Isa Maron - IJskoud ****

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

Isa Maron schreef eerder onder andere 'Passiespel' (2008), 'Verboden verleden' (2010) en 'Schaduwkant' (2011). In juli 2014 kwam 'Galgenveld' uit, het eerste deel in 'De Noordzee Moorden'. Haar nieuwste thriller 'IJskoud' is het tweede deel in deze reeks van vier.

De titel 'IJskoud' is voortreffelijk gekozen; het is het eerste woord wat je in tekst èn beeld ervaart als je de cover bekijkt, het is het verstikkende gevoel dat je bekruipt tijdens het lezen, het is het kippenvel wat ontstaat tijdens de huiveringwekkende zoektocht naar de ontvoerde kinderen en het zorgt voor de rillingen waarmee je het boek uiteindelijk dichtslaat.

Isa Maron weet me, net als met ‘Galgenveld’ ogenblikkelijk het verhaal in te trekken. De vaart waarmee ze van start gaat maakt dat ik er eens lekker voor ga zitten; dit belooft wat! En die belofte maakt Maron meer dan waar. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat ‘IJskoud’ leest als een trein. De spanning is meteen vanaf het begin duidelijk voelbaar en wordt bijna benauwend naarmate het verhaal vordert.

De ontvoering van Jesse lijkt het startsein van een reeks onverklaarbare vermissingen. Als na Jesse ook Tommy ontvoerd blijkt te zijn, neemt de spanning bij de rechercheurs toe. En niet alleen bij hen; ook de angst en onzekerheid bij de getroffen ouders is uiteraard zenuwslopend. Dit alles heeft zijn weerslag op rechercheur Maud Mertens. Regelmatig spoken de beelden van een meisje van nog geen vier jaar door haar hoofd; een meisje wat bezweek aan afgrijselijke mishandelingen. Maud gaat gebukt onder een enorm schuldgevoel omdat ze vindt dat ze de situatie destijds niet goed heeft ingeschat. De verdwijningen leggen daardoor een nog grotere druk op haar.

Isa Maron weet de gevoelens in deze onthutsende zaak heel treffend weer te geven; je voelt de machteloosheid van de rechercheurs, de verlammende zorgen van de ouders en de beklemmende angst van de kinderen.

Had ik bij het eerste deel in de reeks van ‘De Noordzeemoorden’ nog wat kleine kanttekeningen, nu was daar was absoluut geen sprake van. Sterker nog; toen ik bedacht dat een aantal kinderen behoorlijk wijs spraken, en of dat wel klopte, werd deze vraag door de auteur zo snel beantwoord dat het bijna leek of zij naast me zat mee te lezen. In vergelijking met het vorige deel ben ik er van overtuigd dat Maron zichzelf heeft overtroffen. De wisselwerking tussen de jonge Kyra en de meer ervaren Maud voelt veel beter aan; het wispelturige van Kyra is een stuk minder en Maud stelt zich meer open voor de ideeën van de studente. Een mooi gegeven, de mysterieuze verdwijning van Sarina –de zus van Kyra- is tenslotte nog steeds niet opgelost en Kyra klopt regelmatig aan bij Maud om te vragen of er vooruitgang is in het onderzoek. Ook tijdens het aangrijpende onderzoek naar de verblijfplaats van de kinderen probeert Kyra haar steentje bij te dragen.

De aanloop naar de spannende plot is heel sterk. Mooi om te lezen hoe de gedachtes van de rechercheurs uiteindelijk samenkomen en ze daardoor de ontknoping van het mysterie in het vizier krijgen. Na het dichtslaan van het boek moet je alle gebeurtenissen echt even laten bezinken. Een heuse aanrader dus, ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!

* 'IJskoud' las ik voor de leesclub van www.notjustanybook.nl  *

Linda Jansma - Vrij spel *****

Als haar vader een zeventienjarige jongen doodschiet, komt Emma's leven in gevaar.

Op een mistige ochtend in oktober schiet de vader van Emma, politieagent Nick Overmars, een zeventienjarige jongen dood. Volgens hem was de jongen gewapend, maar het wapen wordt niet gevonden. Bovendien blijkt dat Nick nog een andere, heel persoonlijke reden had om te schieten. Al snel merkt Emma wat voor impact de schietpartij heeft als vrienden van de jongen op wraak zinnen en haar leven tot een hel maken...

