Cathelijne Esser - De eenvoud van aandacht ****

Het blijft bijzonder hoe de dingen soms ‘zomaar’ je pad kunnen kruisen. Precies op een moment in mijn leven waarop ik behoefte had aan nieuwe inzichten en handvatten, werd mij  ‘De eenvoud van aandacht’ aangereikt. 
Het boek op zich is erg mooi vorm gegeven; de lichtblauwe kleur straalt rust uit en dat wordt nog eens benadrukt door de ondertitel op de cover. Alsof het boek wil zeggen: ga er eens rustig voor zitten en laat het beschrevene tot je komen. Niks moet, alles mag.


Cathelijne Esser is als journalist een beroepsluisteraar. Ze raakte gefascineerd door de oneindige potentie van diep luisteren, en toont in dit boek zeven sporen waarlangs ze zelf dieper leerde luisteren.

De auteur heeft mijn verwachting zeker waar gemaakt. In heldere, duidelijke woorden beschrijft Esser hoe zij dieper heeft leren luisteren. Haar vakkundige uitleg maakt dat ik tijdens het lezen ook eerlijk naar mijzelf kijk. Ik heb het idee dat ik best goed kan luisteren, maar ik betrap mij er op dat ik vaak ongevraagd advies ga geven of, nog erger, het gesprek overneem in mijn enthousiasme om de herkenning te willen delen.
Diep luisteren is anders, zo zegt Esser. Wanneer je diep luistert geef je de ander de ruimte om te kunnen vertellen, zonder oordeel te vellen, zonder deze persoon te onderbreken, simpelweg alleen maar luisteren.

Dat dat niet zo simpel is wordt al snel duidelijk wanneer de auteur middels zeven sporen uitleg geeft hoe je je deze manier van luisteren eigen kunt maken, en hoe je hierbij gebruikt maakt van meer zintuigen dan alleen je oren. De lezers die bekend zijn met Mindfulness zullen hier veel in herkennen. Bijzonder om juist aangespoord te worden om te voelen naar wat je ervaart, terwijl we in een wereld leven waarin het soms beter lijkt om dat te onderdrukken. Deze manier van luisteren is ook heel goed toe te passen bij ons zelf. Je leert jezelf beter kennen en je omgeving -opnieuw- op te merken, wat weer kan helpen je creativiteit een boost te geven.
In het boeddhisme wordt dit zelfs omgedraaid: je kunt pas goed naar een ander luisteren als je eerst hebt geleerd om goed naar jezelf te luisteren.

Hier en daar kom je wat moeilijkere woorden tegen, maar dat wordt meteen weer goed gemaakt door de duidelijke kennis van zaken die de auteur tentoonspreidt. Haar persoonlijke ervaringen inspireren de lezer om op zoek te gaan naar een diepere bewustwording. Ik heb er in elk geval veel van geleerd!

Anita Terpstra - Samen *****

Matt wordt verdacht van de ontvoering van vijf vrouwen. Een van de vrouwen wist te ontsnappen en op basis van haar getuigenis wordt hij ter dood veroordeeld. Matt blijft echter volhouden onschuldig te zijn; de andere vrouwen zijn nooit gevonden.
In de gevangenis krijgt Matt bezoek van de bijdehante Mackenzie, de enige vrouw die gelooft in zijn onschuld. Ze gaat zelfs zo ver dat ze met Matt trouwt, ondanks dat iedereen in haar eigen omgeving haar laat vallen.
Mackenzie zal werkelijk alles doen om Matts onschuld te bewijzen, zelfs een ontsnapping uit de zwaarbewaakte gevangenis. Voor haar staat er namelijk nog veel meer op het spel…


Ons kleine kikkerlandje herbergt vele geweldige thrillerschrijfsters, waaronder Anita Terpstra. Ik hou erg van Nederlandse thrillers, maar Terpstra lijkt er nog een schepje bovenop te doen: ik betrapte mij erop dat ik meerdere malen even op de cover keek of ik niet toch per ongeluk in een thriller van, bijvoorbeeld, Sharon Bolton aan het lezen was. Maar nee, ‘Samen’ is toch echt geschreven door ‘onze’ Anita Terpstra. Bijna on-Nederlands goed…

