Als huisregels niet helpen en de huisarts en hulpverlening geen acht slaan op jouw smeekbedes. Extreme puberteit is immers de oorzaak. Gewoon een kwestie van grenzen beter bewaken. Maar jij, als ouder, kent je kind als geen ander. Er is iets anders aan de hand. Iets waarop je totaal geen grip hebt. In 'VOLG DE BLAUWE LIJN, voetstappen van de liefde' vertelt Geertje Paaij haar eigen verhaal als Gitta, moeder van een achttienjarige dochter. Het begon met blowen en slechte schoolresultaten. Gitta zet Brigit uiteindelijk op straat in de hoop dat haar dochter tot inkeer komt. Brigit zoekt haar heil in een kraakpand. Na een half jaar volgt opname op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in Alkmaar. In kranten verschijnen koppen dat ouders het stellen van grenzen als vermoeiend, tijdrovend en ingewikkeld ervaren waardoor hun kind een psychiatrische stoornis ontwikkelt. Heeft Nederland een zieke samenleving? Is een psychiatrische diagnose een vrijbrief voor het falen in de maatschappij? Lees dit aangrijpende boek en oordeel zelf.
Wat als leven met je kind niet meer mogelijk is? Wat moet je dan? Ben je dan een ‘slechte’ moeder? Of is dat één van de vele etiketten die je krijgt opgeplakt door mensen die niet beter weten? Geertje Paaij schetst op indringende wijze een beeld van hoe een (gezins)leven (uit de hand) loopt met een kind wat alle regels aan haar laars lapt, absoluut geen respect heeft voor haar ouders en volkomen haar eigen gang gaat. Ach, gewoon een ‘extreem moeilijke puber’ zul je misschien denken. Niets is minder waar, maar Gitta ondervindt aan den lijve hoe ontzettend moeilijk het is om haar omgeving –en zelfs artsen en hulpverleners- te overtuigen van haar vermoeden dat er meer aan de hand is.
In Gitta’s geval zijn het niet één maar twee dochters die losgeslagen lijken te zijn. Hoewel Iris alle grenzen van het toelaatbare tart, is het Brigit die de kroon spant. Van spijbelen, slechte schoolresultaten, scheldpartijen en af en toe toch ook een baantje gaat Brigit over tot blowen, overmatig alcoholgebruik, ontslag en vernielingen in huis. Gitta probeert alles wat in haar macht ligt om haar dochter op het rechte pad te houden maar het is vechten tegen de bierkaai. Wanneer ze uiteindelijk op het punt van instorten staat blijft er nog maar één optie over: haar bloedeigen kind het huis uit zetten.
Ik heb enorm veel bewondering voor Geertje Paaij, alias Gitta. Hoewel ik niet zelf met dit scenario te maken heb, is dit wel het geval in mijn naaste omgeving. Ik ken de soms vernietigende en kwetsende reacties van de omgeving. De openhartige wijze waarop de auteur ons in 'Volg de blauwe lijn' deelgenoot maakt van haar moeizame gezinsleven maakt op mij dan ook diepe indruk. In eerlijke -en vooral onzelfzuchtige- bewoordingen schetst zij een beeld waar je kippenvel van krijgt. Het feit dat dit alles waargebeurd is spookt continue door je hoofd, en het besef dat dit over Paaij's dagelijkse leven gaat is ronduit onthutsend.
Het gebruik van korte hoofdstukken in 'Volg de blauwe lijn' houd je aan het boek gekluisterd; hoeveel kan een mens -een moeder- eigenlijk incasseren voordat de boel instort? Ik voel de machteloosheid van de auteur, haar schuldgevoel en haar kwetsbaarheid. Haar broze gevoel van geluk op de schaarse momenten dat het 'goed' lijkt te gaan Maar vooral ervaar ik tussen de regels door de niet aflatende liefde die zij -ondanks alles- voelt voor haar dochters. Moederliefde waarvan zij ooit dacht dat het onvoorwaardelijk was, maar door schade en schande heeft moeten inzien dat daar toch grenzen aan kunnen zijn, mòeten zijn.
Als uiteindelijk -na jaren soebatten- bij Brigit de diagnose Schizofrenie wordt gesteld raakt dit Gitta als een mokerslag. Al die verloren en verspilde jaren waarin zij niet werd geloofd en met honderden kluitjes het riet in werd gestuurd. Al die keren dat haar verhaal simpelweg niet werd geloofd, de omgeving die haar en de ernst van de situatie niet begreep, en de tientallen hulpverleners die niets voor haar dochter 'konden' doen. Brigit wordt uiteindelijk opgenomen op een psychiatrische afdeling. Tijdens de behandeling die volgt ziet Gitta haar dochter heel voorzichtig vorderingen maken. Maar zal het blijvend zijn?
Ik heb vele aspecten laten meewegen in het toekennen van de hoeveelheid sterren voor 'Volg de blauwe lijn'; mijn bewondering voor de openhartigheid van Geertje Paaij, het besef dat haar verhaal anderen in soortgelijke situaties tot steun kan zijn, de diepe indruk die 'Volg de blauwe lijn' op mij gemaakt heeft en de hoop dat dit boek ooit zal leiden tot aanpassingen wat betreft de psychische hulpverlening, hebben voor mij de doorslag gegeven. Vijf welverdiende sterren dus!
Lieve Geertje, ik wil je enorm bedanken voor het schrijven van 'Volg de blauwe lijn'.
Ik hoop dat het een steun mag zijn voor ouders in soortgelijke situaties.
Heel erg bedankt dat ik jouw verhaal mocht lezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten