Pagina's

dinsdag 30 september 2014

Geertje Paaij - In hemelsnaam ****

Wat begint met de ontvangst van een stamboomboekje van de familie Paaij mondt uit in een zoektocht naar verdere informatie over de leden van deze familie. Er blijkt echter opvallend weinig bekend te zijn over grootmoeder Adriana Johanna Frederica van Boxcel, zelfs foto’s zijn er niet te vinden. Wie was deze vrouw, wat dreef haar er toe haar zoon en diens kleine zusje onder te brengen in armengestichten en wat is de reden dat zij bijna niet voorkomt in de archieven?


Geertje Paaij doet in ‘In hemelsnaam’ verslag van haar bevindingen. Een brief die haar vader ooit schreef aan Mies Bouwman biedt daarbij vele aanknopingspunten. Maar de speurtocht in het verleden brengt ook veel onduidelijkheden aan de oppervlakte. De zoektocht van Paaij getuigt van een groot doorzettingsvermogen. De vele vragen rondom haar grootmoeder en de enorme behoefte deze vrouw een gezicht en een stem te geven, maken dat de auteur van geen opgeven wil weten.

Wanneer er steeds meer aanwijzingen naar boven komen dat Adriana geestelijk ziek was, is dat voor Paaij een heftige confrontatie. Haar eigen dochter worstelde immers  met schizofrenie en diverse psychoses waardoor de situatie thuis op den duur onhoudbaar werd. De auteur zag zich genoodzaakt haar kind de deur te wijzen. Via allerlei omzwervingen wordt het meisje uiteindelijk opgenomen in een psychiatrische instelling. Over deze aangrijpende periode in haar leven schreef Paaij het boek ‘Volg de blauwe lijn’. De ontdekking dat meerdere familieleden van Adriana onderhevig waren aan geestelijke moeilijkheden doet vermoeden dat de problemen van haar dochter misschien wel erfelijk bepaald zijn.

De vloeiende wijze waarop Paaij de gevonden informatie aan elkaar schrijft maakt het lezen van ‘In hemelsnaam’ tot een boeiende ervaring. De gedeeltes waarbij zij haar fantasie de vrije loop laat -en als het ware in de huid kruipt van haar voorouders- zijn zo beeldend weergegeven dat het mij niets zou verbazen als het destijds werkelijk zo gegaan is. Zij beschrijft de personen zo volledig dat zij bijna tot leven lijken te komen. Daarbij schroomt zij niet ook de minder leuke ontdekkingen uit te diepen. Dat een en ander voor de auteur emotioneel erg zwaar moet zijn geweest, behoeft geen verdere uitleg. Ieder van ons zou graag willen dat onze voorouders van onbesproken gedrag waren. De ontdekking dat dat helaas niet altijd het geval is, is een moeilijk gegeven om zomaar overheen te stappen. De wijze waarop de auteur zich staande houdt, haar bevindingen onder de loep legt en geen moment overweegt te stoppen met zoeken vind ik bewonderenswaardig.

Het is zoals Geertje Paaij zelf zegt: “Iedereen heeft recht op een nagedachtenis.”
Met dit boek heeft zij haar streven tot een waardig einde gebracht. Ook al zijn er dan geen beelden van Adriana bewaard gebleven, door dit prachtige boek zal haar grootmoeder echter nooit vergeten worden.



Het doek valt voor Leesfanaten...

Velen van jullie zullen inmiddels op de hoogte zijn van het feit dat de website ‘Leesfanaten’ ophoudt te bestaan. Voordat de oprichtster Kristie Raaijmakers deze ingrijpende beslissing openbaar maakte, had zij mij al op de hoogte gesteld. Ik heb zelfs nog even overwogen om het stokje over te nemen, maar de omvang van ‘Leesfanaten’ en alles wat daarbij hoort is voor mij te groot. Ik heb tenslotte ook mijn eigen boekenblog ‘De Boekenwereld’. Deze blog stond de laatste tijd op een lager pitje, zeker toen ik redacteur werd bij ‘Leesfanaten’. In de toekomst ga ik dus weer al mijn energie in mijn blog steken om deze (weer) een trapje hoger te zetten. En ik heb daar ook een heleboel zin in!