Thrillerauteur Linda Jansma heeft met haar vorige boeken de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Maar ook haar fans hebben vaak grote verwachtingen van elk nieuw boek dat Jansma uitbrengt. Keer op keer lukt het de schrijfster toch weer om deze verwachtingen waar te maken. Met haar nieuwste thriller, 'Vrij spel', laat zij wederom zien waarom zij een van Nederlands beste thrillerauteurs is.

Een grote gave van Jansma is het feit dat zij beschikt over een enorm groot inlevingsvermogen. Wie het genoegen heeft gehad de sympathieke schrijfster te ontmoeten, weet dat zij hier geen grote moeite voor hoeft te doen. Zij heeft dit van nature; ook in het dagelijks leven komt zij over als een warme persoonlijkheid, sterk begaan met de mensen om haar heen. Je merkt dat in vele van haar personages die zij tot leven laat komen op papier.

In 'Vrij spel' beschrijft Jansma op indringende wijze de brute, beestachtige verkrachting van Emma door een groep bendeleden. Het buitensporige geweld wat daarbij wordt gebruikt doet het bloed in je aderen stollen van afschuw. De afgrijselijke gebeurtenis heeft dan ook een enorme impact op het jonge meisje. Ze sluit zich voor iedereen af, wil niet alleen de deur uit en lijdt aan vreselijke nachtmerries. De aangrijpende wijze waarop Jansma de angstgevoelens van Emma weergeeft mist zijn uitwerking niet; je kunt niet anders dan intens met haar meeleven. De gedachte dat dit ook in het echt zou kunnen gebeuren, kruipt daarbij onder je huid en laat je niet meer los.

Ook de gedachten en emoties van haar moeder worden goed uitgewerkt. Wanneer blijkt dat vader Nick, tijdens zijn werk als politieagent, de hoofddader van de verkrachting doodschiet, gaat Gwen uiteindelijk toch twijfelen aan haar man. Is het echt zo gegaan als Nick verteld, dat de jongen een vuurwapen had, of heeft de agent uit haat gehandeld? Ze probeert haar man zo goed mogelijk bij te staan, maar het gezin gaat gebukt onder het drama en de gevolgen daarvan.

Zonder dat ik te veel prijs wil geven van het verhaal, kan ik je verzekeren dat 'Vrij spel' wederom staat als een huis. Jansma wist mij te verrassen met haar keuze voor een andere opzet; dit keer is de dader al bekend en ontvouwt het verhaal zich rondom diens beweegredenen. Wie denkt dat er daardoor een gedeelte aan spanning mist, komt bedrogen uit; ik heb het boek in één adem uitgelezen!
De heftige emoties spatten bijna van de bladzijden af. Afschuw, vrees, ongeloof, verbijstering, verdriet en boosheid gaan de strijd met elkaar aan, wat resulteert in een schokkende ontknoping. Na het dichtslaan van 'Vrij spel' moest ik het verhaal echt even laten bezinken, indrukwekkend. Wat mij betreft de volle vijf sterren meer dan waard!

Blogtour AW Bruna: Tamar Cohen - De andere vrouw ****

Stel je voor: je bent al 28 jaar gelukkig getrouwd. Je hebt drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is, en jullie houden nog altijd evenveel van elkaar.
Of: stel je voor dat je al 17 jaar getrouwd bent. Je hebt een dochter, een fijn huis en een echtgenoot die veel van huis is, maar toch houden jullie zielsveel van elkaar.
Dan krijg je op een dag een telefoontje dat je wereld op z n kop zet: je echtgenoot is dood. Je bent er kapot van. Je gaat naar de begrafenis en komt oog in oog te staan met zijn andere weduwe.
Een andere vrouw, een ander gezin. Dat kan niet waar zijn. Dat moet een vergissing zijn. En dat is háár schuld. Toch?

Tamar Cohen werkte twintig jaar als freelance journalist. Daarnaast schreef ze -onder een pseudoniem- negen non-fictieboeken. In 2012 debuteerde ze als romanschrijfster met 'De wraak van de minnares'. Met 'De andere vrouw' vestigt zij haar naam definitief.

