Wat de mooiste tijd van haar leven had moeten zijn, verandert voor Tania Bongers in een regelrechte nachtmerrie. Tijdens haar zwangerschap wordt ontdekt dat zij baarmoederhalskanker heeft. Zeer tegen het advies van haar artsen in doet Tania er alles aan om haar baby te behouden. Koortsachtig zoekt ze het hele internet af tot ze een arts vind die chemotherapie aandurft tijdens haar zwangerschap. Het zorgt voor het eerste lichtpuntje in een zware tijd en het geeft Tania de kracht die ze nodig heeft om te vechten voor haar ongeboren kindje. Pas als de baby geboren is gaat zij akkoord met een operatie om haar baarmoeder en de tumor te verwijderen. Maar heeft ze genoeg tijd?
'De dag dat ik doodging' is het aangrijpende relaas van een jonge vrouw die het ene moment nog zorgeloos blij is met haar zwangerschap en het volgende moment zich genoodzaakt ziet een enorm heftige gevecht aan te gaan. Haast als in een dagboek beschrijft zij de enorme impact van hetgeen haar overkomen is. Indrukwekkend daarbij is dat de titels van de opeenvolgende hoofdstukken in weken weergeven hoe ver haar zwangerschap gevorderd is. Tijdens het lezen komt dat wel even hard binnen; je realiseert je des te meer de afgrijselijke race tegen de klok. Huiverend leef je mee tijdens de diverse behandelingen die Tania moet ondergaan. Je kunt niet anders dan enorm veel respect hebben voor de moed en durf van deze jonge vrouw. Zeker als je zelf ook een kind hebt gekregen.
Het is simpelweg onmogelijk om over 'De dag dat ik dood ging' te praten in termen als 'goed' of 'mooi'. Woorden die eerder bij je opkomen tijdens het lezen zijn: 'indrukwekkend', 'heftig', 'kippenvel'. De 5 sterren zijn dan ook gebaseerd op de enorme bewondering die ik heb gekregen voor Tania Bongers na het lezen van haar verhaal. Allereerst door haar standvastigheid bij de ontzettend moeilijke beslissing die zij moest nemen, haar vechtlust tijdens de behandelingen, de allesomvattende liefde voor haar kind, maar ook door het willen delen van haar verhaal. Wie weet zal het ooit voor een andere, zwangere, vrouw de laatste strohalm blijken te zijn.
Wat mij enorm raakte was de foto van Tania die ik één dag nadat ik het boek uit had via Facebook voorbij zag komen. Ze straalde van geluk en hield een prachtig meisje in haar armen; de baby waar ze zo hard voor gevochten had. Prachtig om te zien, de tranen schoten in mijn ogen. Tot de allerlaatste pagina van het boek wist ik niet of het goed zou aflopen. Bij het zien van de foto gaat er dan wel even door je heen dat deze prachtige baby er niet was geweest als Tania het nadrukkelijke advies van de artsen had opgevolgd.
Bij deze wil ik Tania Bongers en Uitgeverij Mistral hartelijk danken voor het toesturen van dit recensie-exemplaar. Tania, ik heb enorm veel bewondering voor je en ik wens je een leven vol geluk toe met je man en dochtertje.
