Isa Maron - IJskoud ****

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

Isa Maron schreef eerder onder andere 'Passiespel' (2008), 'Verboden verleden' (2010) en 'Schaduwkant' (2011). In juli 2014 kwam 'Galgenveld' uit, het eerste deel in 'De Noordzee Moorden'. Haar nieuwste thriller 'IJskoud' is het tweede deel in deze reeks van vier.

De titel 'IJskoud' is voortreffelijk gekozen; het is het eerste woord wat je in tekst èn beeld ervaart als je de cover bekijkt, het is het verstikkende gevoel dat je bekruipt tijdens het lezen, het is het kippenvel wat ontstaat tijdens de huiveringwekkende zoektocht naar de ontvoerde kinderen en het zorgt voor de rillingen waarmee je het boek uiteindelijk dichtslaat.

Isa Maron weet me, net als met ‘Galgenveld’ ogenblikkelijk het verhaal in te trekken. De vaart waarmee ze van start gaat maakt dat ik er eens lekker voor ga zitten; dit belooft wat! En die belofte maakt Maron meer dan waar. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat ‘IJskoud’ leest als een trein. De spanning is meteen vanaf het begin duidelijk voelbaar en wordt bijna benauwend naarmate het verhaal vordert.

De ontvoering van Jesse lijkt het startsein van een reeks onverklaarbare vermissingen. Als na Jesse ook Tommy ontvoerd blijkt te zijn, neemt de spanning bij de rechercheurs toe. En niet alleen bij hen; ook de angst en onzekerheid bij de getroffen ouders is uiteraard zenuwslopend. Dit alles heeft zijn weerslag op rechercheur Maud Mertens. Regelmatig spoken de beelden van een meisje van nog geen vier jaar door haar hoofd; een meisje wat bezweek aan afgrijselijke mishandelingen. Maud gaat gebukt onder een enorm schuldgevoel omdat ze vindt dat ze de situatie destijds niet goed heeft ingeschat. De verdwijningen leggen daardoor een nog grotere druk op haar.

Isa Maron weet de gevoelens in deze onthutsende zaak heel treffend weer te geven; je voelt de machteloosheid van de rechercheurs, de verlammende zorgen van de ouders en de beklemmende angst van de kinderen.

Had ik bij het eerste deel in de reeks van ‘De Noordzeemoorden’ nog wat kleine kanttekeningen, nu was daar was absoluut geen sprake van. Sterker nog; toen ik bedacht dat een aantal kinderen behoorlijk wijs spraken, en of dat wel klopte, werd deze vraag door de auteur zo snel beantwoord dat het bijna leek of zij naast me zat mee te lezen. In vergelijking met het vorige deel ben ik er van overtuigd dat Maron zichzelf heeft overtroffen. De wisselwerking tussen de jonge Kyra en de meer ervaren Maud voelt veel beter aan; het wispelturige van Kyra is een stuk minder en Maud stelt zich meer open voor de ideeën van de studente. Een mooi gegeven, de mysterieuze verdwijning van Sarina –de zus van Kyra- is tenslotte nog steeds niet opgelost en Kyra klopt regelmatig aan bij Maud om te vragen of er vooruitgang is in het onderzoek. Ook tijdens het aangrijpende onderzoek naar de verblijfplaats van de kinderen probeert Kyra haar steentje bij te dragen.

De aanloop naar de spannende plot is heel sterk. Mooi om te lezen hoe de gedachtes van de rechercheurs uiteindelijk samenkomen en ze daardoor de ontknoping van het mysterie in het vizier krijgen. Na het dichtslaan van het boek moet je alle gebeurtenissen echt even laten bezinken. Een heuse aanrader dus, ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!

* 'IJskoud' las ik voor de leesclub van www.notjustanybook.nl  *

Linda Jansma - Vrij spel *****

Als haar vader een zeventienjarige jongen doodschiet, komt Emma's leven in gevaar.

Op een mistige ochtend in oktober schiet de vader van Emma, politieagent Nick Overmars, een zeventienjarige jongen dood. Volgens hem was de jongen gewapend, maar het wapen wordt niet gevonden. Bovendien blijkt dat Nick nog een andere, heel persoonlijke reden had om te schieten. Al snel merkt Emma wat voor impact de schietpartij heeft als vrienden van de jongen op wraak zinnen en haar leven tot een hel maken...

Thrillerauteur Linda Jansma heeft met haar vorige boeken de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Maar ook haar fans hebben vaak grote verwachtingen van elk nieuw boek dat Jansma uitbrengt. Keer op keer lukt het de schrijfster toch weer om deze verwachtingen waar te maken. Met haar nieuwste thriller, 'Vrij spel', laat zij wederom zien waarom zij een van Nederlands beste thrillerauteurs is.