De prettige schrijfstijl van Tamar Cohen zorgt er voor dat het je totaal geen moeite kost om je in de hoofdpersonen te verplaatsen. Tevens kun je deze roman niet lezen zonder je steeds weer af te vragen: wat zou ik doen in deze situatie? De rollercoaster aan emoties die behoren bij het antwoord op deze vraag spatten van de pagina's af. Afwisselend en in korte hoofdstukken zijn beide vrouwen aan het woord. Het verdriet over de dood van hun geliefde echtgenoot gaat abrupt over in ontzetting en ongeloof als blijkt dat hij een dubbelleven leidde. Daarna neemt boosheid de overhand. Beide echtgenotes doen hun uiterste best de ander ervan te overtuigen dat hun huwelijk een fout was. Selina gooit haar prachtige huis in de strijd, en Lottie het feit dat zij veel jonger is dan haar rivale. Maar hoe meer geheimen er boven water komen, hoe meer de vrouwen in gaan zien dat zij alleen maar bij elkaar terecht kunnen voor begrip, troost en een luisterend oor. Zij zitten immers in dezelfde nachtmerrie? Een nachtmerrie die nog lang niet voorbij is...

Cohen laat in 'De andere vrouw' zien dat zij beschikt over een groot inlevingsvermogen. De reeks aan emoties waar beide vrouwen mee te kampen krijgen, zijn heel goed uitgewerkt. De droge humor die de auteur door de zinnen heen vlecht, zorgt er voor dat je door de pagina's heen vliegt. Sommige gebeurtenissen zijn zo beeldend weergegeven dat je een glimlach bijna niet kunt onderdrukken. Dit zorgde er voor dat ik 'De andere vrouw' met heel veel plezier heb gelezen. Inmiddels heb ik ook het debuut 'De wraak van de minnares' op mijn verlanglijstje gezet.

Wist je dat....er een bibliotheek zit op station Haarlem?

Wat een slimme uitvinding: een bibliotheek op het station! Dat betekent dat je lekker een goed boek uit kunt zoeken, daarna de trein in stappen en meteen kunt beginnen met lezen. En wanneer het boek uit is breng je het 'op weg naar huis' gewoon weer even terug. En haal je natuurlijk meteen een nieuwe! Neem een kijkje op de website voor meer informatie, of volg hen via Facebook, Twitter of Pinterest.

Bibliotheek op het station

Martine Kamphuis - Alibi ***

Tijdens een ontgroeningskamp wordt het levenloze lichaam van Belle op een verlaten dijkje gevonden. Als psychologe Wynona Post, oftewel WP, haar cliënte Josje hierover hoort vertellen, wordt ze gegrepen door het mysterieuze verhaal. WP vermoedt dat de dood van Belle geen natuurlijke dood was. In haar zoektocht naar de waarheid negeert ze grenzen en brengt daarbij ook haar eigen leven in gevaar.


Auteur Martine Kamphuis studeerde geneeskunde en is werkzaam als psychiater. 'Alibi' is haar vijfde thriller, eerder verschenen 'Vrij', 'Ex', 'Kift' en 'Ziek'.

De thriller 'Alibi' vormt de start van een reeks met in de hoofdrol psychologe Wynona Post. Aangezien Wynona niet echt gecharmeerd is van haar naam laat zij zich WP noemen. WP is een wat onzekere en chaotische jonge vrouw. Zij leeft het liefst wat op zichzelf met in haar kielzog haar trouwe hond Jip. Ondertussen worstelt zij met zichzelf. Zal zij wel een goede psychologe worden? Zal zij in staat zijn haar patiënten te helpen? WP is niet zeker van zichzelf en haar talenten en de complexe relatie met haar ouders helpt daar ook niet echt aan mee.

Wanneer Josje Engelkens haar spreekkamer binnenloopt kan WP niet vermoeden wat haar allemaal te wachten staat. Zij doet haar uiterste best om Josje te helpen met haar nachtmerries die het gevolg lijken te zijn van een dodelijk ongeluk tijdens een ontgroeningskamp waar Josje deel van uitmaakte. De jonge psychologe gaat daarin echter zo ver dat zij daarmee haar eigen leven op het spel zet.

Hoewel de proloog van 'Alibi' erg boeiend was, bleef de spanning in het verhaal wat mij betreft een beetje op de vlakte. Dat vond ik jammer want alle ingrediënten voor een intrigerende thriller waren zeker wel aanwezig. Persoonlijk had ik wat moeite met het onstuimige gedrag van WP. Sommige acties van haar kwamen bij mij wat ongeloofwaardig over; aan de ene kant is ze enorm onzeker en dan gaat ze ineens toch tot drieste acties over. Het kostte me daardoor wat tijd om me in haar in te leven.