Ik wil hierbij vooral Kristie enorm bedanken voor de kansen die zij mij gegeven heeft, en voor het vertrouwen dat zij in me had (en nog heeft hoop ik.. ;-)). ‘Leesfanaten’ kwam onverwachts op mijn pad toen ik aan het opkrabbelen was na een fikse burn-out. Op dat moment was het enige wat mij bezighield de vraag: “Wat wil ik eigenlijk? Waar word ik nou blij van?” En toen zag ik de tweet van Kristie voorbijkomen waarin zij vroeg naar mensen die gek waren op boeken lezen en daarover wilden schrijven. Het muntje viel: dàt wilde ik! En zo geschiedde…

Maar daar bleef het niet bij. Door de recensies die ik schreef begon mijn liefde voor schrijven weer op te borrelen. Kristie gaf mij de gelegenheid om voor ‘Leesfanaten’ op pad te gaan in boekenland en daarvan verslag te doen, met als hoogtepunt (nog steeds..) verslag doen van de NS Publieksprijs 2012. Wat een belevenis was dat, en wat een schat aan ervaring heb ik daar opgedaan! Op ‘De Boekenwereld is mijn column daarover te vinden, als ik deze nog wel eens doorlees dan voel ik me meteen weer als toen.

Ook was ik aanwezig bij een groot aantal boek-presentaties, eerst behoorlijk nerveus maar al gauw genietend tot in de puntjes van mijn tenen. Vele boekenvrienden heb ik op deze manier leren kennen, vele auteurs heb ik gesproken, diverse mensen van uitgeverijen ontmoet…het kan niet op! Mede door de kansen die ik kreeg vanuit ‘Leesfanaten’ kregen mijn eigen naam en boekenblog ook meer bekendheid, en daar ben ik natuurlijk heel blij mee.

En ja; ik ga mijn werkzaamheden voor ‘Leesfanaten’ enorm missen. ‘Leesfanaten’ gaf invulling aan mijn dag op een moment dat ik dat zelf niet kon. Het gaf mij een doel wat ik toen eventjes niet helder kon zien. En het bracht mij op plaatsen waar ik anders misschien wel helemaal niet was gekomen. Inmiddels ben ik al veel verder als toen, en zitten mijn dagen soms propvol met alle leuke dingen die er te doen en te beleven zijn. En ik moet eerlijk bekennen: het idee dat ik nu eindelijk aan de serie van Michael Robotham kan gaan beginnen is niet geheel vervelend…en zo staan er nog meer boeken in mijn kast waar ik blij van word. Dus vervelen ga ik me zeker niet!

Lieve Kristie, nogmaals enorm bedankt voor alles, ik heb er veel van geleerd en dat neem ik mee in mijn recensies, mijn verslagen en mijn columns. En ongetwijfeld kan ik er mijn voordeel mee doen als ik later oooooit eens besluit dat dat boek er echt gaat komen… 

Lieve collega’s, velen van jullie zal ik regelmatig langs zien komen op Facebook en uiteraard blijf ik jullie recensies lezen. Ik heb er van genoten deel uit te maken van zo’n enorm gedreven en enthousiast team! Maar aan alles komt een eind. En het is ook goed zo…

zondag 28 september 2014

Yvonne van der Wal - Zal ik je eens wat zeggen? ****

Wat oorspronkelijk begon als het opschrijven van gedachten over maatschappelijke kwesties, belevenissen en uitgesproken meningen, mondde tenslotte uit in het schrijven van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ De stukjes zijn veelal met de nodige humor geschreven, maar de auteur deinst er niet voor terug om ook haar duidelijke en kritische mening te uiten. Daardoor is deze bundel een bonte verzameling geworden van leuke, interessante, heftige en soms ook ontroerende pennenvruchten.