Een grote gave van Jansma is het feit dat zij beschikt over een enorm groot inlevingsvermogen. Wie het genoegen heeft gehad de sympathieke schrijfster te ontmoeten, weet dat zij hier geen grote moeite voor hoeft te doen. Zij heeft dit van nature; ook in het dagelijks leven komt zij over als een warme persoonlijkheid, sterk begaan met de mensen om haar heen. Je merkt dat in vele van haar personages die zij tot leven laat komen op papier.

In 'Vrij spel' beschrijft Jansma op indringende wijze de brute, beestachtige verkrachting van Emma door een groep bendeleden. Het buitensporige geweld wat daarbij wordt gebruikt doet het bloed in je aderen stollen van afschuw. De afgrijselijke gebeurtenis heeft dan ook een enorme impact op het jonge meisje. Ze sluit zich voor iedereen af, wil niet alleen de deur uit en lijdt aan vreselijke nachtmerries. De aangrijpende wijze waarop Jansma de angstgevoelens van Emma weergeeft mist zijn uitwerking niet; je kunt niet anders dan intens met haar meeleven. De gedachte dat dit ook in het echt zou kunnen gebeuren, kruipt daarbij onder je huid en laat je niet meer los.

Ook de gedachten en emoties van haar moeder worden goed uitgewerkt. Wanneer blijkt dat vader Nick, tijdens zijn werk als politieagent, de hoofddader van de verkrachting doodschiet, gaat Gwen uiteindelijk toch twijfelen aan haar man. Is het echt zo gegaan als Nick verteld, dat de jongen een vuurwapen had, of heeft de agent uit haat gehandeld? Ze probeert haar man zo goed mogelijk bij te staan, maar het gezin gaat gebukt onder het drama en de gevolgen daarvan.

Zonder dat ik te veel prijs wil geven van het verhaal, kan ik je verzekeren dat 'Vrij spel' wederom staat als een huis. Jansma wist mij te verrassen met haar keuze voor een andere opzet; dit keer is de dader al bekend en ontvouwt het verhaal zich rondom diens beweegredenen. Wie denkt dat er daardoor een gedeelte aan spanning mist, komt bedrogen uit; ik heb het boek in één adem uitgelezen!
De heftige emoties spatten bijna van de bladzijden af. Afschuw, vrees, ongeloof, verbijstering, verdriet en boosheid gaan de strijd met elkaar aan, wat resulteert in een schokkende ontknoping. Na het dichtslaan van 'Vrij spel' moest ik het verhaal echt even laten bezinken, indrukwekkend. Wat mij betreft de volle vijf sterren meer dan waard!

Blogtour AW Bruna: Tamar Cohen - De andere vrouw ****

Stel je voor: je bent al 28 jaar gelukkig getrouwd. Je hebt drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is, en jullie houden nog altijd evenveel van elkaar.
Of: stel je voor dat je al 17 jaar getrouwd bent. Je hebt een dochter, een fijn huis en een echtgenoot die veel van huis is, maar toch houden jullie zielsveel van elkaar.
Dan krijg je op een dag een telefoontje dat je wereld op z n kop zet: je echtgenoot is dood. Je bent er kapot van. Je gaat naar de begrafenis en komt oog in oog te staan met zijn andere weduwe.
Een andere vrouw, een ander gezin. Dat kan niet waar zijn. Dat moet een vergissing zijn. En dat is háár schuld. Toch?

Tamar Cohen werkte twintig jaar als freelance journalist. Daarnaast schreef ze -onder een pseudoniem- negen non-fictieboeken. In 2012 debuteerde ze als romanschrijfster met 'De wraak van de minnares'. Met 'De andere vrouw' vestigt zij haar naam definitief.

De prettige schrijfstijl van Tamar Cohen zorgt er voor dat het je totaal geen moeite kost om je in de hoofdpersonen te verplaatsen. Tevens kun je deze roman niet lezen zonder je steeds weer af te vragen: wat zou ik doen in deze situatie? De rollercoaster aan emoties die behoren bij het antwoord op deze vraag spatten van de pagina's af. Afwisselend en in korte hoofdstukken zijn beide vrouwen aan het woord. Het verdriet over de dood van hun geliefde echtgenoot gaat abrupt over in ontzetting en ongeloof als blijkt dat hij een dubbelleven leidde. Daarna neemt boosheid de overhand. Beide echtgenotes doen hun uiterste best de ander ervan te overtuigen dat hun huwelijk een fout was. Selina gooit haar prachtige huis in de strijd, en Lottie het feit dat zij veel jonger is dan haar rivale. Maar hoe meer geheimen er boven water komen, hoe meer de vrouwen in gaan zien dat zij alleen maar bij elkaar terecht kunnen voor begrip, troost en een luisterend oor. Zij zitten immers in dezelfde nachtmerrie? Een nachtmerrie die nog lang niet voorbij is...