Wat ik wel enorm boeiend vond waren de uiteenzettingen wat betreft het vak van psychologe. Hierin is duidelijk merkbaar dat Kamphuis daar goed in thuis is. Ook het verrassende einde van dit eerste deel in de reeks over WP vond ik sterk en daardoor heeft de auteur mij genoeg weten te prikkelen om ook het volgende deel te willen lezen.

Elmer den Braber - Mijn vader was een NSB'er ****

Weesp, mei 1945. 
De vader van de 17-jarige Elsa Aaldering is na zijn arrestatie onder onopgehelderde omstandigheden in het voormalige SS-concentratiekamp Vught om het leven gekomen. Bovendien is Elsa het contact met haar hartsvriendin Anna volledig kwijtgeraakt. Het gezin Aaldering blijft ontredderd achter, maar ondanks alles lukt het Elsa elders een nieuw leven op te bouwen met haar man Willem. Het geluk kent echter een hoge prijs: ze moet het verleden doodzwijgen. Nu, vele jaren later en in de herfst van haar leven, houdt Elsa op een gewone maar prachtige zondagmiddag een familiefeestje. Ze beseft dat dit haar laatste kans is om de waarheid over haar 'foute' vader te onthullen. 

Na het behalen van zijn VWO-diploma volgde Elmer den Braber de HBO opleiding Communicatie, ging aan het werk als accountmanager en specialiseerde zich vervolgens tot Software Licentiespecialist. In zijn vrije tijd verdiepte Den Braber zich in het fenomeen Social Media. Uiteindelijk heeft de auteur van zijn hobby zijn beroep weten te maken; inmiddels is hij als zelfstandig ondernemer erg actief op Social Media. Maar al die tijd borrelde er een verhaal in zijn hoofd, een verhaal wat verteld diende te worden vond hij.

Toen Elmer den Braber mij vroeg of ik zijn roman 'Mijn vader was een NSB'er' wilde recenseren, was ik gelijk geïnteresseerd. De Tweede Wereldoorlog heeft mij van jongs af aan geboeid, niet in de laatste plaats doordat de oorlog in onze familie ook een grote rol speelde en waar haast niet over werd gepraat. Ik was erg benieuwd naar deze roman die het verhaal zou vertellen vanuit een geheel andere kant dan de boeken die ik tot dusver heb gelezen.

Het indrukwekkende verhaal van 'Mijn vader was een NSB'er' wordt voorafgegaan door een zeer uitgebreid en eerlijk voorwoord door historicus Maarten van Rossem. Hij vertelt hierin over het ontstaan en het uiteindelijk grimmige karakter van de NSB. Na de oorlog keerden veel Nederlanders zich massaal tegen hen. En niet alleen tegen hen, maar ook tegen hun kinderen. Ook zij werden met de nek aangekeken, en -zo laat Van Rossem doorschemeren- veel lering is daar niet uit getrokken. Nog steeds als zich problemen voordoen zijn veel mensen geneigd anderen daarvan de schuld te geven, zelfs als zij er niets mee te maken hebben gehad.

Tijdens een familiefeestje in haar huis, besluit Elsa Aaldering dat zij niet langer wil zwijgen over het 'foute' verleden van haar vader. Een verleden dat een zwaar stempel op haar leven heeft gedrukt en op dat van haar kinderen. Hoewel ze hierbij veel tegenstand ondervindt van haar kinderen is ze vastbesloten haar hart te luchten. Elsa begint haar verhaal in 1938, wanneer zij tien jaar oud is. Den Braber heeft de jonge leeftijd van het meisje, haar naïviteit en haar onvoorwaardelijke geloof in het goede van alle mensen heel treffend weten te vangen in haar woorden en gedachten. Daardoor leef je als lezer enorm met haar mee, zeker wanneer haar rotsvaste vertrouwen in haar vader behoorlijk begint te wankelen. Haar eigen gevoel wat betreft goed en fout komt danig in de knel. Het feit dat Elsa hier en daar wat volwassener overkomt als dat ze qua leeftijd is, zou als storend ervaren kunnen worden. Het geeft wat mij betreft echter een extra impuls mee aan het verhaal; door haar vragen, twijfels en acties op deze wijze uit te diepen, zet het je zelf ook aan het denken.