Een briefwisseling starten met een ter dood veroordeelde, stapelverliefd op hem worden en zelfs besluiten om met hem te trouwen! Het is niet echt een alledaagse gang van zaken. Mackenzie krijgt dan ook van alle kanten commentaar. Maar zij is vastbesloten om haar leven te gaan delen met Matt, hoe lang dat ook mag duren.
Sterker nog: gaandeweg bedenkt zij een ingenieus plan om Matt te helpen ontsnappen uit de zwaar bewaakte gevangenis, zodat ze voor altijd samen kunnen zijn.
Waar het je eerst toch best wat moeite kost om de handelingen van Mackenzie te begrijpen, ga je gaandeweg het verhaal steeds meer beseffen wat haar onderliggende motieven zijn. Ik kreeg er de rillingen van...

Anita Terpstra is waanzinnig goed in het opbouwen van de spanning. Geen moment laat ze daarbij steken vallen. Ze trekt je mee het verhaal in, zet je regelmatig op het verkeerde been en laat dan je adem stokken bij de ontknoping! 'Samen' heeft voor mij alle ingrediënten die ik graag zie in een thriller, daarom van mij de volle 5 sterren. Een echte aanrader!

Dolores Redondo - Dit alles zal ik je geven ****

In de steile wijngaarden van het Spaanse Ribeira Sacra komt Alvaro om bij een auto-ongeluk. Zijn partner Manuel reist zo snel hij kan van Madrid naar Galicië, maar tevergeefs: het politieonderzoek is al gesloten. Zijn adellijke, invloedrijke schoonfamilie ziet hem bovendien liever meteen weer vertrekken. Als Manuel op het punt staat de regio te verlaten, staat gepensioneerde politiecommandant Nogueira ineens voor zijn neus, die beweert dat de dood van Alvaro geen ongeluk was... Manuel, Nogueira en priester Lucas, jeugdvriend van Alvaro, beginnen aan een onheilspellende tocht op zoek naar de waarheid. Gaandeweg raken ze meer en meer verstrikt in een web van leugens, bedrog en familiegeheimen. 
'Dit alles zal ik je geven' is een intrigerende psychologische thriller over vriendschap, verraad, diep weggestopte geheimen, complexe familiebanden en duistere religieuze overtuigingen.

De Spaanse auteur Dolores Redondo (1969) is geboren in San Sebastián. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen. De vertaalrechten van De beschermengel werden voor verschijnen aan 14 buitenlandse uitgevers verkocht en de filmrechten zijn in het bezit van de producent van Stieg Larssons Millenium-trilogie. In Spanje werden in korte tijd ruim 50.000 exemplaren van De beschermengel verkocht.

Al eerder las ik De beschermengel van Dolores Redondo, uitgebracht door Uitgeverij Cargo in 2013. Ik was hier erg enthousiast over, dus toen ik de kans kreeg om ‘Dit alles zal ik je geven’ te lezen, heb ik dit met beide handen aangepakt.

Het kostte me dit keer meer moeite om in het verhaal te komen, maar langzaam aan kreeg deze meeslepende familiegeschiedenis mij toch in zijn greep. Dolores Redondo heeft een prettige manier van schrijven. Hoewel zij soms iets te veel uitweidt over bepaalde zaken, maakt dit toch dat het verhaal echt tot leven komt. En wat voor verhaal! Als de hoofdpersoon er niet middenin zou zitten zou hij het zelf ook niet geloven.

Wanneer schrijver Manuel het vreselijke bericht krijgt dat zijn partner Alvaro bij een auto ongeluk is omgekomen, stort zijn wereld in. Maar alsof dat nog niet genoeg is blijkt het leven dat Manuel als het zijne beschouwde gebaseerd te zijn op leugens. In plaats van te kunnen rouwen om zijn omgekomen echtgenoot, krijgt de schrijver het ene na de andere verbijsterende verhaal te horen. Met stomheid geslagen reist de wanhopige Manuel af naar de plek des onheils; Galicië. Daar wordt hij geconfronteerd met de onheilspellende waarheid wat betreft zijn geliefde. Heeft Alvaro dan zo keihard tegen hem gelogen? Was zijn leven met hem dan echt een grote leugen? Manuel raakt verstrikt in de wirwar van zijn gevoelens. Wanneer hij hals over kop naar zijn huis in Madrid wil vertrekken wordt hij tegengehouden door politiecommandant Nogueira. Deze is ervan overtuigd dat de dood van Alvaro geen ongeluk was. In hun wanhopige zoektocht naar antwoorden stuiten de twee mannen op een verbijsterende waarheid...

