Isa Maron - IJskoud ****

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

Isa Maron schreef eerder onder andere 'Passiespel' (2008), 'Verboden verleden' (2010) en 'Schaduwkant' (2011). In juli 2014 kwam 'Galgenveld' uit, het eerste deel in 'De Noordzee Moorden'. Haar nieuwste thriller 'IJskoud' is het tweede deel in deze reeks van vier.

De titel 'IJskoud' is voortreffelijk gekozen; het is het eerste woord wat je in tekst èn beeld ervaart als je de cover bekijkt, het is het verstikkende gevoel dat je bekruipt tijdens het lezen, het is het kippenvel wat ontstaat tijdens de huiveringwekkende zoektocht naar de ontvoerde kinderen en het zorgt voor de rillingen waarmee je het boek uiteindelijk dichtslaat.

Isa Maron weet me, net als met ‘Galgenveld’ ogenblikkelijk het verhaal in te trekken. De vaart waarmee ze van start gaat maakt dat ik er eens lekker voor ga zitten; dit belooft wat! En die belofte maakt Maron meer dan waar. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat ‘IJskoud’ leest als een trein. De spanning is meteen vanaf het begin duidelijk voelbaar en wordt bijna benauwend naarmate het verhaal vordert.

De ontvoering van Jesse lijkt het startsein van een reeks onverklaarbare vermissingen. Als na Jesse ook Tommy ontvoerd blijkt te zijn, neemt de spanning bij de rechercheurs toe. En niet alleen bij hen; ook de angst en onzekerheid bij de getroffen ouders is uiteraard zenuwslopend. Dit alles heeft zijn weerslag op rechercheur Maud Mertens. Regelmatig spoken de beelden van een meisje van nog geen vier jaar door haar hoofd; een meisje wat bezweek aan afgrijselijke mishandelingen. Maud gaat gebukt onder een enorm schuldgevoel omdat ze vindt dat ze de situatie destijds niet goed heeft ingeschat. De verdwijningen leggen daardoor een nog grotere druk op haar.

Isa Maron weet de gevoelens in deze onthutsende zaak heel treffend weer te geven; je voelt de machteloosheid van de rechercheurs, de verlammende zorgen van de ouders en de beklemmende angst van de kinderen.

Had ik bij het eerste deel in de reeks van ‘De Noordzeemoorden’ nog wat kleine kanttekeningen, nu was daar was absoluut geen sprake van. Sterker nog; toen ik bedacht dat een aantal kinderen behoorlijk wijs spraken, en of dat wel klopte, werd deze vraag door de auteur zo snel beantwoord dat het bijna leek of zij naast me zat mee te lezen. In vergelijking met het vorige deel ben ik er van overtuigd dat Maron zichzelf heeft overtroffen. De wisselwerking tussen de jonge Kyra en de meer ervaren Maud voelt veel beter aan; het wispelturige van Kyra is een stuk minder en Maud stelt zich meer open voor de ideeën van de studente. Een mooi gegeven, de mysterieuze verdwijning van Sarina –de zus van Kyra- is tenslotte nog steeds niet opgelost en Kyra klopt regelmatig aan bij Maud om te vragen of er vooruitgang is in het onderzoek. Ook tijdens het aangrijpende onderzoek naar de verblijfplaats van de kinderen probeert Kyra haar steentje bij te dragen.

De aanloop naar de spannende plot is heel sterk. Mooi om te lezen hoe de gedachtes van de rechercheurs uiteindelijk samenkomen en ze daardoor de ontknoping van het mysterie in het vizier krijgen. Na het dichtslaan van het boek moet je alle gebeurtenissen echt even laten bezinken. Een heuse aanrader dus, ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!

* 'IJskoud' las ik voor de leesclub van www.notjustanybook.nl  *

Linda Jansma - Vrij spel *****

Als haar vader een zeventienjarige jongen doodschiet, komt Emma's leven in gevaar.

Op een mistige ochtend in oktober schiet de vader van Emma, politieagent Nick Overmars, een zeventienjarige jongen dood. Volgens hem was de jongen gewapend, maar het wapen wordt niet gevonden. Bovendien blijkt dat Nick nog een andere, heel persoonlijke reden had om te schieten. Al snel merkt Emma wat voor impact de schietpartij heeft als vrienden van de jongen op wraak zinnen en haar leven tot een hel maken...

Thrillerauteur Linda Jansma heeft met haar vorige boeken de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Maar ook haar fans hebben vaak grote verwachtingen van elk nieuw boek dat Jansma uitbrengt. Keer op keer lukt het de schrijfster toch weer om deze verwachtingen waar te maken. Met haar nieuwste thriller, 'Vrij spel', laat zij wederom zien waarom zij een van Nederlands beste thrillerauteurs is.

Een grote gave van Jansma is het feit dat zij beschikt over een enorm groot inlevingsvermogen. Wie het genoegen heeft gehad de sympathieke schrijfster te ontmoeten, weet dat zij hier geen grote moeite voor hoeft te doen. Zij heeft dit van nature; ook in het dagelijks leven komt zij over als een warme persoonlijkheid, sterk begaan met de mensen om haar heen. Je merkt dat in vele van haar personages die zij tot leven laat komen op papier.

In 'Vrij spel' beschrijft Jansma op indringende wijze de brute, beestachtige verkrachting van Emma door een groep bendeleden. Het buitensporige geweld wat daarbij wordt gebruikt doet het bloed in je aderen stollen van afschuw. De afgrijselijke gebeurtenis heeft dan ook een enorme impact op het jonge meisje. Ze sluit zich voor iedereen af, wil niet alleen de deur uit en lijdt aan vreselijke nachtmerries. De aangrijpende wijze waarop Jansma de angstgevoelens van Emma weergeeft mist zijn uitwerking niet; je kunt niet anders dan intens met haar meeleven. De gedachte dat dit ook in het echt zou kunnen gebeuren, kruipt daarbij onder je huid en laat je niet meer los.

Ook de gedachten en emoties van haar moeder worden goed uitgewerkt. Wanneer blijkt dat vader Nick, tijdens zijn werk als politieagent, de hoofddader van de verkrachting doodschiet, gaat Gwen uiteindelijk toch twijfelen aan haar man. Is het echt zo gegaan als Nick verteld, dat de jongen een vuurwapen had, of heeft de agent uit haat gehandeld? Ze probeert haar man zo goed mogelijk bij te staan, maar het gezin gaat gebukt onder het drama en de gevolgen daarvan.

Zonder dat ik te veel prijs wil geven van het verhaal, kan ik je verzekeren dat 'Vrij spel' wederom staat als een huis. Jansma wist mij te verrassen met haar keuze voor een andere opzet; dit keer is de dader al bekend en ontvouwt het verhaal zich rondom diens beweegredenen. Wie denkt dat er daardoor een gedeelte aan spanning mist, komt bedrogen uit; ik heb het boek in één adem uitgelezen!
De heftige emoties spatten bijna van de bladzijden af. Afschuw, vrees, ongeloof, verbijstering, verdriet en boosheid gaan de strijd met elkaar aan, wat resulteert in een schokkende ontknoping. Na het dichtslaan van 'Vrij spel' moest ik het verhaal echt even laten bezinken, indrukwekkend. Wat mij betreft de volle vijf sterren meer dan waard!

Blogtour AW Bruna: Tamar Cohen - De andere vrouw ****

Stel je voor: je bent al 28 jaar gelukkig getrouwd. Je hebt drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is, en jullie houden nog altijd evenveel van elkaar.
Of: stel je voor dat je al 17 jaar getrouwd bent. Je hebt een dochter, een fijn huis en een echtgenoot die veel van huis is, maar toch houden jullie zielsveel van elkaar.
Dan krijg je op een dag een telefoontje dat je wereld op z n kop zet: je echtgenoot is dood. Je bent er kapot van. Je gaat naar de begrafenis en komt oog in oog te staan met zijn andere weduwe.
Een andere vrouw, een ander gezin. Dat kan niet waar zijn. Dat moet een vergissing zijn. En dat is háár schuld. Toch?

Tamar Cohen werkte twintig jaar als freelance journalist. Daarnaast schreef ze -onder een pseudoniem- negen non-fictieboeken. In 2012 debuteerde ze als romanschrijfster met 'De wraak van de minnares'. Met 'De andere vrouw' vestigt zij haar naam definitief.

De prettige schrijfstijl van Tamar Cohen zorgt er voor dat het je totaal geen moeite kost om je in de hoofdpersonen te verplaatsen. Tevens kun je deze roman niet lezen zonder je steeds weer af te vragen: wat zou ik doen in deze situatie? De rollercoaster aan emoties die behoren bij het antwoord op deze vraag spatten van de pagina's af. Afwisselend en in korte hoofdstukken zijn beide vrouwen aan het woord. Het verdriet over de dood van hun geliefde echtgenoot gaat abrupt over in ontzetting en ongeloof als blijkt dat hij een dubbelleven leidde. Daarna neemt boosheid de overhand. Beide echtgenotes doen hun uiterste best de ander ervan te overtuigen dat hun huwelijk een fout was. Selina gooit haar prachtige huis in de strijd, en Lottie het feit dat zij veel jonger is dan haar rivale. Maar hoe meer geheimen er boven water komen, hoe meer de vrouwen in gaan zien dat zij alleen maar bij elkaar terecht kunnen voor begrip, troost en een luisterend oor. Zij zitten immers in dezelfde nachtmerrie? Een nachtmerrie die nog lang niet voorbij is...

Cohen laat in 'De andere vrouw' zien dat zij beschikt over een groot inlevingsvermogen. De reeks aan emoties waar beide vrouwen mee te kampen krijgen, zijn heel goed uitgewerkt. De droge humor die de auteur door de zinnen heen vlecht, zorgt er voor dat je door de pagina's heen vliegt. Sommige gebeurtenissen zijn zo beeldend weergegeven dat je een glimlach bijna niet kunt onderdrukken. Dit zorgde er voor dat ik 'De andere vrouw' met heel veel plezier heb gelezen. Inmiddels heb ik ook het debuut 'De wraak van de minnares' op mijn verlanglijstje gezet.