De beeldende -en ook ontroerende- manier waarop den Braber 'Mijn vader was een NSB'er' neerzet, getuigt van een groot inlevingsvermogen. Eerlijk gezegd was mij niet veel bekend van het ontstaan en verdere verloop van de NSB, alleen dat het 'fout' zou zijn. De achterliggende gedachten en emoties die in deze roman spelen, laten je de feiten zeker van een andere kant bekijken. Niet iedereen sloot zich immers vrijwillig aan, menigeen deed dat in een poging het gezin te redden bijvoorbeeld. Je kunt je afvragen in hoeverre dat fout is? Heeft men van te voren wel beseft hoe de gewetenloze Duitsers de NSB zouden gebruiken? Ik denk dat men dan een andere keus had gemaakt. Hoe tegenstrijdig het ook is, ook deze families -en hun nakomelingen- zijn voor het leven getekend. Sterker nog: vandaag de dag spelen dit soort kwesties nog steeds. Ik denk dat ik dat nog de meest krachtige boodschap vind van 'Mijn vader was een NSB'er'.

Hoewel er aan het eind van het verhaal ietwat veel toevalligheden samenkomen, past dat wel weer bij de roman-vorm waarin dit aangrijpende verhaal is gegoten. Een klein minpuntje vind ik de taal- en typefouten die ik tegenkwam in een deel van het boek, hopelijk wordt dat snel aangepast in een volgende druk. Een mooie tegenhanger vormen de historische foto's achterin het boek. De waargebeurde verhalen die daarop volgen laten een diepe indruk achter.
Al met al is dit een boek dat iedereen zou moeten lezen -zeker ook op scholen!- en zich zou moeten afvragen: "Wat zou ik zelf doen?"

Blogtour AW Bruna: Michel Bussi - Laat mijn hand niet los ***

Liane en Martial hebben een droomvakantie op het prachtige eiland Réunion met hun zesjarige dochtertje Sofa. Op een middag gaat Liane even naar hun kamer, maar ze komt niet meer terug. Als Martial naar boven gaat om te kijken waar ze blijft, ziet hij dat de kamer doorzocht is, zijn vrouw en al haar kleren zijn verdwenen en overal bloed ligt.
Hoewel Martial in eerste instantie met de politie meewerkt, slaat hij binnen vierentwintig uur met zijn dochtertje op de vlucht. In plaats van gekwetste echtgenoot is hij nu hoofdverdachte. 
Zo begint een klopjacht zoals Réunion nog nooit heeft meegemaakt. Heeft Martial zijn vrouw vermoord of is hij slachtoffer van een vooropgezet plan? Want het is niet de eerste keer dat Martial op het eiland is. Het verleden komt gevaarlijk dichtbij ...

Voor Uitgeverij Signatuur doe ik mee met de blogtour van AW Bruna. Samen met negen collega-bloggers ontving ik een exemplaar van 'Laat mijn hand niet los', geschreven door Michel Bussi. Elk van ons schrijft hier zijn/haar eigen blog over, zodat het boek rondom de publicatiedatum in het zonnetje wordt gezet.

Deze spannende roman is mijn eerste kennismaking met de populaire, Franse auteur Michel Bussi. Het boek is de eerste titel die bij ons in Nederland verschijnt, in Frankrijk werden in recordtempo 50.000 exemplaren verkocht. De flaptekst intrigeerde me meteen; een belofte van mysterie en spanning, omlijst door een tropisch paradijs.

De schrijfstijl van Bussi is anders dan ik gewend ben; het is een stijl waar niet iedereen zomaar van houdt. Bussi maakt namelijk gebruik van vele, uitgebreide omschrijvingen van mensen, gebaren, steden, omgeving en zo meer. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat de auteur dit ook doet in gedeeltes waar hij nu juist de spanning opvoert. Dat vind ik erg jammer; het haalt behoorlijk de vaart uit het verhaal. Net als je er eens goed voor gaat zitten is de spanningsboog alweer ingezakt.

Vreemd genoeg laat Bussi dit achterwege in de gedeeltes waar Martial met Sofa op de vlucht is. Dit zijn dan ook de passages waar alles op zijn plek valt: spanning, snelheid, mysterie. De auteur geeft de lezer een inkijkje in het hoofd van de opgejaagde Martial. Uitvoerig beschrijft hij zijn gedachtes, zijn angstige twijfels en zijn wanhopige pogingen om uit handen te blijven van de politie. Tegelijk

laat hij de lezer in het ongewisse wat betreft Martials schuld; heeft hij zijn vrouw vermoord, of is hij toch onschuldig? 