Redondo is meesterlijk in het uiteenzetten van dit soort intrigerende familiegeheimen. Vriendschap, liefde, verraad en religieuze overtuigingen strijden om voorrang. De verbijstering en ongeloof bij Manuel weet de Spaanse auteur zo treffend weer te geven, dat je adem stokt bij het lezen. Ze geeft Manuel zoveel menselijkheid mee dat je als lezer je beide armen om hem heen wilt slaan om hem zo te behoeden voor nog meer tragedie. Je leeft met hem mee, valt van de ene verbijstering in de andere. Hoeveel kan hij nog aan? Maar Redondo waakt ervoor dat het geheel niet overdadig wordt, waardoor de intrigerende geschiedenis je blijft boeien. Ik heb genoten!

Marelle Boersma en Joop Boersma - Kruimels zijn ook brood *****

Bijna een eeuw leven vat je niet in één gesprek samen. Toch is dat precies wat Marelle wil: met haar negentigjarige vader praten over wezenlijke zaken, over ervaringen van vroeger. Tijdens een wandeling door Arnhem komen ze tot de kern van het leven. Wat heeft je gemaakt tot wie je nu bent? Zijn dat de genen? Of wordt het leven op een andere manier doorgegeven van ouder op kind? 

Eerst komen er wat aarzelende ontboezemingen, over de armoede in Joops jeugd, het onderduiken in de oorlog. Daarna delen ze diepe emoties met elkaar, die ze altijd voor elkaar verborgen hebben gehouden.

Kruimels zijn ook brood is niet zomaar een roman maar een autobiografische roman. Marelle Boersma praat met haar negentig-jarige vader Joop Boersma over het leven, hùn leven. Hoe verliep de jeugd van haar vader? Wat hield hem bezig en wat vormde hem tot de persoon die hij nu is? Want eigenlijk heeft zij dat nooit gevraagd. En in hoeverre 

Vanaf de allereerste pagina van Kruimels zijn ook brood word ik geraakt door het enorme gevoel van liefde en respect wat Marelle duidelijk heeft voor haar vader. Zij zegt dat niet met zoveel woorden, maar het spreekt uit de woorden waarmee ze haar vader, en hoe hij zich beweegt in het leven, beschrijft. Terwijl zij zich voorbereid op het gesprek, lijkt zij hem ineens ook op een andere manier te zien. Ineens is Joop niet meer alleen haar vader, maar ooit een kleine jongen geweest en nu ook een mens met gevoelens en onzekerheden. Ik herken dit sterk; als kind kijk je op tegen je vader, maar ben je je niet zozeer bewust van dieper liggende zaken. Hoe meer haar vader vertelt over zijn jeugd en hoe hij deze tijd ervaren heeft, hoe beter Marelle begrijpt waarom haar vader is wie hij is. En ook wat zij daar uiteindelijk toch van heeft meegenomen in haar eigen leven. Beslissingen die in het verleden zijn genomen, klinken vaak tot ver in het heden door.

Gaandeweg het diepgaande gesprek wordt duidelijk dat er sprake is van een verschil in generatie. Ik wil niet praten over een kloof, het is meer dat vergeleken met de jeugd van Joop Boersma de kansen en mogelijkheden voor meisjes en vrouwen steeds groter werden. Vroeger was het voor jongens mogelijk om door te leren, meisjes hadden daarentegen die kans vaak niet. Tijdens de jeugd van Marelle kregen meisjes deze kans steeds vaker waardoor zij beter opgeleid werden om deel te nemen aan de maatschappij.

Kruimels zijn ook brood zet mij aan het denken. Ook ik heb niet echt diepgaande gesprekken gehad met mijn vader. Op één of andere manier kwam dat er niet van. Misschien is dit boek de aanzet daartoe. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nadenk over hoe het voor mijn vader was tijdens zijn jeugd. Dit boek heeft wat dat betreft veel raakvlakken met mijn eigen gedachten, dus erg mooi om te lezen. En niet alleen het boek; ook de gedachten van Marelle Boersma raken die van mij. Zelfs tot haar muziekkeuze aan toe. Bijzonder.