Wist je dat....er een bibliotheek zit op station Haarlem?

Wat een slimme uitvinding: een bibliotheek op het station! Dat betekent dat je lekker een goed boek uit kunt zoeken, daarna de trein in stappen en meteen kunt beginnen met lezen. En wanneer het boek uit is breng je het 'op weg naar huis' gewoon weer even terug. En haal je natuurlijk meteen een nieuwe! Neem een kijkje op de website voor meer informatie, of volg hen via Facebook, Twitter of Pinterest.

Bibliotheek op het station

Martine Kamphuis - Alibi ***

Tijdens een ontgroeningskamp wordt het levenloze lichaam van Belle op een verlaten dijkje gevonden. Als psychologe Wynona Post, oftewel WP, haar cliënte Josje hierover hoort vertellen, wordt ze gegrepen door het mysterieuze verhaal. WP vermoedt dat de dood van Belle geen natuurlijke dood was. In haar zoektocht naar de waarheid negeert ze grenzen en brengt daarbij ook haar eigen leven in gevaar.


Auteur Martine Kamphuis studeerde geneeskunde en is werkzaam als psychiater. 'Alibi' is haar vijfde thriller, eerder verschenen 'Vrij', 'Ex', 'Kift' en 'Ziek'.

De thriller 'Alibi' vormt de start van een reeks met in de hoofdrol psychologe Wynona Post. Aangezien Wynona niet echt gecharmeerd is van haar naam laat zij zich WP noemen. WP is een wat onzekere en chaotische jonge vrouw. Zij leeft het liefst wat op zichzelf met in haar kielzog haar trouwe hond Jip. Ondertussen worstelt zij met zichzelf. Zal zij wel een goede psychologe worden? Zal zij in staat zijn haar patiënten te helpen? WP is niet zeker van zichzelf en haar talenten en de complexe relatie met haar ouders helpt daar ook niet echt aan mee.

Wanneer Josje Engelkens haar spreekkamer binnenloopt kan WP niet vermoeden wat haar allemaal te wachten staat. Zij doet haar uiterste best om Josje te helpen met haar nachtmerries die het gevolg lijken te zijn van een dodelijk ongeluk tijdens een ontgroeningskamp waar Josje deel van uitmaakte. De jonge psychologe gaat daarin echter zo ver dat zij daarmee haar eigen leven op het spel zet.

Hoewel de proloog van 'Alibi' erg boeiend was, bleef de spanning in het verhaal wat mij betreft een beetje op de vlakte. Dat vond ik jammer want alle ingrediënten voor een intrigerende thriller waren zeker wel aanwezig. Persoonlijk had ik wat moeite met het onstuimige gedrag van WP. Sommige acties van haar kwamen bij mij wat ongeloofwaardig over; aan de ene kant is ze enorm onzeker en dan gaat ze ineens toch tot drieste acties over. Het kostte me daardoor wat tijd om me in haar in te leven.

Wat ik wel enorm boeiend vond waren de uiteenzettingen wat betreft het vak van psychologe. Hierin is duidelijk merkbaar dat Kamphuis daar goed in thuis is. Ook het verrassende einde van dit eerste deel in de reeks over WP vond ik sterk en daardoor heeft de auteur mij genoeg weten te prikkelen om ook het volgende deel te willen lezen.

Elmer den Braber - Mijn vader was een NSB'er ****

Weesp, mei 1945. 
De vader van de 17-jarige Elsa Aaldering is na zijn arrestatie onder onopgehelderde omstandigheden in het voormalige SS-concentratiekamp Vught om het leven gekomen. Bovendien is Elsa het contact met haar hartsvriendin Anna volledig kwijtgeraakt. Het gezin Aaldering blijft ontredderd achter, maar ondanks alles lukt het Elsa elders een nieuw leven op te bouwen met haar man Willem. Het geluk kent echter een hoge prijs: ze moet het verleden doodzwijgen. Nu, vele jaren later en in de herfst van haar leven, houdt Elsa op een gewone maar prachtige zondagmiddag een familiefeestje. Ze beseft dat dit haar laatste kans is om de waarheid over haar 'foute' vader te onthullen. 

Na het behalen van zijn VWO-diploma volgde Elmer den Braber de HBO opleiding Communicatie, ging aan het werk als accountmanager en specialiseerde zich vervolgens tot Software Licentiespecialist. In zijn vrije tijd verdiepte Den Braber zich in het fenomeen Social Media. Uiteindelijk heeft de auteur van zijn hobby zijn beroep weten te maken; inmiddels is hij als zelfstandig ondernemer erg actief op Social Media. Maar al die tijd borrelde er een verhaal in zijn hoofd, een verhaal wat verteld diende te worden vond hij.

Toen Elmer den Braber mij vroeg of ik zijn roman 'Mijn vader was een NSB'er' wilde recenseren, was ik gelijk geïnteresseerd. De Tweede Wereldoorlog heeft mij van jongs af aan geboeid, niet in de laatste plaats doordat de oorlog in onze familie ook een grote rol speelde en waar haast niet over werd gepraat. Ik was erg benieuwd naar deze roman die het verhaal zou vertellen vanuit een geheel andere kant dan de boeken die ik tot dusver heb gelezen.

Het indrukwekkende verhaal van 'Mijn vader was een NSB'er' wordt voorafgegaan door een zeer uitgebreid en eerlijk voorwoord door historicus Maarten van Rossem. Hij vertelt hierin over het ontstaan en het uiteindelijk grimmige karakter van de NSB. Na de oorlog keerden veel Nederlanders zich massaal tegen hen. En niet alleen tegen hen, maar ook tegen hun kinderen. Ook zij werden met de nek aangekeken, en -zo laat Van Rossem doorschemeren- veel lering is daar niet uit getrokken. Nog steeds als zich problemen voordoen zijn veel mensen geneigd anderen daarvan de schuld te geven, zelfs als zij er niets mee te maken hebben gehad.

Tijdens een familiefeestje in haar huis, besluit Elsa Aaldering dat zij niet langer wil zwijgen over het 'foute' verleden van haar vader. Een verleden dat een zwaar stempel op haar leven heeft gedrukt en op dat van haar kinderen. Hoewel ze hierbij veel tegenstand ondervindt van haar kinderen is ze vastbesloten haar hart te luchten. Elsa begint haar verhaal in 1938, wanneer zij tien jaar oud is. Den Braber heeft de jonge leeftijd van het meisje, haar naïviteit en haar onvoorwaardelijke geloof in het goede van alle mensen heel treffend weten te vangen in haar woorden en gedachten. Daardoor leef je als lezer enorm met haar mee, zeker wanneer haar rotsvaste vertrouwen in haar vader behoorlijk begint te wankelen. Haar eigen gevoel wat betreft goed en fout komt danig in de knel. Het feit dat Elsa hier en daar wat volwassener overkomt als dat ze qua leeftijd is, zou als storend ervaren kunnen worden. Het geeft wat mij betreft echter een extra impuls mee aan het verhaal; door haar vragen, twijfels en acties op deze wijze uit te diepen, zet het je zelf ook aan het denken.

De beeldende -en ook ontroerende- manier waarop den Braber 'Mijn vader was een NSB'er' neerzet, getuigt van een groot inlevingsvermogen. Eerlijk gezegd was mij niet veel bekend van het ontstaan en verdere verloop van de NSB, alleen dat het 'fout' zou zijn. De achterliggende gedachten en emoties die in deze roman spelen, laten je de feiten zeker van een andere kant bekijken. Niet iedereen sloot zich immers vrijwillig aan, menigeen deed dat in een poging het gezin te redden bijvoorbeeld. Je kunt je afvragen in hoeverre dat fout is? Heeft men van te voren wel beseft hoe de gewetenloze Duitsers de NSB zouden gebruiken? Ik denk dat men dan een andere keus had gemaakt. Hoe tegenstrijdig het ook is, ook deze families -en hun nakomelingen- zijn voor het leven getekend. Sterker nog: vandaag de dag spelen dit soort kwesties nog steeds. Ik denk dat ik dat nog de meest krachtige boodschap vind van 'Mijn vader was een NSB'er'.

Hoewel er aan het eind van het verhaal ietwat veel toevalligheden samenkomen, past dat wel weer bij de roman-vorm waarin dit aangrijpende verhaal is gegoten. Een klein minpuntje vind ik de taal- en typefouten die ik tegenkwam in een deel van het boek, hopelijk wordt dat snel aangepast in een volgende druk. Een mooie tegenhanger vormen de historische foto's achterin het boek. De waargebeurde verhalen die daarop volgen laten een diepe indruk achter.
Al met al is dit een boek dat iedereen zou moeten lezen -zeker ook op scholen!- en zich zou moeten afvragen: "Wat zou ik zelf doen?"

Blogtour AW Bruna: Michel Bussi - Laat mijn hand niet los ***

Liane en Martial hebben een droomvakantie op het prachtige eiland Réunion met hun zesjarige dochtertje Sofa. Op een middag gaat Liane even naar hun kamer, maar ze komt niet meer terug. Als Martial naar boven gaat om te kijken waar ze blijft, ziet hij dat de kamer doorzocht is, zijn vrouw en al haar kleren zijn verdwenen en overal bloed ligt.
Hoewel Martial in eerste instantie met de politie meewerkt, slaat hij binnen vierentwintig uur met zijn dochtertje op de vlucht. In plaats van gekwetste echtgenoot is hij nu hoofdverdachte. 
Zo begint een klopjacht zoals Réunion nog nooit heeft meegemaakt. Heeft Martial zijn vrouw vermoord of is hij slachtoffer van een vooropgezet plan? Want het is niet de eerste keer dat Martial op het eiland is. Het verleden komt gevaarlijk dichtbij ...

