Anita Terpstra - Anders *****

Je eigen kind herken je altijd. Toch?
Alma Meester en haar man Linc vormen met hun kinderen Iris en Sander op het eerste gezicht een normaal en gelukkig gezin. Maar dan verdwijnen de elfjarige Sander en zijn vriendje tijdens een vakantiekamp. Het lichaam van het vriendje wordt gevonden, Sander is spoorloos verdwenen.
Zes jaar later meldt Sander zich bij een politiebureau in Duitsland. Dolgelukkig sluiten Alma en Linc hun zoon weer in de armen, maar de hereniging verloopt allerminst vlekkeloos. De twijfel slaat toe: is Sander wel wie hij zegt te zijn? In een poging de waarheid te achterhalen moet het gezin voor eens en voor altijd uitzoeken wat er tijdens het kamp precies is gebeurd.

Soms kom je een boek tegen waarbij je, na de laatste bladzijde, in gedachten verzonken voor je uit blijft staren. De nieuwste thriller van Anita Terpstra is zo'n boek. 'Anders' stemt je tot nadenken en dwingt je haast om je eigen principes eens onder de loep te leggen. Wat zou jíj doen? Hoe zou jíj reageren, zou je het weten als ouder zijnde....of voelen?

Alma Meester en haar man Linc weten zich geen raad wanneer hun zoon Sander onvindbaar blijft. Met veel pijn en moeite probeert Alma de brokstukken van haar leven weer aan elkaar te plakken, maar het wil niet meer hechten. Langzaam groeien zij en Linc uit elkaar, totdat een scheiding nog de enige optie blijkt te zijn. Dochter Iris trekt zich helemaal terug. Alma's contact met haar wordt nog slechter dan het al was. Iris voelt zich enorm schuldig -de jongens waren immers onder haar hoede toen zij verdwaalden- maar het verdriet van Alma is zo groot dat zij haar dochter niet kan troosten. En dan -zes jaar later- krijgen ze een telefoontje dat inslaat als een bom: Sander is gevonden en hij leeft! Opnieuw staat hun leven op zijn kop. Na al die jaren is Sander weer bij hen thuis en is het gezin weer compleet, iets waar Alma alleen maar van kon dromen. Maar al snel blijkt het niet zo rooskleurig te verlopen als dat zij het zich had voorgesteld.

De thriller 'Anders' is mijn eerste kennismaking met auteur Anita Terpstra, en dat is mij heel goed bevallen. De boeiende wijze waarop de auteur het verhaal neerzet trekt je ogenblikkelijk mee in de levens van de hoofdpersonen. Ze weet me aangenaam te verrassen met de opzet van dit boek. Gaandeweg kom je tot het griezelige besef dat het niet het einde van het verhaal is wat er toe doet, maar juist het begin.

De manier waarop Terpstra steeds een tipje van de sluier oplicht, maar nét niet ver genoeg om het geheel te zien, maakt het lezen van 'Anders' tenenkrommend spannend. Voor mij was wegleggen geen optie meer en het tijdstip om te gaan slapen heb ik dan ook menig uurtje vooruitgeschoven. Ik moest en zou weten hoe het zat. De ontknoping was ronduit onthutsend en vooral de allerlaatste zin bezorgde me koude rillingen...

'Anders' staat als een huis en ik heb genoten van de wijze waarop het boek je vastgrijpt en niet meer loslaat. Ik geef daarom vijf dikke sterren! En Anita...je hebt er zeker weten een fan bij! 

Anne Nicolai - Vergeten grond ****

Ver van de bewoonde wereld slaat het noodlot toe Als haar man Rob een nieuwe baan aangeboden krijgt in het zuiden van het land, verhuist Karine samen met hem en hun dochtertje Sofie naar een opgeknapte boerderij vlak bij Venlo. Karine vindt al snel werk als docente Engels, en omdat kinderopvang moeilijk te regelen is, neemt het stel een nanny in huis. Aanvankelijk zijn ze heel gelukkig met Heleen, een verpleegkundige die het goed kan vinden met Sofie. Maar het werken in de voor haar vreemde omgeving valt Karine zwaar, ze spreekt het plaatselijk dialect niet en het botert niet tussen haar en haar collega's. Dan wordt Sofie ziek, en langzamerhand krijgt Karine het vermoeden dat er iets ernstig mis is. Waarom krijgt Sofie het ene na het andere ongeluk, terwijl er voorheen niets aan de hand was? En wie is dat jongetje dat ze telkens in de spiegel ziet?

We hebben even moeten wachten op de tweede thriller van Anne Nicolai, maar dat was het meer dan waard! Na haar debuut ‘Sprakeloos’  waren de verwachtingen hooggespannen en wat mij betreft heeft de sympathieke auteur dit  met ‘Vergeten grond’ absoluut waargemaakt. Na de eerste paar regels word je meteen weer  gegrepen door de menselijke schrijfstijl van Nicolai. Zij weet het verhaal zo neer te zetten dat het lijkt alsof je beste vriendin je een vreselijk verhaal uit de doeken doet, terwijl je samen een kop thee drinkt. Het zou namelijk ook nog eens ‘gewoon’ echt gebeurd kunnen zijn. En die griezelige wetenschap bezorgt je koude rillingen terwijl je meeleeft met Karina, die het in ‘Vergeten grond’ zo zwaar te verduren krijgt.

Wanneer Rob een baan vindt in het zuiden van Nederland, verhuist het hele gezin mee. Al snel vindt Karina zelf ook een baan; zij pakt haar werk als lerares weer op. Samen besluiten ze om hun dochtertje niet naar de kinderopvang te brengen, maar een nanny in huis te nemen. Heleen lijkt een lot uit de loterij: niet alleen zijn haar papieren en diploma’s prima in orde, ook is zij verpleegster geweest. Mocht er dus onverhoopt wat met de kleine Sofie gebeuren dan is zij bij Heleen in goede handen. En al snel blijkt dat inderdaad nodig. En veel vaker dan Karina lief is..

Ik heb enorm genoten van ‘Vergeten grond’. Ook al heb je als lezer snel door wat er aan de hand is en wie daar verantwoordelijk voor is, dat neemt de kracht van ‘Vergeten grond’ absoluut niet weg.  De wijze waarop je met Karina meeleeft wanneer zij bepaalde verbanden begint te leggen en haar machteloosheid wanneer niemand haar gelooft, houden je aan het boek gekluisterd. Op de steun van haar man Rob hoeft zij al helemaal niet te rekenen; die is totaal op de hand van Heleen.  Bovendien is hij voor zijn werk zo vaak van huis dat hij onmogelijk een juist beeld kan hebben van wat er in zijn gezin gaande is. Ver weg van vrienden en familie staat Karina er dus helemaal alleen voor.

De wisselende emoties worden door Nicolai met veel inlevingsgevoel neergezet; je wordt  totaal gegrepen door de  gebeurtenissen en razend benieuwd naar de ontknoping wil je alleen nog maar doorlezen. Deze zit degelijk in elkaar maar wordt naar mijn idee iets te snel uitgevouwen en komt daardoor niet zo krachtig over. Het gedeelte na de plot was duidelijk ook minder sterk en voegde in mijn ogen niet zo veel toe aan het verhaal. Ondanks dat is deze intrigerende thriller van Anne Nicolai zeker een aanrader!