Ik heb veel respect voor vader en dochter; zij delen hun diepste gevoelens met elkaar en vertrouwen dit toe aan de lezer. Open en eerlijk leggen zij hun ziel bloot, zonder terughoudendheid. Marelle realiseert zich ook dat toen er tijd was om te praten, zij vaak werd opgeslokt door het leven. Gelukkig heeft zij nu de tijd nog kunnen nemen. Ik moet denken aan vaders, moeders en kinderen waarbij dit niet meer is gelukt. Dat draag je de rest van je leven met je mee. Het moet voor Marelle enorm waardevol zijn om te weten dat dit prachtige boek altijd zal blijven bestaan, ook al komt er een tijd van afscheid nemen..

Ik heb genoten van Kruimels zijn ook brood. Samen met een aantal bloggers hebben wij dit boek gelezen. Ik mocht met mijn recensie de spits afbijten, maar vergeet ook vooral niet de komende recensies te lezen. Zo leuk om te ontdekken hoe mijn mede-bloggers het lezen ervaren hebben.

De volgende bloggers doen mee:
Diane Kooistra - www.facebook.com/dianesboekenhoekje
Kim De Bruijn-Rompa - www.boekenbeschrijfster.nl
Mieke Wijnants
Wendy Wenning

Sharon Bolton - Kleine zwarte leugens *****

Wat is het ergste wat je beste vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou.
Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?

Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Sharon Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen. Ze weet als geen ander de sfeer van de donkerste kanten van de stad te beschrijven. Bolton is winnaar van de Mary Higgins Clark Award en genomineerd voor de ITW Thriller Award, de CWA Gold Dagger en de Barry Award. Kleine zwarte leugens is een standalone thriller.

Het verhaal is opgetekend in drie delen, elk deel wordt verteld vanuit een ander persoon. Allereerst is Catrin aan het woord. Als zij de verschrikkelijke gebeurtenissen uit de doeken doet kun je niet om haar onmetelijke verdriet heen. Hoe kun je verder leven als het allerdierbaarste, je twee kinderen, van je af is genomen? Wil je dan nog wel verder leven? Bolton weet als geen ander haar hoofdpersoon op de breekbare scheidingslijn tussen deze twee prangende vragen te laten balanceren. Lange tijd is niet duidelijk welke kant het lot op zal vallen. Totdat Catrin haar vechtlust lijkt te herpakken. Langzaam lijkt het duidelijk te worden dat deze vechtlust voortkomt uit wraakzucht. Inmiddels heb je als lezer als zoveel sympathie voor deze gebroken moeder dat je haar gevoelens - hoe fout ook- volkomen kunt begrijpen. Maar dan raken er nog twee jongetjes vermist...

Na Catrin is het de beurt aan Callum, een aan PTSS lijdende oud-militair. Catrin en Callum blijken een geschiedenis te delen, maar zijn inmiddels verder van elkaar verwijderd dan ooit. Callum draagt de onzichtbare wonden van een verschrikkelijke oorlog. Hierdoor krijgt hij af en toe een blackout, waarna hij een flink stuk tijd verloren lijkt te zijn. Hij kan zich met geen mogelijkheid herinneren wat hij gedaan heeft. Of wie er bij hem was…

En dan is er nog Rachel; Catrin’s allerbeste vriendin. En tevens de persoon die verantwoordelijk is voor de vreselijke dood van Catrin’s kinderen. Door de verhalen van Catrin en Callum heb je als lezer al een aardig beeld kunnen vormen van Rachel. Maar haar verbijsterende verhaal lijkt daar meteen korte metten mee te maken…

Sharon Bolton kan als geen ander een sfeer scheppen waarin de duistere, onderhuidse spanning levensgroot wordt neergezet met als achtergrond het prachtige landschap van de Falklandeilanden. De auteur trekt je onverbiddelijk mee in het verhaal. Net wanneer je lijkt te weten hoe de vork in de steel zit, komt zij met een twist die je kippenvel bezorgt. Kortom: een echte pageturner!!