Voor Uitgeverij Signatuur doe ik mee met de blogtour van AW Bruna. Samen met negen collega-bloggers ontving ik een exemplaar van 'Laat mijn hand niet los', geschreven door Michel Bussi. Elk van ons schrijft hier zijn/haar eigen blog over, zodat het boek rondom de publicatiedatum in het zonnetje wordt gezet.

Deze spannende roman is mijn eerste kennismaking met de populaire, Franse auteur Michel Bussi. Het boek is de eerste titel die bij ons in Nederland verschijnt, in Frankrijk werden in recordtempo 50.000 exemplaren verkocht. De flaptekst intrigeerde me meteen; een belofte van mysterie en spanning, omlijst door een tropisch paradijs.

De schrijfstijl van Bussi is anders dan ik gewend ben; het is een stijl waar niet iedereen zomaar van houdt. Bussi maakt namelijk gebruik van vele, uitgebreide omschrijvingen van mensen, gebaren, steden, omgeving en zo meer. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat de auteur dit ook doet in gedeeltes waar hij nu juist de spanning opvoert. Dat vind ik erg jammer; het haalt behoorlijk de vaart uit het verhaal. Net als je er eens goed voor gaat zitten is de spanningsboog alweer ingezakt.

Vreemd genoeg laat Bussi dit achterwege in de gedeeltes waar Martial met Sofa op de vlucht is. Dit zijn dan ook de passages waar alles op zijn plek valt: spanning, snelheid, mysterie. De auteur geeft de lezer een inkijkje in het hoofd van de opgejaagde Martial. Uitvoerig beschrijft hij zijn gedachtes, zijn angstige twijfels en zijn wanhopige pogingen om uit handen te blijven van de politie. Tegelijk

laat hij de lezer in het ongewisse wat betreft Martials schuld; heeft hij zijn vrouw vermoord, of is hij toch onschuldig? 

Ook laat de Franse auteur geregeld de kleine Sofa aan het woord. De angst van het meisje kruipt onder je huid, en haar bange vermoedens rondom de dood van haar moeder en de rol van haar vader daarin bezorgt je kippenvel. Het meisje wordt verteerd door een haast traumatische angst en klampt zich wanhopig vast aan de liefde voor haar vader. Hier weet Michel Bussi mij eindelijk voor zich te winnen en me stevig aan het boek gekluisterd te houden. De ijzingwekkende vlucht van vader en dochter, het ietwat haperende onderzoek van de politie, personen die op eigen houtje op zoek gaan naar de waarheid, verrassende onthullingen uit het verleden; in volle vaart word je meegenomen naar een onthutsende ontknoping. In rap tempo volgen de ontwikkelingen elkaar op, en word ik alsnog gegrepen door 'Laat mijn hand niet los'.

Een mooie hoofdrol in het boek is weggelegd voor het exotische eiland Réunion, gelegen ten oosten van Madagaskar. Het eiland is erg geliefd onder toeristen, vooral bergbeklimmers en natuurliefhebbers. Grote trekpleisters zijn de vulkaan Piton de la Fournaise en het strand van Boucan-Canot. Een leuk weetje is het feit dat Réunion -door zijn ligging- de eerste plek was waar op 1 januari 2002 de euro ingevoerd werd.

Robert Thomson – De offerschalen van Satan ****

De frivole en onbezonnen Paula van Laken valt tot ieders verbazing voor de onbeholpen charmes van advocaat Marcel Aalbers. Hij komt uit een streng gereformeerd milieu, maar dat vergeeft ze hem. Eenmaal getrouwd ontdekt ze pas wat zijn opvoeding bij hem losmaakt. Paula wordt het doelwit van zijn opgekropte frustraties. In een driftaanval slaat hij haar het ziekenhuis in. In de twee jaar dat Marcel zijn straf uitzit probeert Paula met hulp van hartsvriendin Jolijn haar leven weer op de rit te krijgen. Mannen heeft ze afgezworen en kinderen krijgen is door de mishandelingen voorgoed van de baan. Dan ontmoet ze de steenrijke Jack. Voorzichtig durft ze weer van het leven te genieten. Maar het noodlot slaat opnieuw toe, heftiger dan ze ooit had verwacht. 

Robert Thomson, romanschrijver vanaf 2009, heeft een eigen, soms rebelse kijk op het leven. Het uitwerken van de karakters van en de gebeurtenissen rond zijn personages vindt hij de essentie van een goede roman. Op 7 september 2014 kwam zijn vierde roman 'De offerschalen van Satan' uit. Eerder verschenen  'Een onverwachte erfenis' (2012), 'De zwarte spiegel' (2012) en 'Een obsessieve drang' (2013).

Paula komt na haar huwelijk met Marcel tot de ontdekking dat de strenge, religieuze wijze waarop hij is opgevoed van hem een gefrustreerde man heeft gemaakt. En dat zij het lijdend voorwerp blijkt te zijn valt niet langer te ontkennen. In het begin lijkt het nog om incidenten te gaan, maar al snel zijn de vernederende mishandelingen een dagelijks terugkerend ritueel waarover zij angstvallig zwijgt. Tot het op een kwade dag afschuwelijk mis gaat. Getekend voor het leven lukt het Paula toch om de scherven van haar leven bij elkaar te vegen en opnieuw te beginnen. Maar net wanneer het geluk haar toelacht haalt het verleden haar op gruwelijke wijze in.

‘De offerschalen van Satan’ is voor mij de eerste kennismaking met de boeken van Robert Thomson en dat is mij goed bevallen. Thomson heeft een geheel eigen manier van schrijven en dat werkt erg verfrissend. Als lezer voel je je bijna één met het verhaal waardoor je je heel goed in de personages kunt verplaatsen. De auteur weet het zelfs voor elkaar te krijgen dat je sympathie kunt opbrengen voor de dader en de omstandigheden waarin hij opgroeide. De ronduit gruwelijke vernederingen waar Paula aan wordt bloot gesteld zijn zo aangrijpend weergegeven dat je er de koude rillingen van krijgt. Juist het feit dat Thomson daarbij niet overmatig in detail treedt maakt de gevoelens van afschuw des te groter.

Hoewel ik in eerste instantie aan het bijna joviale taalgebruik van Thomson moet wennen, blijkt dat gaandeweg juist heel goed uit te pakken bij het weergeven van de verschillende emoties van de hoofdpersonen. Het eerste deel van ‘De offerschalen van Satan’ is een aaneenschakeling van schokkende taferelen die je kippenvel bezorgen. De auteur laat de gruwelijke dreiging haast van de bladzijden afspatten. De weerzinwekkende wijze waarop de dader het geloof en de bijbel misbruikt om aan zijn haast duivelse gerief te komen, vervult je met afschuw. De diepgewortelde angst van Paula grijpt je naar de keel. Je huilt met haar mee en hoopt dat zij zal weten te ontsnappen aan de vreselijke onderdrukking door haar echtgenoot. De manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is zo aangrijpend uitgewerkt dat het je op het puntje van je stoel doet belanden. En als in het tweede gedeelte dan toch de zon weer voor haar lijkt te gaan schijnen, durf je daar als lezer haast niet op te vertrouwen. In de aanloop naar de schokkende ontknoping kun je het boek dan ook niet meer wegleggen. Je wilt alleen maar blijven doorlezen om te ontdekken hoe het afloopt.

Ik heb genoten van 'De offerschalen van Satan'. Een echt aanrader dus!

Ilse Ruijters – De onderkant van sneeuw *****

Een jonge vrouw rijdt per ongeluk een peuter dood en verdrinkt in een zee van schuldgevoelens. Wanneer een jaar na dato haar eigen dochter met de dood wordt bedreigd, verliest ze de grip op zowel haar leven als haar gedachten. Zit ze onbewust zelf achter de dreigementen en is dit een manier om zichzelf te straffen? Of probeert één van haar vele vijanden haar gek te maken? In een uiterste wanhoopspoging zoekt de vrouw hulp bij een psychiater, maar dan lijkt haar leven pas echt te ontsporen…

Ilse Ruijters studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft artikelen voor verschillende bladen en inmiddels staat er een fraaie reeks publicaties op haar naam. Ze schreef onder andere voor Cosmopolitan, Fab! en Lifestyle Almere en won diverse schrijf-wedstrijden, o.a. in NRC Next.

Met ‘De onderkant van sneeuw’ zet Ilse Ruijters een daverend thriller-debuut neer. Dat zij daarmee volkomen past in het rijtje van inmiddels succesvolle Nederlandse thrillerauteurs – bijvoorbeeld Saskia Noort, Marelle Boersma en Esther Verhoef- is meteen duidelijk. De schrijfstijl van Ruijters maakt grote indruk. De wijze waarop zij de gevoelens van twijfel en wanhoop  van de hoofdpersoon van het papier laat spatten is fenomenaal. De aangrijpende zinnen die zij gebruikt komen snoeihard binnen en laten niets aan de verbeelding over: ‘Die hobbel waar ik net overheen gereden was, dat was toch niet... Dat kon toch niet... Ik durfde niet te denken wat mijn lijf al had begrepen….’.

Wanneer Irene Visser per ongeluk een klein meisje van drie doodrijdt staat haar hele wereld op zijn kop. Verscheurd door schuldgevoelens probeert Irene haar leven weer op te pakken, al was het alleen maar voor haar man en dochtertje. Maar ze blijkt niet in staat de vreselijke gebeurtenis het hoofd te bieden; steeds weer ziet ze de angstaanjagende beelden van het ongeluk voor zich. Haar depressieve gevoelens dreigen de overhand te krijgen, maar dat is niet het enige dat Irene kwelt. Door een aantal afschuwelijke gebeurtenissen raakt ze er steeds meer van overtuigd dat haar leven, maar vooral dat van haar dochtertje, ernstig gevaar loopt.

