot de politie, en zelfs haar man Cas, kan zij zich niet neerleggen bij het schrijnende verlies. Ze weet zeker dat haar kindje nog leeft, en ze zal niet rusten voor ze haar heeft gevonden!

Lege handen is een mooi en helder verhaal en de huiselijke taferelen doen tot de verbeelding spreken. Maar een echte thriller vind ik het niet. De loop van het verhaal wordt al snel weggegeven, en ook de identiteit van de dader laat niet lang op zich wachten. Storend is dit niet echt; de boeiende manier van schrijven van van Santen maakt veel goed. Valerie wordt goed beschreven, haar emoties en vastberadenheid zijn erg herkenbaar, vooral voor lezeressen met kinderen. Ook een zekere mate van spanning is aanwezig: in schuingedrukte gedeeltes komt een andere vrouwelijke hoofdpersoon aan het woord. Door de ik-vorm waarin dit geschreven is, krijg je als lezer een kijkje in de gedachten van deze persoon.

 Hoewel een thriller-achtige spanning dus achterwege blijft, en de ontknoping niet echt onverwacht is, is dit boek het zeker wel waard om te lezen. Het boeiende verhaal is op een heel beeldende manier geschreven, en het onthutsende gevoel bekruipt je dat dit een ieder van ons kan overkomen.

Dit boek las ik voor Vrouwenthrillers.nl.
Recensie Lege handen