David Baldacci - De laatste mijl *****

Nadat hij de afgelopen twintig jaar in de gevangenis heeft gezeten voor de moord op zijn ouders, krijgt Melvin Mars plotseling te horen dat hij vrijgelaten wordt. Volkomen onverwacht heeft iemand een bekentenis afgelegd die hem vrijpleit. Desondanks blijft het onduidelijk wie de werkelijke moordenaar is, want wat als de afgelegde bekentenis vals is? Is Melvin dan toch de eigenlijke dader?
Amos Decker begint net te wennen aan zijn nieuwe baan bij de FBI wanneer hij leest over de zaak-Melvin Mars. Hij raakt gefascineerd door de overeenkomsten die er zijn met de moord op zijn eigen gezin en begint zijn eigen onderzoek. Langzaam maar zeker komt hij dichter bij de afschuwelijke waarheid…


David Baldacci heeft al vele boeken op zijn naam staan. Inmiddels is hij begonnen aan een serie boeken rondom Amos Decker. De reeks begint met De geheugenman -tevens mijn kennismaking met de boeken van Baldacci- en De laatste mijl volgt als tweede. Elk boek is een afgerond verhaal, en dus goed op zichzelf staand te lezen, wel volgt het tevens het wel en wee in het leven van Amos Decker. Ik raad daarom zeker aan om bij het eerste deel te beginnen. Zo begrijp je beter wat er in Decker omgaat en waarom hij is wie hij is. Baldacci levert met De laatste mijl wederom ijzersterk werk af. De wijze waarop hij Amos Decker verder uitdiept en hem zo levensecht weet neer te zetten is fenomenaal. Je waant je onderdeel van het team en hun zoektocht, en leert de nieuwe personages goed kennen.

Hoewel Decker moeite heeft in teamverband te werken, dit vanwege zijn hyperthymesia, bijt hij zich toch vast in de zaak Melvin Mars. Het feit dat hij vanwege zijn aandoening niets vergeet en zich alles tot in de kleinste details weet te herinneren is daarbij van grote waarde maar zorgt soms ook voor verkeerde interpretatie. Wanneer de feiten dan niet kloppen trekt Decker zich in zichzelf terug en is dan haast onbereikbaar, wat niet echt handig als zijn FBI-team op hem rekent. Maar het is de enige manier waarop Decker kan werken.

Wanneer Decker steeds meer gelijkenissen met zichzelf vindt in de geschiedenis van Melvin Mars, ontstaat een diepe band tussen beide mannen. Het is nu niet meer alleen een FBI-onderzoek, maar ook een persoonlijke zaak geworden. Een zaak waar Decker alles voor geeft, zelfs als dat ten koste lijkt te gaan van zijn eigen gezondheid.

Als ik in één woord de schrijfstijl van Baldacci zou moeten samenvatten dan zou ik zeggen: geniaal!
Je moet het tenslotte allemaal maar verzinnen, en dan ook nog alle feiten kloppend zien te krijgen. Baldacci kan dat als geen ander. De laatste mijl zit ook weer zo vernuftig in elkaar dat ik met een diepe buiging mijn petje afneem. Hulde!

Anita Larkens - De dagen ****

Tijdens een voorjaarsnacht verdwijnen de kleuters Frida en Mees uit het huis van hun moeder. Beide ouders, Maud en Maarten, zijn de eerste verdachten. Hoewel de ex-geliefden al meer dan een jaar uit elkaar zijn, brengt het noodlot hen weer samen. 
In de dagen en weken die volgen, wordt er met man en macht naar de kinderen gezocht. Vanaf het begin duiken de media bovenop het verhaal van de losbandige, jonge moeder die in het openbaar haar tranen niet toont. Maar waar moet je beginnen als het spoor al bij de voordeur eindigt?


Anita Larkens debuteerde in 2013 met Schaduwdochter, in 2015 volgde De betrokkenen en nu heeft  inmiddels alweer haar derde thriller het levenslicht gezien; De dagen.

Voor mij staat Larkens bekend om haar korte, kordate schrijfstijl. Haar motto lijkt te zijn ‘Less is more’ en dat draagt zeker bij aan het onderbuikgevoel wat je ervaart tijdens het lezen. Het is wel zaak je aandacht er goed bij te houden; net als in haar eerste twee thrillers springt de auteur van het ene personage naar het andere. Toch draagt dat wel bij aan de spanning.