‘De onderkant van sneeuw’ sleurt  je mee in een draaikolk  van afschuw, angst, beklemming en machteloosheid, en grijpt je vast met verstikkende kracht. De korte, duidelijke zinnen houden de vaart in het verhaal en de auteur weet de spanning tot het einde toe vast te houden. Eenmaal begonnen met lezen is stoppen simpelweg geen optie meer. De hoofdpersoon, Irene Visser, komt zo gruwelijk echt over dat soms de tranen in je ogen springen bij wat haar overkomt. Of bij wat zij dènkt dat haar overkomt; er is namelijk niemand die haar angsten serieus lijkt de nemen. Gaandeweg raak je verstrikt in haar gevoelens van onmacht en paranoia. Is iemand erop uit om haar kapot te maken, of is Irene echt bezig haar verstand te verliezen? Als lezer word je heen en weer geslingerd tussen deze twee opties. En net wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, nemen de gebeurtenissen een verpletterende wending waardoor de auteur je vol verbijstering achterlaat. 

‘De onderkant van sneeuw’ is een ijzersterke thriller die nog lang in je gedachten blijft rondspoken. Het is bijna niet te geloven dat het hier een debuut betreft. Ilse Ruijters heeft de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd; ik kijk dan ook reikhalzend uit naar haar volgende boek!

Svea Ersson - Na Melanie ****

Het vrijstaande huis in de geboortestreek van haar vriend Jochem leek perfect. De grote tuin maakte het uitstekend geschikt voor een gezin met kinderen, Rosalins grootste wens. Eenmaal in Haarwoude aangekomen, vervaagt Rosalins geluksgevoel snel. De vorige bewoonster blijkt zichzelf van het leven te hebben beroofd en Jochems ex, Suzan, woont op nog geen vijf kilometer afstand. Terwijl Rosalin wanhopig probeert zwanger te worden, dringt het verleden zich aan haar op. Wat heeft zich vroeger in het huis afgespeeld? Waarom wordt Rosalin bedreigd als ze daar achter probeert te komen? Welke rol speelt Jochem? En wie is de vader van de baby van Suzan?

Svea Ersson schrijft verhalen die je meteen weten te pakken. Stuk voor stuk zijn het boeken die je niet meer weg kunt leggen. Met ‘Na Melanie’ heeft zij wederom een indrukwekkend verhaal neergezet, een spannende thriller die je vanaf de eerste pagina niet meer loslaat.

De kracht van Ersson zit hem in de beeldende wijze waarop zij het geheel neerzet; het geeft je het gevoel alsof je naar een spannende film zit te kijken. Je hebt maar een heel klein beetje fantasie nodig om de gebeurtenissen in 'Na Melanie' levendig voor je te zien. De emoties van hoofdpersoon Rosalin zijn enorm herkenbaar, waardoor je als lezer meteen sympathie voor haar opvat. Samen met haar raak je overrompeld, geschokt, argwanend en bang, maar tegelijkertijd voel je met haar mee in de momenten van vreugde en geluk. Al lezend komt Rosalin voor je ogen tot leven en leer je haar steeds beter kennen. Haar twijfels over haar vriend Jochem, haar ontdekkingen wat betreft de geschiedenis van hun huis, de overrompelende aanwezigheid van Jochem’s ex en niet te vergeten haar vurige kinderwens, het komt zo sterk over dat je haar machteloosheid bijna kunt voelen.

De auteur heeft ervoor gekozen om twee verhaallijnen naast elkaar te laten lopen. Een goede zet; zo is de spanning meteen in vol ornaat aanwezig en blijft het boeien tot de laatste pagina. Het ene verhaal speelt zich af in het verleden en wordt vertelt door een jong meisje. Het andere verhaal ontvouwt zich in het heden en wordt vertelt door Rosalin. Het verband tussen de twee blijft lang onduidelijk, waardoor je steeds maar wilt blijven doorlezen. De andere hoofdpersonen zijn door Ersson wat minder goed uitgediept, maar mij stoorde dat niet; zo kun je je helemaal verdiepen in de gebeurtenissen rondom Rosalin.

Hier en daar wordt het verhaal onderbroken door schuin gedrukte stukjes tekst waar de vermeende dader aan het woord is. Er wordt niet meteen duidelijk wie het is; de lezer wordt hierdoor geprikkeld om de eigen fantasie aan te boren en te ontdekken wie de dader zou kunnen zijn. De spanning wordt hierdoor alleen maar flink opgestuwd. Tijdens het lezen heb ik een aantal personen op mijn lijstje geschreven, die in mijn ogen de dader zouden kunnen zijn. Dat ik het volkomen bij het verkeerde eind had wordt al snel duidelijk tijdens de onthutsende plot.

Kortom; Svea Ersson heeft met 'Na Melanie' wederom een echte pageturner geschreven. Zeker een aanrader!

Mijn gegevens

Sandra van de Walle
Voormalig redacteur bij Leesfanaten.nl,
nu eigenaar van boekenblog 'De Boekenwereld'

mail: sanvdwalle@gmail.com

Geertje Paaij - In hemelsnaam ****

Wat begint met de ontvangst van een stamboomboekje van de familie Paaij mondt uit in een zoektocht naar verdere informatie over de leden van deze familie. Er blijkt echter opvallend weinig bekend te zijn over grootmoeder Adriana Johanna Frederica van Boxcel, zelfs foto’s zijn er niet te vinden. Wie was deze vrouw, wat dreef haar er toe haar zoon en diens kleine zusje onder te brengen in armengestichten en wat is de reden dat zij bijna niet voorkomt in de archieven?


Geertje Paaij doet in ‘In hemelsnaam’ verslag van haar bevindingen. Een brief die haar vader ooit schreef aan Mies Bouwman biedt daarbij vele aanknopingspunten. Maar de speurtocht in het verleden brengt ook veel onduidelijkheden aan de oppervlakte. De zoektocht van Paaij getuigt van een groot doorzettingsvermogen. De vele vragen rondom haar grootmoeder en de enorme behoefte deze vrouw een gezicht en een stem te geven, maken dat de auteur van geen opgeven wil weten.

Wanneer er steeds meer aanwijzingen naar boven komen dat Adriana geestelijk ziek was, is dat voor Paaij een heftige confrontatie. Haar eigen dochter worstelde immers  met schizofrenie en diverse psychoses waardoor de situatie thuis op den duur onhoudbaar werd. De auteur zag zich genoodzaakt haar kind de deur te wijzen. Via allerlei omzwervingen wordt het meisje uiteindelijk opgenomen in een psychiatrische instelling. Over deze aangrijpende periode in haar leven schreef Paaij het boek ‘Volg de blauwe lijn’. De ontdekking dat meerdere familieleden van Adriana onderhevig waren aan geestelijke moeilijkheden doet vermoeden dat de problemen van haar dochter misschien wel erfelijk bepaald zijn.

De vloeiende wijze waarop Paaij de gevonden informatie aan elkaar schrijft maakt het lezen van ‘In hemelsnaam’ tot een boeiende ervaring. De gedeeltes waarbij zij haar fantasie de vrije loop laat -en als het ware in de huid kruipt van haar voorouders- zijn zo beeldend weergegeven dat het mij niets zou verbazen als het destijds werkelijk zo gegaan is. Zij beschrijft de personen zo volledig dat zij bijna tot leven lijken te komen. Daarbij schroomt zij niet ook de minder leuke ontdekkingen uit te diepen. Dat een en ander voor de auteur emotioneel erg zwaar moet zijn geweest, behoeft geen verdere uitleg. Ieder van ons zou graag willen dat onze voorouders van onbesproken gedrag waren. De ontdekking dat dat helaas niet altijd het geval is, is een moeilijk gegeven om zomaar overheen te stappen. De wijze waarop de auteur zich staande houdt, haar bevindingen onder de loep legt en geen moment overweegt te stoppen met zoeken vind ik bewonderenswaardig.

Het is zoals Geertje Paaij zelf zegt: “Iedereen heeft recht op een nagedachtenis.”
Met dit boek heeft zij haar streven tot een waardig einde gebracht. Ook al zijn er dan geen beelden van Adriana bewaard gebleven, door dit prachtige boek zal haar grootmoeder echter nooit vergeten worden.

Het doek valt voor Leesfanaten...

Velen van jullie zullen inmiddels op de hoogte zijn van het feit dat de website ‘Leesfanaten’ ophoudt te bestaan. Voordat de oprichtster Kristie Raaijmakers deze ingrijpende beslissing openbaar maakte, had zij mij al op de hoogte gesteld. Ik heb zelfs nog even overwogen om het stokje over te nemen, maar de omvang van ‘Leesfanaten’ en alles wat daarbij hoort is voor mij te groot. Ik heb tenslotte ook mijn eigen boekenblog ‘De Boekenwereld’. Deze blog stond de laatste tijd op een lager pitje, zeker toen ik redacteur werd bij ‘Leesfanaten’. In de toekomst ga ik dus weer al mijn energie in mijn blog steken om deze (weer) een trapje hoger te zetten. En ik heb daar ook een heleboel zin in!

Ik wil hierbij vooral Kristie enorm bedanken voor de kansen die zij mij gegeven heeft, en voor het vertrouwen dat zij in me had (en nog heeft hoop ik.. ;-)). ‘Leesfanaten’ kwam onverwachts op mijn pad toen ik aan het opkrabbelen was na een fikse burn-out. Op dat moment was het enige wat mij bezighield de vraag: “Wat wil ik eigenlijk? Waar word ik nou blij van?” En toen zag ik de tweet van Kristie voorbijkomen waarin zij vroeg naar mensen die gek waren op boeken lezen en daarover wilden schrijven. Het muntje viel: dàt wilde ik! En zo geschiedde…

Maar daar bleef het niet bij. Door de recensies die ik schreef begon mijn liefde voor schrijven weer op te borrelen. Kristie gaf mij de gelegenheid om voor ‘Leesfanaten’ op pad te gaan in boekenland en daarvan verslag te doen, met als hoogtepunt (nog steeds..) verslag doen van de NS Publieksprijs 2012. Wat een belevenis was dat, en wat een schat aan ervaring heb ik daar opgedaan! Op ‘De Boekenwereld is mijn column daarover te vinden, als ik deze nog wel eens doorlees dan voel ik me meteen weer als toen.