Yvonne van der Wal is moeder, freelancer, blogger en columnist. Maar zij is ook vooral iemand die geïnteresseerd is in wat zich om haar heen afspeelt. En haar mening steekt zij hierbij niet onder stoelen of banken. Wat deze bundel ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ in mijn ogen speciaal maakt, is dat Van der Wal het item waar zij over schrijft van verschillende kanten onder de loep neemt. Denk vooral niet dat het een verzameling ‘modder-gooien’ betreft; verre van dat. De auteur is volkomen eerlijk in haar bevindingen, ook al betekent dat soms dat ze zichzelf ook even vragend aan moet kijken. Wat duidelijk opvalt is haar kennis van zaken. Haar nieuwsgierigheid zorgt er voor dat zij het naadje van de kous wil weten voordat zij onomwonden haar mening geeft. Juist dat gegeven maakt dat ik heb genoten van deze bundel.

Van der Wal beschikt over een enorme dosis humor die de bindende factor blijkt van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ Daarnaast laat ze je nadenken over dingen waarvan je geneigd bent ze klakkeloos aan te nemen. Bovendien zijn vele stukjes een feest van herkenning! Neem nou het stukje ‘Oeps, vergeten..’. Het bijna achteloze zinnetje: “Wat moet jij nou allemaal onthouden?” dreef haar ertoe je in vliegende vaart mee te nemen op een doorsnee dag van een doorsnee huisvrouw met een doorsnee gezin. Ik heb tot tranen toe geschaterd om de formidabele omschrijvingen van handelingen die zo gewoon zijn, maar waardoor je dag als moeder van een druk gezin compleet volgepropt zit! 

Het gebruik van korte, treffende zinnen en een woordkeus die je mondhoeken doet omkrullen, maakt van het lezen van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ een heerlijke ontspanning. Sterker nog; het heeft mij heel nieuwsgierig gemaakt naar de voorgaande boeken van Yvonne van der Wal!

*Yvonne van der Wal, heel erg bedankt dat ik dit boek mocht lezen!*

vrijdag 26 september 2014

Linda Jansma - Kwetsbaar *****

Vroeg of laat wordt de rekening voor oude fouten alsnog gepresenteerd. Zo ook bij Janine, de mooie en ambitieuze eigenaresse van Club Mercury. Wanneer haar grote liefde voor de deur van de succesvolle dansgelegenheid wordt vermoord, stort haar wereld in. Wie wilde hem dood? Is haar leven en dat van haar dochter ook in gevaar? 


Eind 2010 debuteerde Linda Jansma met de thriller ‘Caleidoscoop’. Inmiddels is deze publiekslieveling niet meer weg te denken uit de thrillerwereld. Het lijkt wel of elk boek wat Jansma schrijft als een komeet omhoog schiet in de lijst van bestsellers. De sympathieke thrillerauteur weet dan ook op meesterlijke wijze haar verhaal over te brengen. Eenmaal begonnen in één van haar boeken is het vrijwel onmogelijk het boek weg te leggen, elke keer opnieuw. Haar personages komen onder haar vaardige hand verrassend tot leven, haar inlevingsvermogen lijkt bijna onuitputtelijk zo treffend geeft zij hun emoties en gedachten weer.

‘Kwetsbaar’ is een vernieuwde editie van het eerder uitgebrachte ‘Caleidoscoop’. De fraaie cover prikkelt meteen je nieuwsgierigheid; de intrigerende oogopslag is pakkend en de tekst op de achterflap geeft je het laatste zetje. Na de eerste bladzijden ben je verloren; de ontwikkelingen in Janine’s leven volgen elkaar in rap tempo op en voor je het weet zit je tot over je oren in het verhaal en kun je bijna niet stoppen met lezen.

Jansma weet de spanning geweldig goed te doseren; nergens zakt het ook maar een fractie in. Sterker nog: in de aanloop  naar de ingenieus bedachte plot neemt de spanning alleen maar toe. De onverwachte ontknoping zag ik absoluut niet aan komen, waardoor ‘Kwestbaar’ voor mij de score van 5 sterren volkomen heeft verdiend!