Het zal je ook maar gebeuren: van het ene op het andere moment zijn je twee kindjes verdwenen! Maud is dan ook ten einde raad. Waar zijn ze? Waar moet ze zoeken? Wie heeft ze meegenomen? Even brengt deze vreselijke gebeurtenis haar en haar ex-man dichter bij elkaar, maar al gauw vliegen de beschuldigingen naar elkaar in de rondte. Dat de paniek groot is behoeft geen uitleg, Larkens houdt zich daar dan ook niet mee bezig. Door middel van de soms warrige conversaties die de gekwelde moeder met zichzelf voert, zet de auteur de ontreddering, de machteloosheid en de allesomvattende angst levensgroot neer. Hoewel het van de hak op de tak springen soms lastig te volgens is, komt dat wel heel waarheidsgetrouw over. Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die zijn gedachten keurig op een rijtje heeft wanneer de paniek zo groot is.

Het begin van ‘De dagen’ is sterk; Larkens verstaat de kunst om het verhaal goed op te zetten om zo je aandacht meteen te veroveren. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op waardoor de vaart lekker in het verhaal komt. Helaas is dat in het middelste gedeelte niet het geval. Dat komt niet omdat het verloop van het verhaal niet boeiend is, maar meer doordat de gedachtegang van de hoofdpersonen hier erg breed -te breed- worden uitgemeten. Inmiddels zijn er ook flink wat andere personages geïntroduceerd, die elk wat met de hoofdpersonen te maken heeft. Maar ook hun hersenspinsels worden flink over de pagina’s uitgesmeerd. Ik zou liever zien dat er, bijvoorbeeld aan het begin van een hoofdstuk over dit personage, een korte uitleg wordt gegeven.

Feit blijft dat Anita Larkens een goed en krachtig verhaal neerzet, een verhaal ook met een beklemmende donkere schaduw waardoor je alleen maar door wilt lezen. De auteur geeft heel weinig prijs wat betreft de dader(s), zodat je behoorlijk lang in het duister tast naar de waarheid rondom de kinderen. Maar als zij er dan uiteindelijk toe overgaat om de ontknoping in gang te zetten, val je van verbijstering van je stoel. Hiermee zijn de minpuntjes in een rake klap zo van de tafel geveegd! Top!

Stuart Neville - Het bloed kruipt ****

Toen de 12-jarige Ciaran Devine bekende zijn pleegvader vermoord te hebben, ging er een schokgolf door het land. DCI Serena Flanagan, toen een ambitieuze jonge rechercheur, nam Ciarans bekentenis af na dagenlang gewerkt te hebben aan het winnen van zijn vertrouwen. Hij is haar vriendelijkheid nooit vergeten – sterker nog, Flanagan is in de zeven jaar dat hij opgesloten heeft gezeten nooit helemaal uit zijn gedachten geweest. Reclasseringsambtenaar Paula Cunningham, die nu belast is met de taak Ciaran weer te begeleiden bij zijn terugkeer in de maatschappij, vermoedt dat er meer achter de moordzaak zit dan de politie destijds heeft ontdekt. Ciarans bekentenis heeft zijn broer Thomas gered van een veel zwaardere straf, en Cunningham ziet dat Thomas nog steeds een onnatuurlijk overwicht heeft op zijn jongere broer. Als ze met haar theorie naar DCI Flanagan stapt, begint het web van leugens rond de broers te ontrafelen, met mogelijk fatale gevolgen…

Stuart Neville is de veelbekroonde auteur van zes boeken. Hij woont in Belfast, Noord-Ierland. Nevilles boeken verschijnen in maar liefst vijftien landen en zijn werk werd genomineerd voor belangrijke thrillerprijzen. Het bloed kruipt is het eerste boek van deze auteur die in het Nederlands verschijnt.

Alleen al de cover van Het bloed kruipt is genoeg om het boek op te pakken en meteen te gaan lezen. De titel staat afgedrukt in bloedrode letters met daarboven: Eén moord. Twee broers. Zeven jaar vol geheimen. Tel daarbij op de twee jongens aan het strand met boven het water een donker dreigende lucht, en het plaatje is compleet. Geniaal!