Ook was ik aanwezig bij een groot aantal boek-presentaties, eerst behoorlijk nerveus maar al gauw genietend tot in de puntjes van mijn tenen. Vele boekenvrienden heb ik op deze manier leren kennen, vele auteurs heb ik gesproken, diverse mensen van uitgeverijen ontmoet…het kan niet op! Mede door de kansen die ik kreeg vanuit ‘Leesfanaten’ kregen mijn eigen naam en boekenblog ook meer bekendheid, en daar ben ik natuurlijk heel blij mee.

En ja; ik ga mijn werkzaamheden voor ‘Leesfanaten’ enorm missen. ‘Leesfanaten’ gaf invulling aan mijn dag op een moment dat ik dat zelf niet kon. Het gaf mij een doel wat ik toen eventjes niet helder kon zien. En het bracht mij op plaatsen waar ik anders misschien wel helemaal niet was gekomen. Inmiddels ben ik al veel verder als toen, en zitten mijn dagen soms propvol met alle leuke dingen die er te doen en te beleven zijn. En ik moet eerlijk bekennen: het idee dat ik nu eindelijk aan de serie van Michael Robotham kan gaan beginnen is niet geheel vervelend…en zo staan er nog meer boeken in mijn kast waar ik blij van word. Dus vervelen ga ik me zeker niet!

Lieve Kristie, nogmaals enorm bedankt voor alles, ik heb er veel van geleerd en dat neem ik mee in mijn recensies, mijn verslagen en mijn columns. En ongetwijfeld kan ik er mijn voordeel mee doen als ik later oooooit eens besluit dat dat boek er echt gaat komen… 

Lieve collega’s, velen van jullie zal ik regelmatig langs zien komen op Facebook en uiteraard blijf ik jullie recensies lezen. Ik heb er van genoten deel uit te maken van zo’n enorm gedreven en enthousiast team! Maar aan alles komt een eind. En het is ook goed zo…

Yvonne van der Wal - Zal ik je eens wat zeggen? ****

Wat oorspronkelijk begon als het opschrijven van gedachten over maatschappelijke kwesties, belevenissen en uitgesproken meningen, mondde tenslotte uit in het schrijven van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ De stukjes zijn veelal met de nodige humor geschreven, maar de auteur deinst er niet voor terug om ook haar duidelijke en kritische mening te uiten. Daardoor is deze bundel een bonte verzameling geworden van leuke, interessante, heftige en soms ook ontroerende pennenvruchten.

Yvonne van der Wal is moeder, freelancer, blogger en columnist. Maar zij is ook vooral iemand die geïnteresseerd is in wat zich om haar heen afspeelt. En haar mening steekt zij hierbij niet onder stoelen of banken. Wat deze bundel ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ in mijn ogen speciaal maakt, is dat Van der Wal het item waar zij over schrijft van verschillende kanten onder de loep neemt. Denk vooral niet dat het een verzameling ‘modder-gooien’ betreft; verre van dat. De auteur is volkomen eerlijk in haar bevindingen, ook al betekent dat soms dat ze zichzelf ook even vragend aan moet kijken. Wat duidelijk opvalt is haar kennis van zaken. Haar nieuwsgierigheid zorgt er voor dat zij het naadje van de kous wil weten voordat zij onomwonden haar mening geeft. Juist dat gegeven maakt dat ik heb genoten van deze bundel.

Van der Wal beschikt over een enorme dosis humor die de bindende factor blijkt van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ Daarnaast laat ze je nadenken over dingen waarvan je geneigd bent ze klakkeloos aan te nemen. Bovendien zijn vele stukjes een feest van herkenning! Neem nou het stukje ‘Oeps, vergeten..’. Het bijna achteloze zinnetje: “Wat moet jij nou allemaal onthouden?” dreef haar ertoe je in vliegende vaart mee te nemen op een doorsnee dag van een doorsnee huisvrouw met een doorsnee gezin. Ik heb tot tranen toe geschaterd om de formidabele omschrijvingen van handelingen die zo gewoon zijn, maar waardoor je dag als moeder van een druk gezin compleet volgepropt zit! 

Het gebruik van korte, treffende zinnen en een woordkeus die je mondhoeken doet omkrullen, maakt van het lezen van ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ een heerlijke ontspanning. Sterker nog; het heeft mij heel nieuwsgierig gemaakt naar de voorgaande boeken van Yvonne van der Wal!

*Yvonne van der Wal, heel erg bedankt dat ik dit boek mocht lezen!*

Linda Jansma - Kwetsbaar *****

Vroeg of laat wordt de rekening voor oude fouten alsnog gepresenteerd. Zo ook bij Janine, de mooie en ambitieuze eigenaresse van Club Mercury. Wanneer haar grote liefde voor de deur van de succesvolle dansgelegenheid wordt vermoord, stort haar wereld in. Wie wilde hem dood? Is haar leven en dat van haar dochter ook in gevaar? 


Eind 2010 debuteerde Linda Jansma met de thriller ‘Caleidoscoop’. Inmiddels is deze publiekslieveling niet meer weg te denken uit de thrillerwereld. Het lijkt wel of elk boek wat Jansma schrijft als een komeet omhoog schiet in de lijst van bestsellers. De sympathieke thrillerauteur weet dan ook op meesterlijke wijze haar verhaal over te brengen. Eenmaal begonnen in één van haar boeken is het vrijwel onmogelijk het boek weg te leggen, elke keer opnieuw. Haar personages komen onder haar vaardige hand verrassend tot leven, haar inlevingsvermogen lijkt bijna onuitputtelijk zo treffend geeft zij hun emoties en gedachten weer.

‘Kwetsbaar’ is een vernieuwde editie van het eerder uitgebrachte ‘Caleidoscoop’. De fraaie cover prikkelt meteen je nieuwsgierigheid; de intrigerende oogopslag is pakkend en de tekst op de achterflap geeft je het laatste zetje. Na de eerste bladzijden ben je verloren; de ontwikkelingen in Janine’s leven volgen elkaar in rap tempo op en voor je het weet zit je tot over je oren in het verhaal en kun je bijna niet stoppen met lezen.

Jansma weet de spanning geweldig goed te doseren; nergens zakt het ook maar een fractie in. Sterker nog: in de aanloop  naar de ingenieus bedachte plot neemt de spanning alleen maar toe. De onverwachte ontknoping zag ik absoluut niet aan komen, waardoor ‘Kwestbaar’ voor mij de score van 5 sterren volkomen heeft verdiend!

*Hierbij bedank ik Uitgeverij De Crime Compagnie voor het toesturen van dit recensie-exemplaar.*

Cilla Börjlind en Rolf Börjlind - De derde stem *****

De blinde assistente van een messenwerper wordt levenloos aangetroffen in een park in Marseille. Ze is de ex van een goede vriend van Tom Stilton, en samen onderzoeken ze haar dood. Intussen wordt in Stockholm het lijk van douanebeambte Bengt Sahlmann aangetroffen. Er is gepoogd het op zelfmoord te laten lijken, maar dat is overduidelijk niet het geval en de politie legt onmiddellijk de link met een grote drugsvangst van de douane. De zaak belandt op het bureau van Mette Olsäter, die het team leidt dat een grote internationale drugszwendel onderzoekt. Olivia Rönning is terug uit Mexico en raakt bij toeval betrokken bij de zaak-Sahlmann. Ze kiest daarin – hoe kan het ook anders – een heel andere weg dan het team van Mette Olsäter en komt zo op het spoor van de moordenaar. Maar die weet op zijn beurt inmiddels ook wie Olivia is…

Cilla en Rolf Börjlind behoren tot de meest gevierde scenarioschrijvers van Zweden. Dat hun charismatische personages ook in boeken uitstekend tot hun recht komen bewees het duo met hun thriller-debuut ‘Springvloed’. Deze ijzersterke thriller verscheen in maar liefst 26 landen. Na het lezen van ‘Springvloed’ voegde ik het Zweedse echtpaar meteen toe aan mijn lijstje met favoriete auteurs. Toen hun tweede thriller ‘De derde stem’ uitkwam kon ik dan ook bijna niet wachten met lezen!

Er verschijnen berichten dat ‘De derde stem’ als een op zichzelf staand boek te lezen is. Ik ben het daar niet mee eens; je mist echt cruciale informatie als je niet ook ‘Springvloed’ hebt gelezen. De verhaallijn van studente Olivia Rönning en oud-rechercheur Tom Stilton en hun relatie tot elkaar wordt verder uitgediept. Hoewel ‘De derde stem’ een flinke sprong in de tijd maakt vind ik dat niet storend. Je gaat moeiteloos weer op in het verhaal. Waar het debuut vooral de geschiedenis ontvouwt van wat er is gebeurd met de echte ouders van Olivia, is het in dit vervolg Tom Stilton die meer centraal staat. Tegelijk met Olivia ontdek je dat de stille, in zichzelf gekeerde rechercheur hele gegronde redenen heeft zoveel mogelijk afstand te bewaren, waarom hij zich heeft teruggetrokken als rechercheur en hoe het komt dat hij lange tijd onvindbaar was. Hoewel veel van de vragen die ik had na het lezen van ‘Springvloed’ in ‘De derde stem’ uitgebreid beantwoord worden, blijven er nog genoeg over om verlangend uit te kijken naar het derde deel!

Het schrijvers-echtpaar Börjlind heeft met ‘De derde stem’ een thriller van groot formaat afgeleverd. De verhaallijn is te complex om in deze recensie uit de doeken te doen -dus daar begin ik niet aan- maar door de boeiende manier van schrijven laat dit boek zich lezen alsof je een spannende film aan het kijken bent. Op zoek naar spanning word je in ‘De derde stem’ op je wenken bediend. Het verhaal ontvouwt zich in volle vaart, verliest werkelijk nergens ook maar een fractie van de opgebouwde spanning en na het omslaan van de laatste bladzijde kun je alleen maar hopen dat het volgende deel niet al te lang op zich zal laten wachten!