*Hierbij bedank ik Uitgeverij De Crime Compagnie voor het toesturen van dit recensie-exemplaar.*

dinsdag 23 september 2014

Cilla Börjlind en Rolf Börjlind - De derde stem *****

De blinde assistente van een messenwerper wordt levenloos aangetroffen in een park in Marseille. Ze is de ex van een goede vriend van Tom Stilton, en samen onderzoeken ze haar dood. Intussen wordt in Stockholm het lijk van douanebeambte Bengt Sahlmann aangetroffen. Er is gepoogd het op zelfmoord te laten lijken, maar dat is overduidelijk niet het geval en de politie legt onmiddellijk de link met een grote drugsvangst van de douane. De zaak belandt op het bureau van Mette Olsäter, die het team leidt dat een grote internationale drugszwendel onderzoekt. Olivia Rönning is terug uit Mexico en raakt bij toeval betrokken bij de zaak-Sahlmann. Ze kiest daarin – hoe kan het ook anders – een heel andere weg dan het team van Mette Olsäter en komt zo op het spoor van de moordenaar. Maar die weet op zijn beurt inmiddels ook wie Olivia is…

Cilla en Rolf Börjlind behoren tot de meest gevierde scenarioschrijvers van Zweden. Dat hun charismatische personages ook in boeken uitstekend tot hun recht komen bewees het duo met hun thriller-debuut ‘Springvloed’. Deze ijzersterke thriller verscheen in maar liefst 26 landen. Na het lezen van ‘Springvloed’ voegde ik het Zweedse echtpaar meteen toe aan mijn lijstje met favoriete auteurs. Toen hun tweede thriller ‘De derde stem’ uitkwam kon ik dan ook bijna niet wachten met lezen!

Er verschijnen berichten dat ‘De derde stem’ als een op zichzelf staand boek te lezen is. Ik ben het daar niet mee eens; je mist echt cruciale informatie als je niet ook ‘Springvloed’ hebt gelezen. De verhaallijn van studente Olivia Rönning en oud-rechercheur Tom Stilton en hun relatie tot elkaar wordt verder uitgediept. Hoewel ‘De derde stem’ een flinke sprong in de tijd maakt vind ik dat niet storend. Je gaat moeiteloos weer op in het verhaal. Waar het debuut vooral de geschiedenis ontvouwt van wat er is gebeurd met de echte ouders van Olivia, is het in dit vervolg Tom Stilton die meer centraal staat. Tegelijk met Olivia ontdek je dat de stille, in zichzelf gekeerde rechercheur hele gegronde redenen heeft zoveel mogelijk afstand te bewaren, waarom hij zich heeft teruggetrokken als rechercheur en hoe het komt dat hij lange tijd onvindbaar was. Hoewel veel van de vragen die ik had na het lezen van ‘Springvloed’ in ‘De derde stem’ uitgebreid beantwoord worden, blijven er nog genoeg over om verlangend uit te kijken naar het derde deel!

Het schrijvers-echtpaar Börjlind heeft met ‘De derde stem’ een thriller van groot formaat afgeleverd. De verhaallijn is te complex om in deze recensie uit de doeken te doen -dus daar begin ik niet aan- maar door de boeiende manier van schrijven laat dit boek zich lezen alsof je een spannende film aan het kijken bent. Op zoek naar spanning word je in ‘De derde stem’ op je wenken bediend. Het verhaal ontvouwt zich in volle vaart, verliest werkelijk nergens ook maar een fractie van de opgebouwde spanning en na het omslaan van de laatste bladzijde kun je alleen maar hopen dat het volgende deel niet al te lang op zich zal laten wachten!