De proloog is huiveringwekkend, sinister en herbergt een angstaanjagend voorgevoel. Je kunt dan ook niet wachten om verder te lezen.
Al snel wordt duidelijk hoe beschadigd de twee jongens zijn geraakt door alles wat zij hebben meegemaakt. Het is de fundering voor een allesomvattende broederschap waar niets of niemand tussen lijkt te kunnen komen, maar die niet warm en veilig aanvoelt. Thomas waakt over de jongere Ciaran als een aasgier over zijn prooi. Als Ciaran ook maar een stap uit de maat loopt, wordt hij meteen door Thomas weer in het gareel gedwongen.

Het bloed kruipt grijpt je bij de keel en laat je niet meer los. De korte hoofdstukken maken dat het razendsnel leest en de zinderende spanning verdwijnt geen moment uit het verhaal. Dat Stuart Neville zijn personages zeer goed neerzet is duidelijk; ik had meteen een enorme hekel aan Thomas!

Politie-inspecteur Serena Flanagan probeert het vertrouwen van Ciaran te winnen. Zij heeft het sterke vermoeden dat de jongere broer de moord op zijn stiefvader heeft opgebiecht om Thomas te behoeden voor een zware straf. Ook als lezer blijf je lange tijd in het ongewisse wie de moord op zijn geweten heeft. Flanagan doet haar uiterste best om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit, hoewel ik de manier waarop zij zich opstelt soms discutabel vind.

Het bloed kruipt is een ijzersterke thriller. Nog lang na het dichtslaan van het boek blijft het verhaal in je gedachten rondspoken. Een echte aanrader!

Robert Thomson - Het kille doodskleed ***

Robert Thomson - Het kille doodskleed ***

Puck Scheltinga van Beuningen erft haar ooms vermogen, zegt haar baan op en blijft in zijn boerderij in het Achterhoekse dorpje IJsseldijk wonen. In de luwte van het rurale Oosten denkt ze aan een rustig bestaan. Dat pakt echter anders uit. Willem, haar grote liefde, net terug van wereldreis, helpt Puck te herstellen van een zwaar traumatische ervaring. Maar dan treft het noodlot hém. Hij wordt als comapatiënt afgevoerd naar Instituut Sparrenbos, waar ooit Pucks oom verbleef en waar iedereen haar kent. Door wat Willem is overkomen ontwikkelt Puck een schuldgevoel. Na een bezoek aan hem loopt ze tijdens een sneeuwstorm het bos in om haar gedachten te ordenen. Dat wordt haar bijna fataal. Na opnieuw een gevoelig verlies denkt ze dat het kille doodskleed voorgoed aan haar kleeft. Op advies van psychiater Janneke vertrekt ze naar de Côte d’ Azur om te ontstressen. Ze koopt een villa om Willem daar te kunnen verplegen. Maar ze wordt verliefd op haar Franse makelaar en trouwt met hem. Ze laat Willem echter niet vallen, gaat noodgedwongen een dubbelleven leiden en raakt in een morele spagaat. Door het hectische bestaan grijpt ook het psychische trauma haar opnieuw bij de keel.

Mijn eerste kennismaking met de boeken van auteur Robert Thomson was het boek ‘De offerschalen van Satan’, en dat beviel mij goed. Ik was dan ook enorm benieuwd naar zijn nieuwste roman ‘Het kille doodskleed’. Niet echt een titel die je zou verwachten bij een roman en daarom des te interessanter.

De kracht van Robert Thomson ligt in het levensecht neerzetten van zijn personages, compleet met al hun emoties, twijfels en gedachtespinsels. Het kost je als lezer absoluut geen moeite om het verhaal voor je ogen te zien gebeuren. Zoals we van Thomson gewend schrijft hij met een daverende vaart. En niet alleen het verhaal; ook de hoofdpersoon doorstaat de ene verschrikking na de andere. Iets teveel verschrikkingen, naar mijn mening. Soms is het beter om wat meer rust in het verhaal te brengen. Dat komt een prettige leeservaring alleen maar ten goede.