Hierbij bedank ik Uitgeverij A. W. Bruna voor het toegestuurde recensie-exemplaar.

Milou van der Will - In mijn bloed *****

Benthe Berg is journaliste. Samen met haar man en 5-jarige dochtertje woont zij in Ringerdam, een rustig klein dorpje in Noord-Holland  waar niet veel  gebeurt. Daar komt al snel verandering in als blijkt dat Ringerdam tevens de woonplaats blijkt te zijn  van een pedofiel. Benthe stort zich meteen op de verontrustende feiten, waarbij het haar wonderwel lukt professioneel te blijven. Totdat zij met het hartverscheurende nieuws geconfronteerd wordt dat haar dochtertje één van de slachtoffertjes blijkt te zijn. Vanaf dat moment neemt haar instinct het over…

‘In mijn bloed’ is de nieuwste thriller van Milou van der Will (freelance journaliste, interviewer). Eerder gooide zij al hoge ogen met ‘Rood licht’, ‘Breekijzer’ en ‘Een enkeltje Venus’ waardoor zij inmiddels in één adem wordt genoemd met Simone van der Vlugt, Esther Verhoef en Saskia Noort.

Van der Will schrikt er niet voor terug om in haar boeken in te gaan op soms geruchtmakende actualiteiten, zo ook in ‘In mijn bloed’. De pedofiel Rick V. die weg komt met een veel te lage straf -en bovendien door een aantal dorpsbewoners onschuldig wordt geacht- doet mij al snel denken aan de ingrijpende zaak rondom de pedofiel in West-Graftdijk, ook in Noord-Holland.

Benthe Berg is geen doorsnee type. De thriller-auteur zet haar neer als een krachtige, zelfbewuste  vrouw, enorm gedreven in het werk dat zij doet en vastbesloten om haar werk succesvol met het moederschap te combineren. Daarnaast is ze niet bepaald op haar mondje gevallen. Haar directe manier van doen mag dan verfrissend zijn, door haar vlijmscherpe tong en haar neiging mensen in gedachte al snel te veroordelen vond ik het soms lastig Benthe sympathiek te blijven vinden. Maar dat is dan ook het enige minpuntje wat ik kan bedenken. ‘In mijn bloed’ is een thriller met een duistere dreiging waarbij je, net als Benthe, soms toch op het verkeerde been wordt gezet. De spanningsboog  wordt krachtig opgebouwd en blijft tot het einde toe staan als een huis. Eenmaal begonnen kun je het boek echt niet meer wegleggen; ik wilde alleen maar door blijven lezen totdat ik eindelijk wist hoe het verhaal eindigde. Zo hoort een thriller te zijn, en na zo’n geweldige leeservaring is het kleine minpuntje ogenblikkelijk vergeven.

Van der Will laat zien over een groot inlevingsvermogen te beschikken door de afschuwelijke emoties die Benthe gaandeweg het proces overvallen zo treffend weer te geven. Tijdens het lezen bèn je Benthe, wòrd je hysterisch als tot je doordringt wat er met Céline is gebeurd en stà je ten einde raad met een vuurwapen om de hoek te wachten tot dat vreselijke monster naar buiten komt! De auteur heeft met haar vorige thrillers de lat erg hoog gelegd, waardoor de verwachtingen dan ook  hoog gespannen waren. Maar wat mij betreft is zij er meesterlijk in geslaagd om met ‘In mijn bloed’ wederom een uiterst spannende pageturner af te leveren, echt een aanrader!

*Deze spannende thriller mocht ik lezen voor Not just any book *

Jill Mansell - Rozengeur en zonneschijn ***

Sophie Wells werkt als fotografe in de populaire badplaats St. Carys. Ze heeft besloten niet meer aan een relatie te beginnen; dat wil ze niemand meer aandoen. Tot haar afgrijzen valt ze toch voor Josh Strachan, de nieuwe eigenaar van het chique hotel Mariscombe House. Waarom moet juist hij haar dan betrappen op skinny-dipping? Dat wordt een zomer vol rozengeur en zonneschijn!

Sophie is fotografe en heeft na een ellendige relatie alles afgezworen wat negatief was in haar leven en dan vooral de mannen. Ze is haar droom gaan volgen en fotografe geworden. Het geheim dat ze met zich meedraagt blijft geheim, dat heeft ze zichzelf beloofd, evenals het feit dat er geen mannen meer toegang tot haar leven zullen krijgen.  Maar ja, gevoelens blijven gevoelens en uiteraard verschijnt daar de prins op het witte paard.

Tula werkt als barkeepster in een café waar ze het totaal niet naar haar zin heeft en nadat ze een leuke jongen heeft proberen te zoenen die haar prompt vertelt dat hij homo is en het weerbericht alle goeds voor komend weekend voorspelt besluit ze te liegen tegen haar baas, zich ziek te melden en te vertrekken naar haar vriendin. Dat dit echter voorgoed zou worden had ze niet voorzien.

Sophie en Tula, vriendinnen voor het leven en allebei single. De ene woont in een heerlijke badplaats en de ander in een deprimerend dorp. Dan komt de zomer, het mooie weer en ook al willen ze het niet altijd, ook de mooie mannen. De perfecte ingrediënten voor een zomerboek waarbij je lekker weg kunt zwijmelen. 

Jill Mansell schrijft deze roman zoals we van haar gewend zijn. Vlot en romantisch met de nodige humor. Persoonlijk vind ik dit toch een van haar minder  goede boeken. Het lijkt of de ingrediënten iets te vaak gebruikt zijn. Rozengeur en Zonneschijn is in mijn ogen te veel van alles; te voorspellend wat de verhaalstructuur betreft, te onwaarschijnlijk wat de gebeurtenissen in de levens van de personages betreft, te sprookjesachtig en de humor is te ver gezocht. Het leven van Sophie is in eerste instantie leidend, maar allengs komen er een heleboel personages met allemaal hun eigen levensverhaal in voor die veelal in hoeveelheid van verschijnen niet onderdoen voor Sophie.

Kortom, volgens mij heeft Jill Mansell  qua verhaal betere boeken geschreven.

Maar eerlijk is eerlijk,  aan de rand van het zwembad, op je strand- of tuinstoel in de zon of op lange koude winteravonden voor de haard met een wijntje in je hand is dit een prima ‘tussendoortje’ om even bij weg te dromen.  

*Geschreven door gast-recensente Natasja*

Hierbij bedank ik Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het sturen van dit recensie-exemplaar.

Laura McHugh – Het gewicht van bloed ****

Al zijn sommige geheimen nog zo goed verborgen gehouden, er komt altijd een moment dat ze boven water dreigen te komen. Dat ontdekt ook Lucy Dane. Bijna een jaar nadat haar schoolvriendinnetje Cheri vermist is geraakt, wordt haar lichaam aangetroffen. Niemand lijkt te weten wat er met haar gebeurd is en hoe ze aan haar einde is gekomen. De gedreven Lucy gaat op onderzoek uit, maar wanneer zij achter de afschuwelijke waarheid komt beseft ze dat haar eigen leven ook gevaar loopt.

Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...

Marijke Verhoeven – Onderschat ****

Gevangen in een huwelijk wat zijn beste tijd heeft gehad, krijgt Marcia het aan de stok met haar stiefdochter. Margreth wil van haar stiefmoeder af en in een onbezonnen bui besluit zij Marcia te chanteren. Ongewild zet de gekwetste tiener hiermee een reeks huiveringwekkende gebeurtenissen in gang die niet meer te stoppen lijkt.

Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...

Richard de Leth – OERsterk ****

In 'OERsterk' legt Richard de Leth uit waarom hij van mening is dat aanpassingen in ons voedselpatroon onze lichamelijke en geestelijke gezondheid kunnen verbeteren. De Leth studeerde geneeskunde aan de VU Amsterdam. Naar aanleiding van veelvuldige klachten en symptomen die hij tegenkwam in zijn praktijk, ontwikkelde hij een nieuw concept waarin hij de westerse en oosterse geneeskunde combineert.


Lees mijn gehele recensie op Leesfanaten...

Marelle Boersma – Nobody *****

Vivian maakt zich zorgen over een van haar HAVO-leerlingen. De 17-jarige Lynn is afwezig en stil tijdens de lessen en lijkt zich meer en meer terug te trekken. Vivian vermoedt dat het meisje misbruikt wordt, maar Lynn laat niets los. Wanneer ze uiteindelijk achter de gruwelijke waarheid komt, is die erger dan ze ooit had kunnen bedenken...

Marelle Boersma schroomt niet om actuele misstanden aan de kaak te stellen in haar thrillers. In ‘Nobody’ is het onderwerp niet alleen actueel maar ligt het ook uiterst gevoelig; het boek is gebaseerd op ware feiten. Hoewel de gebeurtenissen zo heftig zijn dat je het bijna niet kunt geloven, verwacht ik van een alom gerespecteerde auteur dat ware feiten ook ware feiten zijn. En juist dat gegeven bezorgt me kippenvel. Hoe graag zou je niet willen geloven dat deze thriller ‘gewoon’ is ontsproten uit de onuitputtelijke fantasie van een auteur! In een interview met Boersma las ik de zin: “Inmiddels gaat het beter met Lynn…”. Deze uitspraak trof mij als een mokerslag; haar gruwelijke verhaal ìs echt gebeurd!

