Sharon Bolton - Kleine zwarte leugens *****

Wat is het ergste wat je beste vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou.
Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?

Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Sharon Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen. Ze weet als geen ander de sfeer van de donkerste kanten van de stad te beschrijven. Bolton is winnaar van de Mary Higgins Clark Award en genomineerd voor de ITW Thriller Award, de CWA Gold Dagger en de Barry Award. Kleine zwarte leugens is een standalone thriller.

Het verhaal is opgetekend in drie delen, elk deel wordt verteld vanuit een ander persoon. Allereerst is Catrin aan het woord. Als zij de verschrikkelijke gebeurtenissen uit de doeken doet kun je niet om haar onmetelijke verdriet heen. Hoe kun je verder leven als het allerdierbaarste, je twee kinderen, van je af is genomen? Wil je dan nog wel verder leven? Bolton weet als geen ander haar hoofdpersoon op de breekbare scheidingslijn tussen deze twee prangende vragen te laten balanceren. Lange tijd is niet duidelijk welke kant het lot op zal vallen. Totdat Catrin haar vechtlust lijkt te herpakken. Langzaam lijkt het duidelijk te worden dat deze vechtlust voortkomt uit wraakzucht. Inmiddels heb je als lezer als zoveel sympathie voor deze gebroken moeder dat je haar gevoelens - hoe fout ook- volkomen kunt begrijpen. Maar dan raken er nog twee jongetjes vermist...

Na Catrin is het de beurt aan Callum, een aan PTSS lijdende oud-militair. Catrin en Callum blijken een geschiedenis te delen, maar zijn inmiddels verder van elkaar verwijderd dan ooit. Callum draagt de onzichtbare wonden van een verschrikkelijke oorlog. Hierdoor krijgt hij af en toe een blackout, waarna hij een flink stuk tijd verloren lijkt te zijn. Hij kan zich met geen mogelijkheid herinneren wat hij gedaan heeft. Of wie er bij hem was…

En dan is er nog Rachel; Catrin’s allerbeste vriendin. En tevens de persoon die verantwoordelijk is voor de vreselijke dood van Catrin’s kinderen. Door de verhalen van Catrin en Callum heb je als lezer al een aardig beeld kunnen vormen van Rachel. Maar haar verbijsterende verhaal lijkt daar meteen korte metten mee te maken…

Sharon Bolton kan als geen ander een sfeer scheppen waarin de duistere, onderhuidse spanning levensgroot wordt neergezet met als achtergrond het prachtige landschap van de Falklandeilanden. De auteur trekt je onverbiddelijk mee in het verhaal. Net wanneer je lijkt te weten hoe de vork in de steel zit, komt zij met een twist die je kippenvel bezorgt. Kortom: een echte pageturner!!

David Baldacci - De laatste mijl *****

Nadat hij de afgelopen twintig jaar in de gevangenis heeft gezeten voor de moord op zijn ouders, krijgt Melvin Mars plotseling te horen dat hij vrijgelaten wordt. Volkomen onverwacht heeft iemand een bekentenis afgelegd die hem vrijpleit. Desondanks blijft het onduidelijk wie de werkelijke moordenaar is, want wat als de afgelegde bekentenis vals is? Is Melvin dan toch de eigenlijke dader?
Amos Decker begint net te wennen aan zijn nieuwe baan bij de FBI wanneer hij leest over de zaak-Melvin Mars. Hij raakt gefascineerd door de overeenkomsten die er zijn met de moord op zijn eigen gezin en begint zijn eigen onderzoek. Langzaam maar zeker komt hij dichter bij de afschuwelijke waarheid…


David Baldacci heeft al vele boeken op zijn naam staan. Inmiddels is hij begonnen aan een serie boeken rondom Amos Decker. De reeks begint met De geheugenman -tevens mijn kennismaking met de boeken van Baldacci- en De laatste mijl volgt als tweede. Elk boek is een afgerond verhaal, en dus goed op zichzelf staand te lezen, wel volgt het tevens het wel en wee in het leven van Amos Decker. Ik raad daarom zeker aan om bij het eerste deel te beginnen. Zo begrijp je beter wat er in Decker omgaat en waarom hij is wie hij is. Baldacci levert met De laatste mijl wederom ijzersterk werk af. De wijze waarop hij Amos Decker verder uitdiept en hem zo levensecht weet neer te zetten is fenomenaal. Je waant je onderdeel van het team en hun zoektocht, en leert de nieuwe personages goed kennen.