Theatrale dialogen, het veelvuldig gebruik van spreektaal, voelbare diepgang, een vlotte schrijfstijl en  de nodige humor. Het zijn allemaal typerende kenmerken voor deze sympathieke auteur. Het getuigt van een groot inlevingsvermogen. Dat komt vooral ook naar voren wanneer Thomson de gedachtegang van zijn personages uit de doeken doet. Het maakt dat je de hoofdpersonen, en dan vooral Puck, steeds beter leert kennen.

Toch mis ik de gevoeligheid en de rustige manier van schrijven die ik mij herinner van ‘De offerschalen van Satan’. De enorme aaneenschakeling van gebeurtenissen, de een nog erger dan de ander, vind ik persoonlijk wat teveel van het goede. Juist kiezen voor wat minder wendingen in het verhaal, en de overgebleven wendingen uitgebreider weergeven, zou voor mij bijgedragen aan de kracht van ‘Het kille doodskleed’.

Niettemin een goed boek om te lezen, maar fasten your seatbelts want Thomson houdt de vaart er goed in!

Marelle Boersma - Blind date ***

Moon is single en zoekt haar geluk in het datingcircuit. Ze houdt een blog bij met alles wat ze meemaakt. Haar blog groeit uit tot een gigantisch populaire plek waar mensen elkaar ontmoeten. Ze krijgt steeds meer reacties, maar een van haar volgers is wel erg fanatiek. Hij wil háár. Het leven van Moon staat op het spel. Er is een oplossing, maar die is wel erg rigoureus...

Als ras-echte fan van de boeken van Marelle Boersma, hoefde ik niet na te denken toen Uitgeverij De Crime Compagnie mij vroeg of ik mee wilde doen aan een blogtour. Uiteraard! De succesvolle auteur brengt het ene boek na het andere uit, allemaal even spannend. Ik was dus reuze benieuwd naar ‘Blind date’.

Op de prachtige cover staat de term ‘psychologische thriller’ en dat is ‘Blind date’ zeer zeker.
Vanaf de allereerste pagina’s begint Boersma meteen een beklemmend gevoel op te bouwen. Zij weet als geen ander een sfeer neer te zetten waarvan je weet dat die zo ineens om kan slaan. Hier en daar wordt een tipje van de sluier opgelicht, niet te ver maar net genoeg om je nieuwsgierigheid te prikkelen. En bladzijde voor bladzijde word je meegezogen in het verhaal.

En toch…langzaam wordt het mij duidelijk dat ‘Blind date’ een heel ander boek is dan ik van Marelle Boersma gewend ben. Op zich is dat natuurlijk juist interessant, maar voor mij persoonlijk pakt het niet zo goed uit. Waar ik mij normaal gesproken meteen kan verplaatsen in de hoofdpersonen, die Boersma zo knap weet weer te geven, kost mij dat nu toch echt moeite. De personages in deze nieuwe thriller hebben allemaal twee heel verschillende kanten die zo vaak switchen dat ik de draad van het verhaal kwijt raak. En dat is jammer. Het haalt voor mij de vaart uit het verhaal.

Aan de andere kant kun je niet anders dan bewondering hebben voor de onuitputtelijke fantasie van Boersma. De thrillerauteur zet wederom een wervelend verhaal neer. De onderliggende spanning is steeds aanwezig, en dit verslapt niet. Langzaam geven de gebeurtenissen de schrijnende waarheid prijs. Als lezer word je regelmatig op het verkeerde been gezet; net als je het idee hebt dat je snapt hoe het zit, komt de auteur met een wending in het verhaal waardoor je weer totaal in het duister tast. En dat is toch wel echt de kracht van Marelle Boersma. Zij beheerst dat als geen ander.

Toch weet het verhaal me pas in de tweede helft van ‘Blind date’ weer goed te pakken. De aanloop naar de ontknoping zit dan ook heel goed in elkaar. De onthullingen en wendingen volgen elkaar vlot op, waardoor het verhaal ineens weer leest als een trein. De plot is meedogenloos en tegelijkertijd onthutsend, maar laat mij toch ook achter met het gevoel dat ik niet op al mijn vragen antwoord heb gekregen.

‘Blind date’ is verrassend, vernieuwend, onthutsend en spannend. Toch heeft Marelle Boersma mij dit keer niet geheel weten te overtuigen.