De schrijfstijl van Marelle Boersma is mij niet vreemd; ik las bijna al haar voorgaande thrillers. Ze staan elk garant voor een flinke dosis spanning, angst en mysterie die ik graag aantref in een thriller. Maar daarnaast is de sympathieke Boersma gezegend met een immens groot inlevingsvermogen. En juist dat tilt haar boeken nog een trede hoger op de ladder. De verschillende emoties en karaktertrekken van haar hoofdpersonen worden zo gedetailleerd weergegeven dat het haast onmogelijk is ze niet in levende lijve voor je te zien. En in ‘Nobody’ doet de auteur daar nog een schepje bovenop. Het personage van Vivian Fransen weet zij zo herkenbaar neer te zetten, dat het mij persoonlijk diep raakt. De momenten waarop Vivian ten prooi valt aan haar eigen onzekerheden en twijfels zijn voor mij zo herkenbaar. Boersma beschrijft haar emoties en gevoelens zo helder dat ik mijzelf ogenblikkelijk hierin terugzie. Dat op zich is al een mooie beleving tijdens het lezen, maar dat Vivian, tijdens een emotioneel gesprek met haar vader, een ontdekking doet die mij hielp inzien waar ik zelf mee worstelde….dat was een ervaring die ik niet gauw zal vergeten. Mede daardoor is ‘Nobody’ voor mij de volle vijf sterren waard, ik kan bijna niet wachten tot haar volgende thriller uitkomt!


Hierbij wil ik Uitgeverij 'De Crime Compagnie' enorm bedanken voor het toezenden van het recensie-exemplaar.

De wraak van De Wandelhoer ****

Marie heeft eindelijk rust gevonden. Ze is gelukkig getrouwd met Michel en in verwachting. Dan wordt Michel naar Böhmen gestuurd om de opstandige Hussieten neer te slaan en raakt hij gewond. De jaloerse ridder Falko laat hem voor dood achter en bericht Marie dat hij is gevallen. Dit bericht geeft opnieuw een dramatische wending aan het veelbewogen leven van Marie. Zal het lot Marie en Michel weer bij elkaar brengen en kunnen zij wraak nemen op Falko's verraad...?

Hoewel het alweer een tijdje terug is dat ik De Wandelhoer las, kost het me met dit tweede deel totaal geen moeite om weer in het verhaal te komen. De sfeer spreekt nadrukkelijk uit de woorden en al snel ben je terug in het leven van Marie, tegen de historische achtergrond van de 15^e eeuw.

Achter de naam Iny Lorentz gaat een Duits schrijversduo schuil. De combinatie van romantiek en geschiedenis doet opnieuw van zich spreken, en zorgt voor een meeslepende liefdesroman. Net als het eerste deel spreekt ‘De wraak van de wandelhoer’ sterk tot de verbeelding. Het krachtige karakter van Marie deed mij zelfs wensen dat ik zelf ook alle ‘problemen’ het hoofd kan bieden en altijd zo kordaat zou kunnen zijn als zij. Marie staat telkens weer klaar om ten strijde te trekken, hoe moeilijk de omstandigheden ook mogen zijn. Heerlijk om je al lezend helemaal te verliezen in deze prachtige geschiedenis.

Haar kracht komt ook tot uiting in haar weigering te geloven dat haar echtgenoot Michel is gesneuveld. Inmiddels bevallen van dochtertje Trudi, geeft Marie haar veilige bestaan op en trekt als marketentster mee met een legereenheid die op weg is naar Bohemen. Moedig biedt zij de ontberingen die ze moet doorstaan het hoofd. Zij heeft maar een doel: haar geliefde levend en wel terugvinden!

Hoewel er ook wat taaie gedeeltes met veel historische details voorbij komen, wat het vlot doorlezen soms bemoeilijkt, is Iny Lorentz er desondanks in geslaagd een wervelend verhaal tot leven te wekken. ‘De wraak van de wandelhoer’ staat bol van romantiek, liefde, gevaar en rampspoed en is daarmee goed voor flink wat uren leesplezier! Een echte aanrader!

Hierbij bedank ik Uitgeverij Xander hartelijk voor het toesturen van een recensie-exemplaar van dit boek.

Isa Maron – Galgenveld ****

De negentienjarige scholiere Kyra Slagter is druk aan het studeren voor haar eindexamens. Dat wordt flink aan het wankelen gebracht wanneer er een gruwelijke moord wordt gepleegd. Door een tip van haar broer is Kyra als een van de eersten op de plek waar het lijk gevonden is. Gefascineerd als zij is door alles wat met forensisch onderzoek te maken heeft, probeert ze zelf te onderzoeken wat er gebeurd is. Al snel komt zij tot een schokkende ontdekking…

‘Galgenveld’ is het eerste deel in de vierdelige thrillerserie ‘De Noordzeemoorden’ en bij de lancering werd flink uitgepakt: deze nieuwste thriller van Isa Maron verscheen in drie delen als gratis bijlage bij het ‘Algemeen Dagblad’.

De jonge Kyra loopt rechercheur Maud Mertens flink voor de voeten tijdens het onderzoek. Mertens schud haar eerst geërgerd van zich af, tot ze zich realiseert dat Kyra al behoorlijk wat aanwijzingen lijkt te hebben. Daarmee lijkt de enthousiaste scholiere haar steeds een stap voor te zijn. Uiteindelijk zet Mertens haar irritatie opzij; samen gaan zij de strijd aan met de koelbloedige moordenaar.

Maron’s grote kracht is het omschrijven en uitbouwen van haar hoofdpersonen. De wisselende emoties en karaktertrekken zijn herkenbaar en geloofwaardig, zelfs de onderliggende kwellingen van de dader doen je inzien hoe iemand er toe kan komen de controle over zijn leven te verliezen. De auteur laat je een kijkje nemen in het hoofd van haar personages, door het beeldend weergeven van wat zij denken en voelen leer je ze steeds beter kennen.

Hoewel de samenwerking tussen de geoefende rechercheur en de jonge, ietwat overmoedige, Kyra goed is gekozen, zet ik wel een kleine kanttekening bij het feit dat Kyra eerder ideeën over het onderzoek lijkt te opperen dan de ervaren rechercheur. Hoewel het goed in het verhaal past, komt het niet zo geloofwaardig over. Hetzelfde geldt voor de omgang met elkaar: soms lijkt Kyra de volwassene te zijn en niet Mertens zelf, wat een beetje een vertekend beeld geeft. Maar dat doet verder niets af aan het steengoede en intrigerende verhaal van ‘Galgenveld’.

Het is Isa Maron wederom gelukt een gruwelijk spannende thriller neer te zetten. Nergens zakt de goed opgebouwde spanning in, en dat is ook vooral te danken aan de soms weerzinwekkende details. De prachtige volzinnen die Maron door ‘Galgenveld’ heen weeft vergroten zeker het leesplezier: ‘De zwarte, openstaande mond van een dode die een veilig onderkomen biedt voor het jonge leven van de bromvlieg..’ 

De zin die het boek afsluit herbergt de belofte dat dit voor de komende delen van ‘De Noordzeemoorden’ ook zal gelden…

‘Ik zal haar vinden, mam. Wat er ook gebeurt, ik ga mijn zus vinden!’

*Dit boek las ik voor de leesclub van www.notjustanybook.nl*

Een dubbel gevoel....

Vanmorgen, tijdens het drinken van een kop koffie, voerde ik een vrolijk whatsapp-gesprekje met mijn 21-jarige zoon. Hij, met zijn voeten in het zwembad bungelend, onder de brandende zon in Griekenland…ik, met alle deuren tegen elkaar open en de regen verwelkomend, hier in Nederland.

Mijn gedachten gaan terug naar de dag, een week geleden, waarop hij naar Kreta vloog. Hij had mieters veel zin in dit weekje naar de zon, op het laatste nippertje geboekt. Genietend deelde ik met hem mee in de voorpret. Hij had het verdiend; eindelijk had hij zijn Propedeuse behaald en mocht hij verder met zijn studie Bedrijfskunde in Amsterdam! Geweldig! Zijn grootste zorg bestond nu uit het scoren van een hippe zonnebril en dito zwembroek. Het leven lachte hem toe.

Maandag 14 juli: een smsje van zoonlief vanaf de luchthaven: “Ik ga nu aan boord, mam! Tot over een week!”, en ik telde stiekem de uren af en blikte af en toe op mijn telefoon. Tot mijn opluchting verscheen in de handige app van Schiphol netjes het woordje ‘geland’ bij zijn vluchtnummer. Het was goed gegaan.

Donderdag 17 juli: de vakantie van manlief was eindelijk aangebroken! Maar onze blijdschap sloeg al snel om in totale ontsteltenis bij het horen van het verschrikkelijke nieuwsbericht. Een passagiersvliegtuig, onderweg van Amsterdam naar Kuala Lumpur, uit de lucht geschoten door een raket….het is niet te bevatten. Gespannen volgen we de ontwikkelingen op tv. Gedachten dwalen af naar de mensen thuis die pas hun geliefden uitzwaaiden op Schiphol. De eerste hartverscheurende berichten via Social Media doen je bestaan op zijn grondvesten schudden. Totale ontreddering, verbijstering, ongeloof en onmenselijk groot verdriet. Heel Nederland huilt mee. Sprakeloos van de schok kijk ik naar de beelden. Het zijn dezelfde beelden als die ik zag in een klein en  donker hoekje van mijn hoofd, mocht er iets misgaan tijdens de vlucht van mijn zoon. Beelden die ik snel weer had weggestopt. Lichamen verspreid over de rampplek, totale ravage, huilende familieleden  die worden opgevangen op Schiphol, vluchtinformatie die op ‘niet bekend’ blijft staan, het houdt niet op. Ik kan alleen nog maar denken aan wat de slachtoffers hebben moeten doorstaan en de hel waarin hun dierbaren terecht zijn gekomen. Hoe meer uren en dagen er verstrijken hoe gruwelijker deze hel blijkt te zijn. Heel Nederland is in rouw gedompeld. Er verschijnen verhalen die sommige slachtoffers een gezicht en naam geven, verhalen ook van mensen die op het nippertje aan de ramp zijn ontsnapt, maar ook nieuwsberichten over de plek des onheils, die we soms liever niet hadden gehoord of gezien.