Ook laat de Franse auteur geregeld de kleine Sofa aan het woord. De angst van het meisje kruipt onder je huid, en haar bange vermoedens rondom de dood van haar moeder en de rol van haar vader daarin bezorgt je kippenvel. Het meisje wordt verteerd door een haast traumatische angst en klampt zich wanhopig vast aan de liefde voor haar vader. Hier weet Michel Bussi mij eindelijk voor zich te winnen en me stevig aan het boek gekluisterd te houden. De ijzingwekkende vlucht van vader en dochter, het ietwat haperende onderzoek van de politie, personen die op eigen houtje op zoek gaan naar de waarheid, verrassende onthullingen uit het verleden; in volle vaart word je meegenomen naar een onthutsende ontknoping. In rap tempo volgen de ontwikkelingen elkaar op, en word ik alsnog gegrepen door 'Laat mijn hand niet los'.

Een mooie hoofdrol in het boek is weggelegd voor het exotische eiland Réunion, gelegen ten oosten van Madagaskar. Het eiland is erg geliefd onder toeristen, vooral bergbeklimmers en natuurliefhebbers. Grote trekpleisters zijn de vulkaan Piton de la Fournaise en het strand van Boucan-Canot. Een leuk weetje is het feit dat Réunion -door zijn ligging- de eerste plek was waar op 1 januari 2002 de euro ingevoerd werd.

Robert Thomson – De offerschalen van Satan ****

De frivole en onbezonnen Paula van Laken valt tot ieders verbazing voor de onbeholpen charmes van advocaat Marcel Aalbers. Hij komt uit een streng gereformeerd milieu, maar dat vergeeft ze hem. Eenmaal getrouwd ontdekt ze pas wat zijn opvoeding bij hem losmaakt. Paula wordt het doelwit van zijn opgekropte frustraties. In een driftaanval slaat hij haar het ziekenhuis in. In de twee jaar dat Marcel zijn straf uitzit probeert Paula met hulp van hartsvriendin Jolijn haar leven weer op de rit te krijgen. Mannen heeft ze afgezworen en kinderen krijgen is door de mishandelingen voorgoed van de baan. Dan ontmoet ze de steenrijke Jack. Voorzichtig durft ze weer van het leven te genieten. Maar het noodlot slaat opnieuw toe, heftiger dan ze ooit had verwacht. 

Robert Thomson, romanschrijver vanaf 2009, heeft een eigen, soms rebelse kijk op het leven. Het uitwerken van de karakters van en de gebeurtenissen rond zijn personages vindt hij de essentie van een goede roman. Op 7 september 2014 kwam zijn vierde roman 'De offerschalen van Satan' uit. Eerder verschenen  'Een onverwachte erfenis' (2012), 'De zwarte spiegel' (2012) en 'Een obsessieve drang' (2013).

Paula komt na haar huwelijk met Marcel tot de ontdekking dat de strenge, religieuze wijze waarop hij is opgevoed van hem een gefrustreerde man heeft gemaakt. En dat zij het lijdend voorwerp blijkt te zijn valt niet langer te ontkennen. In het begin lijkt het nog om incidenten te gaan, maar al snel zijn de vernederende mishandelingen een dagelijks terugkerend ritueel waarover zij angstvallig zwijgt. Tot het op een kwade dag afschuwelijk mis gaat. Getekend voor het leven lukt het Paula toch om de scherven van haar leven bij elkaar te vegen en opnieuw te beginnen. Maar net wanneer het geluk haar toelacht haalt het verleden haar op gruwelijke wijze in.

‘De offerschalen van Satan’ is voor mij de eerste kennismaking met de boeken van Robert Thomson en dat is mij goed bevallen. Thomson heeft een geheel eigen manier van schrijven en dat werkt erg verfrissend. Als lezer voel je je bijna één met het verhaal waardoor je je heel goed in de personages kunt verplaatsen. De auteur weet het zelfs voor elkaar te krijgen dat je sympathie kunt opbrengen voor de dader en de omstandigheden waarin hij opgroeide. De ronduit gruwelijke vernederingen waar Paula aan wordt bloot gesteld zijn zo aangrijpend weergegeven dat je er de koude rillingen van krijgt. Juist het feit dat Thomson daarbij niet overmatig in detail treedt maakt de gevoelens van afschuw des te groter.