Hierbij bedank ik Uitgeverij A. W. Bruna voor het toegestuurde recensie-exemplaar.

maandag 15 september 2014

Milou van der Will - In mijn bloed *****

Benthe Berg is journaliste. Samen met haar man en 5-jarige dochtertje woont zij in Ringerdam, een rustig klein dorpje in Noord-Holland  waar niet veel  gebeurt. Daar komt al snel verandering in als blijkt dat Ringerdam tevens de woonplaats blijkt te zijn  van een pedofiel. Benthe stort zich meteen op de verontrustende feiten, waarbij het haar wonderwel lukt professioneel te blijven. Totdat zij met het hartverscheurende nieuws geconfronteerd wordt dat haar dochtertje één van de slachtoffertjes blijkt te zijn. Vanaf dat moment neemt haar instinct het over…

‘In mijn bloed’ is de nieuwste thriller van Milou van der Will (freelance journaliste, interviewer). Eerder gooide zij al hoge ogen met ‘Rood licht’, ‘Breekijzer’ en ‘Een enkeltje Venus’ waardoor zij inmiddels in één adem wordt genoemd met Simone van der Vlugt, Esther Verhoef en Saskia Noort.
Van der Will schrikt er niet voor terug om in haar boeken in te gaan op soms geruchtmakende actualiteiten, zo ook in ‘In mijn bloed’. De pedofiel Rick V. die weg komt met een veel te lage straf -en bovendien door een aantal dorpsbewoners onschuldig wordt geacht- doet mij al snel denken aan de ingrijpende zaak rondom de pedofiel in West-Graftdijk, ook in Noord-Holland.

Benthe Berg is geen doorsnee type. De thriller-auteur zet haar neer als een krachtige, zelfbewuste  vrouw, enorm gedreven in het werk dat zij doet en vastbesloten om haar werk succesvol met het moederschap te combineren. Daarnaast is ze niet bepaald op haar mondje gevallen. Haar directe manier van doen mag dan verfrissend zijn, door haar vlijmscherpe tong en haar neiging mensen in gedachte al snel te veroordelen vond ik het soms lastig Benthe sympathiek te blijven vinden. Maar dat is dan ook het enige minpuntje wat ik kan bedenken. ‘In mijn bloed’ is een thriller met een duistere dreiging waarbij je, net als Benthe, soms toch op het verkeerde been wordt gezet. De spanningsboog  wordt krachtig opgebouwd en blijft tot het einde toe staan als een huis. Eenmaal begonnen kun je het boek echt niet meer wegleggen; ik wilde alleen maar door blijven lezen totdat ik eindelijk wist hoe het verhaal eindigde. Zo hoort een thriller te zijn, en na zo’n geweldige leeservaring is het kleine minpuntje ogenblikkelijk vergeven.

Van der Will laat zien over een groot inlevingsvermogen te beschikken door de afschuwelijke emoties die Benthe gaandeweg het proces overvallen zo treffend weer te geven. Tijdens het lezen bèn je Benthe, wòrd je hysterisch als tot je doordringt wat er met Céline is gebeurd en stà je ten einde raad met een vuurwapen om de hoek te wachten tot dat vreselijke monster naar buiten komt! De auteur heeft met haar vorige thrillers de lat erg hoog gelegd, waardoor de verwachtingen dan ook  hoog gespannen waren. Maar wat mij betreft is zij er meesterlijk in geslaagd om met ‘In mijn bloed’ wederom een uiterst spannende pageturner af te leveren, echt een aanrader!

*Deze spannende thriller mocht ik lezen voor Not just any book *

zaterdag 6 september 2014

Jill Mansell - Rozengeur en zonneschijn ***

Sophie Wells werkt als fotografe in de populaire badplaats St. Carys. Ze heeft besloten niet meer aan een relatie te beginnen; dat wil ze niemand meer aandoen. Tot haar afgrijzen valt ze toch voor Josh Strachan, de nieuwe eigenaar van het chique hotel Mariscombe House. Waarom moet juist hij haar dan betrappen op skinny-dipping? Dat wordt een zomer vol rozengeur en zonneschijn!