Maandag 21 juli: de dag van de terugreis van zoonlief. De vakantie zit er op. Zijn koffer staat klaar en zijn rugtas ‘puilt uit van de souvenirs’ zo vertrouwde hij me glunderend toe. We hebben geen woord gewisseld over de vliegramp, misschien om elkaar niet ongerust te maken. Opgewekt vertelt hij dat ze ‘nog een laatste drankje doen’ bij Yamas, eigenaar van een naastgelegen café, waarmee ze bevriend zijn geraakt. Even zo opgewekt wens ik hem veel plezier en een veilige thuisreis toe. “Ik zie je vanavond op Schiphol, lieverd!”, zeg ik.  Mijn zoon stuurt een smiley via whatsapp. “Fijn mam, tot straks!” En wederom bloedt mijn hart als ik denk aan alle familieleden, vrienden en kennissen die ook tegen hun geliefden hebben gezegd: “Tot na de vakantie!” en nu alleen zijn achtergebleven.

Vanavond gaan we naar Schiphol om onze zoon op te halen. Maar mijn gedachten zijn vooral bij de nabestaanden van de slachtoffers. Ik kan straks mijn zoon weer omhelzen (daar ga ik gewoon van uit!), luisteren naar zijn enthousiaste verhalen en genieten van de door hem beloofde fotoreeks, zij kunnen dat nooit meer…

Wanneer ik straks mijn bloemen neerleg bij de gedenkplaats die spontaan is ontstaan bij Schiphol, zijn zij in mijn gedachten en sla ik een kruisje voor ieder van hen. Nee, ik ben niet gelovig maar ik ben wel van mening dat zij alle kracht, warmte en liefde die er te vinden is nodig zullen hebben om dit vreselijke verlies te kunnen dragen.

Sandra van de Walle

Maartje Fleur – ‘De au pair’ ****

Caroline is dolgelukkig wanneer zij gaat samenwonen met haar vriend Arthur en diens dochter Lois in zijn prachtige villa. Ze ziet het romantische plaatje al helemaal voor zich; samen zullen zij een gelukkig gezinnetje vormen, voor altijd! Maar niet iedereen is zo gelukkig met haar komst. Al snel volgen er gebeurtenissen waardoor zij er niet meer omheen kan: iemand wil haar uit de weg ruimen. Arthur gelooft haar niet en denkt dat ze overspannen aan het worden is. Maar Caroline geeft niet op…

Ze ontdekt al snel dat het plaatje van het idyllische gezinnetje ietwat vertekent is. Het lukt haar niet een goede band op te bouwen met Lois; het meisje reageert stuurs op al haar toenaderingspogingen. Ook de hooghartige huishoudster Havers en haar ietwat vreemde zoon Marcel lijken niet van plan haar aanwezigheid zonder slag of stoot te accepteren. Caroline probeert vriendschap te sluiten met een paar vrouwen uit de buurt. Dat lukt, maar van hen hoort zij roddels  die zij liever niet had gehoord. Kan zij Arthur hierna nog wel vertrouwen?

Maartje Fleur is freelance journalist/schrijver. Van haar column ‘Floor Faber’, die zij maakte voor het tijdschrift Viva, werd in 2009 een tv-serie gemaakt met in de hoofdrol Georgina Verbaan. ‘De au pair’ is haar eerste thriller en hopelijk niet haar laatste, want ik heb genoten van het boek!

Fleur heeft een onderhoudende manier van schrijven waardoor je al snel helemaal in het verhaal zit. Je leeft mee met Caroline, voelt haar onmacht, haar teleurstelling en haar angst. De wijze waarop de auteur deze gevoelens omschrijft, en je laat voelen hoe het is om te denken dat je paranoia wordt, getuigt van een enorm groot inlevingsvermogen. Maar ook de andere personages worden goed uitgediept waardoor je als lezer bij sommige van hen toch wat vraagtekens gaat zetten. En net als je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, gebeurt er weer iets waardoor je toch gaat twijfelen. 

Een klein minpuntje vind ik dat de ontknoping iets te laat in gang wordt gezet en dat op het allerlaatste moment nog snel wat losse draadjes aan elkaar worden gebreid. Hierdoor doet het een beetje afgeraffeld aan en dat is zonde. Het had beter geweest bepaalde losse eindjes (ruzie met zus) eerder in het verhaal uit te werken.

‘De au pair’ is spannend, bezorgt je kippenvel en laat je alles om je heen vergeten. Je wilt alleen nog maar doorlezen. Ik kan je aanraden om deze thriller nog snel even in je koffer te stoppen als je op vakantie gaat!

Hierbij wil ik Uitgeverij Luitingh-Sijthoff heel erg bedanken voor het recensie-exemplaar van 'De au pair'.

Tami Hoag – Het negende meisje ****

Minneapolis wordt het lijk van een jonge vrouw aangetroffen. Hoewel rechercheurs Sam Kovac en Nikki Liska behoorlijk wat gewend zijn, vervult de aanblik van het slachtoffer hen met afschuw. Het meisje is onherkenbaar verminkt. De schok wordt alleen maar groter wanneer tijdens het onderzoek de naam van Kyle- de oudste zoon van rechercheur Liska - opduikt.


Lees hier mijn gehele recensie...

Rena Patten – Koken met quinoa ****

Quinoa is één van de gezondste voedingsmiddelen die er zijn. Het is gluten- en tarwevrij, zeer rijk aan eiwitten en is gemakkelijk verteerbaar. Maar hoe maak je het klaar? Dit boek bevat 90 heerlijke recepten met quinoa.


Lees hier mijn gehele recensie...

Harlan Coben – Ik mis je *****

Geheel tegen haar principe in bezoekt Kat Donovan op een avond een datingsite op internet. De NYPD-rechercheur bladert uit louter verveling door de foto's en de bijbehorende profielen. Dan komt zij ineens een wel heel bekend gezicht tegen; het is Jeff, haar ex-verloofde. Jaren geleden brak hij haar hart en ze wordt overspoeld door emoties. Na lang aarzelen stuurt Kat hem een berichtje. De reactie van Jeff strookt totaal niet met haar herinneringen aan hem. Gedreven door argwaan gaat Kat op onderzoek uit. Dat haar gevoel juist was, blijkt al snel en voordat ze het weet raakt ze verwikkeld in een zenuwslopende race tegen de klok.

Lees hier mijn gehele recensie....

Judith Visser - Vreemden in de nacht *****

Nadat haar relatie op de klippen is gelopen verhuist Cassandra Wolf naar een andere plaats om daar een nieuwe start te kunnen maken. Zij neemt haar intrek in een mooi, maar afgelegen huis  waar genoeg ruimte is om eindelijk haar droom te verwezenlijken: een eigen praktijk als voedingsdeskundige. Maar dan wordt plotseling haar nachtrust ruw verstoort door een angstaanjagende gil. Wat volgt is een reeks huiveringwekkende gebeurtenissen die Cassandra al snel doen beseffen dat haar leven gevaar loopt.



‘Vreemden in de nacht’ is wederom een ijzingwekkend spannende thriller gegoten in het beroemde ‘Judith-Visser-jasje’. De thrillerauteur -die bekend staat om haar ronduit lugubere schrijfstijl- heeft ook nu weer alles uit de kast getrokken. Vanaf de eerste bladzijde wordt de spanning meteen opgebouwd; niks geen lieflijke aanloop maar meteen ‘right to the point’! Waar andere thrillerauteurs duidelijk de grens van het toelaatbare trekken, stapt Judith Visser daar gewoon overheen en trakteert de lezer ongegeneerd op de meest afgrijselijke -maar o zo rake- details. En daarmee brengt ze het verhaal meteen tot leven. Haar personages zijn voortreffelijk uitgewerkt. Zij hebben ieder hun eigen drijfveer voor hetgeen zij doen, en gek genoeg kun je daar als lezer nog bijna begrip voor opbrengen ook. De vaak onderliggende gemoedstoestand -en de daaruit voortkomende dreiging- laat de rillingen over je rug lopen. Maar daarnaast geeft de auteur haar hoofdpersonen ook hele herkenbare trekjes mee, trekjes waar je jezelf ook wel eens op betrapt hebt. Dat vind ik de grote kracht van Judith Visser: als lezer voel je het besef groeien dat -wanneer deze maar ver genoeg gepusht wordt- elk mens misschien wel tot moord in staat zou kunnen zijn.

Visser heeft er voor gekozen om 'Vreemden in de nacht' beurtelings in het verleden en het heden te laten spelen. Enerzijds leren we Cassandra kennen. Zij is bezig haar nieuwe leven op poten te zetten waarbij zij streeft naar zelfstandigheid en succes, en de liefde voorlopig even ver buiten de deur houdt.  Anderzijds volgen we de worstelingen van Olga om zich staande te houden in een bestaan wat zo heel anders verloopt als wat zij had gehoopt. Als dan eindelijk haar ridder op het witte paard ten tonele verschijnt blijkt dat toch wat anders uit te pakken. Maar Olga is er zo bedreven in om voor anderen de waarheid verborgen te houden, dat zij er uiteindelijk zelf ook in gaat geloven. Als ze dan ook nog zwanger blijkt te zijn, doet ze er alles –maar dan ook echt alles- aan om haar geluk te behouden.

Het gebruik van hele korte, heftige hoofdstukken zorgt er voor dat de spanning je al snel naar de keel vliegt, bovendien houdt de waanzinnig goede timing in het switchen van heden naar verleden je aan het boek gekluisterd. Je wilt alleen maar verder lezen om te weten te komen hoe al deze puzzelstukjes in elkaar gaan passen. De twee verhaallijnen -die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen lijken te hebben- raken elkaar op bijna bizarre wijze. De onthutsende finale ontvouwt zich op een manier die -in mijn ogen- alleen Judith Visser kan neerzetten: snoeihard, griezelig precies, huiveringwekkend spannend en met een nagalm die nog dagen door je hoofd blijft spoken!

Een waarschuwing is dus op zijn plaats: eenmaal begonnen in ‘Vreemden in de nacht’ is wegleggen geen optie meer!