Cohen laat in 'De andere vrouw' zien dat zij beschikt over een groot inlevingsvermogen. De reeks aan emoties waar beide vrouwen mee te kampen krijgen, zijn heel goed uitgewerkt. De droge humor die de auteur door de zinnen heen vlecht, zorgt er voor dat je door de pagina's heen vliegt. Sommige gebeurtenissen zijn zo beeldend weergegeven dat je een glimlach bijna niet kunt onderdrukken. Dit zorgde er voor dat ik 'De andere vrouw' met heel veel plezier heb gelezen. Inmiddels heb ik ook het debuut 'De wraak van de minnares' op mijn verlanglijstje gezet.

Wist je dat....er een bibliotheek zit op station Haarlem?

Wat een slimme uitvinding: een bibliotheek op het station! Dat betekent dat je lekker een goed boek uit kunt zoeken, daarna de trein in stappen en meteen kunt beginnen met lezen. En wanneer het boek uit is breng je het 'op weg naar huis' gewoon weer even terug. En haal je natuurlijk meteen een nieuwe! Neem een kijkje op de website voor meer informatie, of volg hen via Facebook, Twitter of Pinterest.

Bibliotheek op het station

Martine Kamphuis - Alibi ***

Tijdens een ontgroeningskamp wordt het levenloze lichaam van Belle op een verlaten dijkje gevonden. Als psychologe Wynona Post, oftewel WP, haar cliënte Josje hierover hoort vertellen, wordt ze gegrepen door het mysterieuze verhaal. WP vermoedt dat de dood van Belle geen natuurlijke dood was. In haar zoektocht naar de waarheid negeert ze grenzen en brengt daarbij ook haar eigen leven in gevaar.


Auteur Martine Kamphuis studeerde geneeskunde en is werkzaam als psychiater. 'Alibi' is haar vijfde thriller, eerder verschenen 'Vrij', 'Ex', 'Kift' en 'Ziek'.

De thriller 'Alibi' vormt de start van een reeks met in de hoofdrol psychologe Wynona Post. Aangezien Wynona niet echt gecharmeerd is van haar naam laat zij zich WP noemen. WP is een wat onzekere en chaotische jonge vrouw. Zij leeft het liefst wat op zichzelf met in haar kielzog haar trouwe hond Jip. Ondertussen worstelt zij met zichzelf. Zal zij wel een goede psychologe worden? Zal zij in staat zijn haar patiënten te helpen? WP is niet zeker van zichzelf en haar talenten en de complexe relatie met haar ouders helpt daar ook niet echt aan mee.

Wanneer Josje Engelkens haar spreekkamer binnenloopt kan WP niet vermoeden wat haar allemaal te wachten staat. Zij doet haar uiterste best om Josje te helpen met haar nachtmerries die het gevolg lijken te zijn van een dodelijk ongeluk tijdens een ontgroeningskamp waar Josje deel van uitmaakte. De jonge psychologe gaat daarin echter zo ver dat zij daarmee haar eigen leven op het spel zet.

Hoewel de proloog van 'Alibi' erg boeiend was, bleef de spanning in het verhaal wat mij betreft een beetje op de vlakte. Dat vond ik jammer want alle ingrediënten voor een intrigerende thriller waren zeker wel aanwezig. Persoonlijk had ik wat moeite met het onstuimige gedrag van WP. Sommige acties van haar kwamen bij mij wat ongeloofwaardig over; aan de ene kant is ze enorm onzeker en dan gaat ze ineens toch tot drieste acties over. Het kostte me daardoor wat tijd om me in haar in te leven.

Wat ik wel enorm boeiend vond waren de uiteenzettingen wat betreft het vak van psychologe. Hierin is duidelijk merkbaar dat Kamphuis daar goed in thuis is. Ook het verrassende einde van dit eerste deel in de reeks over WP vond ik sterk en daardoor heeft de auteur mij genoeg weten te prikkelen om ook het volgende deel te willen lezen.

Elmer den Braber - Mijn vader was een NSB'er ****

Weesp, mei 1945. 
De vader van de 17-jarige Elsa Aaldering is na zijn arrestatie onder onopgehelderde omstandigheden in het voormalige SS-concentratiekamp Vught om het leven gekomen. Bovendien is Elsa het contact met haar hartsvriendin Anna volledig kwijtgeraakt. Het gezin Aaldering blijft ontredderd achter, maar ondanks alles lukt het Elsa elders een nieuw leven op te bouwen met haar man Willem. Het geluk kent echter een hoge prijs: ze moet het verleden doodzwijgen. Nu, vele jaren later en in de herfst van haar leven, houdt Elsa op een gewone maar prachtige zondagmiddag een familiefeestje. Ze beseft dat dit haar laatste kans is om de waarheid over haar 'foute' vader te onthullen. 