Hoewel Decker moeite heeft in teamverband te werken, dit vanwege zijn hyperthymesia, bijt hij zich toch vast in de zaak Melvin Mars. Het feit dat hij vanwege zijn aandoening niets vergeet en zich alles tot in de kleinste details weet te herinneren is daarbij van grote waarde maar zorgt soms ook voor verkeerde interpretatie. Wanneer de feiten dan niet kloppen trekt Decker zich in zichzelf terug en is dan haast onbereikbaar, wat niet echt handig als zijn FBI-team op hem rekent. Maar het is de enige manier waarop Decker kan werken.

Wanneer Decker steeds meer gelijkenissen met zichzelf vindt in de geschiedenis van Melvin Mars, ontstaat een diepe band tussen beide mannen. Het is nu niet meer alleen een FBI-onderzoek, maar ook een persoonlijke zaak geworden. Een zaak waar Decker alles voor geeft, zelfs als dat ten koste lijkt te gaan van zijn eigen gezondheid.

Als ik in één woord de schrijfstijl van Baldacci zou moeten samenvatten dan zou ik zeggen: geniaal!
Je moet het tenslotte allemaal maar verzinnen, en dan ook nog alle feiten kloppend zien te krijgen. Baldacci kan dat als geen ander. De laatste mijl zit ook weer zo vernuftig in elkaar dat ik met een diepe buiging mijn petje afneem. Hulde!

Anita Larkens - De dagen ****

Tijdens een voorjaarsnacht verdwijnen de kleuters Frida en Mees uit het huis van hun moeder. Beide ouders, Maud en Maarten, zijn de eerste verdachten. Hoewel de ex-geliefden al meer dan een jaar uit elkaar zijn, brengt het noodlot hen weer samen. 
In de dagen en weken die volgen, wordt er met man en macht naar de kinderen gezocht. Vanaf het begin duiken de media bovenop het verhaal van de losbandige, jonge moeder die in het openbaar haar tranen niet toont. Maar waar moet je beginnen als het spoor al bij de voordeur eindigt?


Anita Larkens debuteerde in 2013 met Schaduwdochter, in 2015 volgde De betrokkenen en nu heeft  inmiddels alweer haar derde thriller het levenslicht gezien; De dagen.

Voor mij staat Larkens bekend om haar korte, kordate schrijfstijl. Haar motto lijkt te zijn ‘Less is more’ en dat draagt zeker bij aan het onderbuikgevoel wat je ervaart tijdens het lezen. Het is wel zaak je aandacht er goed bij te houden; net als in haar eerste twee thrillers springt de auteur van het ene personage naar het andere. Toch draagt dat wel bij aan de spanning.

Het zal je ook maar gebeuren: van het ene op het andere moment zijn je twee kindjes verdwenen! Maud is dan ook ten einde raad. Waar zijn ze? Waar moet ze zoeken? Wie heeft ze meegenomen? Even brengt deze vreselijke gebeurtenis haar en haar ex-man dichter bij elkaar, maar al gauw vliegen de beschuldigingen naar elkaar in de rondte. Dat de paniek groot is behoeft geen uitleg, Larkens houdt zich daar dan ook niet mee bezig. Door middel van de soms warrige conversaties die de gekwelde moeder met zichzelf voert, zet de auteur de ontreddering, de machteloosheid en de allesomvattende angst levensgroot neer. Hoewel het van de hak op de tak springen soms lastig te volgens is, komt dat wel heel waarheidsgetrouw over. Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die zijn gedachten keurig op een rijtje heeft wanneer de paniek zo groot is.

Het begin van ‘De dagen’ is sterk; Larkens verstaat de kunst om het verhaal goed op te zetten om zo je aandacht meteen te veroveren. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op waardoor de vaart lekker in het verhaal komt. Helaas is dat in het middelste gedeelte niet het geval. Dat komt niet omdat het verloop van het verhaal niet boeiend is, maar meer doordat de gedachtegang van de hoofdpersonen hier erg breed -te breed- worden uitgemeten. Inmiddels zijn er ook flink wat andere personages geïntroduceerd, die elk wat met de hoofdpersonen te maken heeft. Maar ook hun hersenspinsels worden flink over de pagina’s uitgesmeerd. Ik zou liever zien dat er, bijvoorbeeld aan het begin van een hoofdstuk over dit personage, een korte uitleg wordt gegeven.

Feit blijft dat Anita Larkens een goed en krachtig verhaal neerzet, een verhaal ook met een beklemmende donkere schaduw waardoor je alleen maar door wilt lezen. De auteur geeft heel weinig prijs wat betreft de dader(s), zodat je behoorlijk lang in het duister tast naar de waarheid rondom de kinderen. Maar als zij er dan uiteindelijk toe overgaat om de ontknoping in gang te zetten, val je van verbijstering van je stoel. Hiermee zijn de minpuntjes in een rake klap zo van de tafel geveegd! Top!