Sophie is fotografe en heeft na een ellendige relatie alles afgezworen wat negatief was in haar leven en dan vooral de mannen. Ze is haar droom gaan volgen en fotografe geworden. Het geheim dat ze met zich meedraagt blijft geheim, dat heeft ze zichzelf beloofd, evenals het feit dat er geen mannen meer toegang tot haar leven zullen krijgen.  Maar ja, gevoelens blijven gevoelens en uiteraard verschijnt daar de prins op het witte paard.

Tula werkt als barkeepster in een café waar ze het totaal niet naar haar zin heeft en nadat ze een leuke jongen heeft proberen te zoenen die haar prompt vertelt dat hij homo is en het weerbericht alle goeds voor komend weekend voorspelt besluit ze te liegen tegen haar baas, zich ziek te melden en te vertrekken naar haar vriendin. Dat dit echter voorgoed zou worden had ze niet voorzien.

Sophie en Tula, vriendinnen voor het leven en allebei single. De ene woont in een heerlijke badplaats en de ander in een deprimerend dorp. Dan komt de zomer, het mooie weer en ook al willen ze het niet altijd, ook de mooie mannen. De perfecte ingrediënten voor een zomerboek waarbij je lekker weg kunt zwijmelen. 

Jill Mansell schrijft deze roman zoals we van haar gewend zijn. Vlot en romantisch met de nodige humor. Persoonlijk vind ik dit toch een van haar minder  goede boeken. Het lijkt of de ingrediënten iets te vaak gebruikt zijn. Rozengeur en Zonneschijn is in mijn ogen te veel van alles; te voorspellend wat de verhaalstructuur betreft, te onwaarschijnlijk wat de gebeurtenissen in de levens van de personages betreft, te sprookjesachtig en de humor is te ver gezocht. Het leven van Sophie is in eerste instantie leidend, maar allengs komen er een heleboel personages met allemaal hun eigen levensverhaal in voor die veelal in hoeveelheid van verschijnen niet onderdoen voor Sophie.

Kortom, volgens mij heeft Jill Mansell  qua verhaal betere boeken geschreven.

Maar eerlijk is eerlijk,  aan de rand van het zwembad, op je strand- of tuinstoel in de zon of op lange koude winteravonden voor de haard met een wijntje in je hand is dit een prima ‘tussendoortje’ om even bij weg te dromen.  

*Geschreven door gast-recensente Natasja*


Hierbij bedank ik Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het sturen van dit recensie-exemplaar.


woensdag 3 september 2014

Laura McHugh – Het gewicht van bloed ****

Al zijn sommige geheimen nog zo goed verborgen gehouden, er komt altijd een moment dat ze boven water dreigen te komen. Dat ontdekt ook Lucy Dane. Bijna een jaar nadat haar schoolvriendinnetje Cheri vermist is geraakt, wordt haar lichaam aangetroffen. Niemand lijkt te weten wat er met haar gebeurd is en hoe ze aan haar einde is gekomen. De gedreven Lucy gaat op onderzoek uit, maar wanneer zij achter de afschuwelijke waarheid komt beseft ze dat haar eigen leven ook gevaar loopt.

Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...

Marijke Verhoeven – Onderschat ****

Gevangen in een huwelijk wat zijn beste tijd heeft gehad, krijgt Marcia het aan de stok met haar stiefdochter. Margreth wil van haar stiefmoeder af en in een onbezonnen bui besluit zij Marcia te chanteren. Ongewild zet de gekwetste tiener hiermee een reeks huiveringwekkende gebeurtenissen in gang die niet meer te stoppen lijkt.

Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...

Richard de Leth – OERsterk ****

In 'OERsterk' legt Richard de Leth uit waarom hij van mening is dat aanpassingen in ons voedselpatroon onze lichamelijke en geestelijke gezondheid kunnen verbeteren. De Leth studeerde geneeskunde aan de VU Amsterdam. Naar aanleiding van veelvuldige klachten en symptomen die hij tegenkwam in zijn praktijk, ontwikkelde hij een nieuw concept waarin hij de westerse en oosterse geneeskunde combineert.


Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...