Tim Krabbé - Wij zijn maar wij zijn niet geschift **** (26 april 2012)

Tim Krabbé gaat terug naar de bloedstollende schietpartij op de Columbine High School op 20 april 1999. Met behulp van duizenden pagina’s getuigenverklaringen, dossiers, rapporten, maar ook dagboekpassages van de schutters, weet hij een gedetailleerde analyse te maken. Daaruit blijken de feiten toch wat anders te liggen als men al die jaren heeft aangenomen. 

De schrijver begint het boek met een reconstructie van het drama. Daarna neemt hij de lezer mee in de wereld zoals Erik en Dylan die beleefden. Na het lezen van de soms huiveringwekkende teksten die zij achterlieten op websites en fora, is het opmerkelijk te noemen dat er maar weinig mensen zijn die aan de bel trekken. Hoewel beide jongens uit een liefdevol en hoogopgeleid gezin komen, raken de twee al gauw verzeild in hun eigen wereld vol wapens en gewelddadige videogames. Onderhuidse woede, depressie en onmacht mondt uiteindelijk uit in een explosie van geweld. Daarbij vinden twaalf medestudenten en een leraar de dood. Velen raken - soms levensgevaarlijk - gewond.

Deze ingrijpende geschiedenis in dat kleine plaatsje Littleton, Colorado heeft veel indruk op me gemaakt. Wat bezielde deze twee jongens om over te gaan tot zoveel geweld? Was dat het feit dat ze gepest werden of had het een hele andere oorzaak? De schrijver stelt je niet teleur. Er is gedegen onderzoek verricht, en dat heeft een schat aan informatie opgeleverd. Er komen zelfs details aan bod, die nog niet bekend waren. Je leest een nauwkeurige uiteenzetting van deze schokkende gebeurtenis, waaruit blijkt dat de werkelijkheid misschien wel veel griezeliger is dan men altijd heeft gedacht.

Het boek leest niet als een roman, meer als een documentaire. Hoewel het gedeelte over de dagboeken ietwat langdradig is, maken juist die fragmenten erg veel indruk. Aan het einde komt de schrijver met zijn eigen, goed onderbouwde conclusie. Daarna volgt een imposante opsomming van bronnen, waaruit hij heeft kunnen putten.