Na het behalen van zijn VWO-diploma volgde Elmer den Braber de HBO opleiding Communicatie, ging aan het werk als accountmanager en specialiseerde zich vervolgens tot Software Licentiespecialist. In zijn vrije tijd verdiepte Den Braber zich in het fenomeen Social Media. Uiteindelijk heeft de auteur van zijn hobby zijn beroep weten te maken; inmiddels is hij als zelfstandig ondernemer erg actief op Social Media. Maar al die tijd borrelde er een verhaal in zijn hoofd, een verhaal wat verteld diende te worden vond hij.

Toen Elmer den Braber mij vroeg of ik zijn roman 'Mijn vader was een NSB'er' wilde recenseren, was ik gelijk geïnteresseerd. De Tweede Wereldoorlog heeft mij van jongs af aan geboeid, niet in de laatste plaats doordat de oorlog in onze familie ook een grote rol speelde en waar haast niet over werd gepraat. Ik was erg benieuwd naar deze roman die het verhaal zou vertellen vanuit een geheel andere kant dan de boeken die ik tot dusver heb gelezen.

Het indrukwekkende verhaal van 'Mijn vader was een NSB'er' wordt voorafgegaan door een zeer uitgebreid en eerlijk voorwoord door historicus Maarten van Rossem. Hij vertelt hierin over het ontstaan en het uiteindelijk grimmige karakter van de NSB. Na de oorlog keerden veel Nederlanders zich massaal tegen hen. En niet alleen tegen hen, maar ook tegen hun kinderen. Ook zij werden met de nek aangekeken, en -zo laat Van Rossem doorschemeren- veel lering is daar niet uit getrokken. Nog steeds als zich problemen voordoen zijn veel mensen geneigd anderen daarvan de schuld te geven, zelfs als zij er niets mee te maken hebben gehad.

Tijdens een familiefeestje in haar huis, besluit Elsa Aaldering dat zij niet langer wil zwijgen over het 'foute' verleden van haar vader. Een verleden dat een zwaar stempel op haar leven heeft gedrukt en op dat van haar kinderen. Hoewel ze hierbij veel tegenstand ondervindt van haar kinderen is ze vastbesloten haar hart te luchten. Elsa begint haar verhaal in 1938, wanneer zij tien jaar oud is. Den Braber heeft de jonge leeftijd van het meisje, haar naïviteit en haar onvoorwaardelijke geloof in het goede van alle mensen heel treffend weten te vangen in haar woorden en gedachten. Daardoor leef je als lezer enorm met haar mee, zeker wanneer haar rotsvaste vertrouwen in haar vader behoorlijk begint te wankelen. Haar eigen gevoel wat betreft goed en fout komt danig in de knel. Het feit dat Elsa hier en daar wat volwassener overkomt als dat ze qua leeftijd is, zou als storend ervaren kunnen worden. Het geeft wat mij betreft echter een extra impuls mee aan het verhaal; door haar vragen, twijfels en acties op deze wijze uit te diepen, zet het je zelf ook aan het denken.

De beeldende -en ook ontroerende- manier waarop den Braber 'Mijn vader was een NSB'er' neerzet, getuigt van een groot inlevingsvermogen. Eerlijk gezegd was mij niet veel bekend van het ontstaan en verdere verloop van de NSB, alleen dat het 'fout' zou zijn. De achterliggende gedachten en emoties die in deze roman spelen, laten je de feiten zeker van een andere kant bekijken. Niet iedereen sloot zich immers vrijwillig aan, menigeen deed dat in een poging het gezin te redden bijvoorbeeld. Je kunt je afvragen in hoeverre dat fout is? Heeft men van te voren wel beseft hoe de gewetenloze Duitsers de NSB zouden gebruiken? Ik denk dat men dan een andere keus had gemaakt. Hoe tegenstrijdig het ook is, ook deze families -en hun nakomelingen- zijn voor het leven getekend. Sterker nog: vandaag de dag spelen dit soort kwesties nog steeds. Ik denk dat ik dat nog de meest krachtige boodschap vind van 'Mijn vader was een NSB'er'.

Hoewel er aan het eind van het verhaal ietwat veel toevalligheden samenkomen, past dat wel weer bij de roman-vorm waarin dit aangrijpende verhaal is gegoten. Een klein minpuntje vind ik de taal- en typefouten die ik tegenkwam in een deel van het boek, hopelijk wordt dat snel aangepast in een volgende druk. Een mooie tegenhanger vormen de historische foto's achterin het boek. De waargebeurde verhalen die daarop volgen laten een diepe indruk achter.
Al met al is dit een boek dat iedereen zou moeten lezen -zeker ook op scholen!- en zich zou moeten afvragen: "Wat zou ik zelf doen?"