Hoewel ik in eerste instantie aan het bijna joviale taalgebruik van Thomson moet wennen, blijkt dat gaandeweg juist heel goed uit te pakken bij het weergeven van de verschillende emoties van de hoofdpersonen. Het eerste deel van ‘De offerschalen van Satan’ is een aaneenschakeling van schokkende taferelen die je kippenvel bezorgen. De auteur laat de gruwelijke dreiging haast van de bladzijden afspatten. De weerzinwekkende wijze waarop de dader het geloof en de bijbel misbruikt om aan zijn haast duivelse gerief te komen, vervult je met afschuw. De diepgewortelde angst van Paula grijpt je naar de keel. Je huilt met haar mee en hoopt dat zij zal weten te ontsnappen aan de vreselijke onderdrukking door haar echtgenoot. De manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is zo aangrijpend uitgewerkt dat het je op het puntje van je stoel doet belanden. En als in het tweede gedeelte dan toch de zon weer voor haar lijkt te gaan schijnen, durf je daar als lezer haast niet op te vertrouwen. In de aanloop naar de schokkende ontknoping kun je het boek dan ook niet meer wegleggen. Je wilt alleen maar blijven doorlezen om te ontdekken hoe het afloopt.

Ik heb genoten van 'De offerschalen van Satan'. Een echt aanrader dus!

Ilse Ruijters – De onderkant van sneeuw *****

Een jonge vrouw rijdt per ongeluk een peuter dood en verdrinkt in een zee van schuldgevoelens. Wanneer een jaar na dato haar eigen dochter met de dood wordt bedreigd, verliest ze de grip op zowel haar leven als haar gedachten. Zit ze onbewust zelf achter de dreigementen en is dit een manier om zichzelf te straffen? Of probeert één van haar vele vijanden haar gek te maken? In een uiterste wanhoopspoging zoekt de vrouw hulp bij een psychiater, maar dan lijkt haar leven pas echt te ontsporen…

Ilse Ruijters studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft artikelen voor verschillende bladen en inmiddels staat er een fraaie reeks publicaties op haar naam. Ze schreef onder andere voor Cosmopolitan, Fab! en Lifestyle Almere en won diverse schrijf-wedstrijden, o.a. in NRC Next.

Met ‘De onderkant van sneeuw’ zet Ilse Ruijters een daverend thriller-debuut neer. Dat zij daarmee volkomen past in het rijtje van inmiddels succesvolle Nederlandse thrillerauteurs – bijvoorbeeld Saskia Noort, Marelle Boersma en Esther Verhoef- is meteen duidelijk. De schrijfstijl van Ruijters maakt grote indruk. De wijze waarop zij de gevoelens van twijfel en wanhoop  van de hoofdpersoon van het papier laat spatten is fenomenaal. De aangrijpende zinnen die zij gebruikt komen snoeihard binnen en laten niets aan de verbeelding over: ‘Die hobbel waar ik net overheen gereden was, dat was toch niet... Dat kon toch niet... Ik durfde niet te denken wat mijn lijf al had begrepen….’.

Wanneer Irene Visser per ongeluk een klein meisje van drie doodrijdt staat haar hele wereld op zijn kop. Verscheurd door schuldgevoelens probeert Irene haar leven weer op te pakken, al was het alleen maar voor haar man en dochtertje. Maar ze blijkt niet in staat de vreselijke gebeurtenis het hoofd te bieden; steeds weer ziet ze de angstaanjagende beelden van het ongeluk voor zich. Haar depressieve gevoelens dreigen de overhand te krijgen, maar dat is niet het enige dat Irene kwelt. Door een aantal afschuwelijke gebeurtenissen raakt ze er steeds meer van overtuigd dat haar leven, maar vooral dat van haar dochtertje, ernstig gevaar loopt.

‘De onderkant van sneeuw’ sleurt  je mee in een draaikolk  van afschuw, angst, beklemming en machteloosheid, en grijpt je vast met verstikkende kracht. De korte, duidelijke zinnen houden de vaart in het verhaal en de auteur weet de spanning tot het einde toe vast te houden. Eenmaal begonnen met lezen is stoppen simpelweg geen optie meer. De hoofdpersoon, Irene Visser, komt zo gruwelijk echt over dat soms de tranen in je ogen springen bij wat haar overkomt. Of bij wat zij dènkt dat haar overkomt; er is namelijk niemand die haar angsten serieus lijkt de nemen. Gaandeweg raak je verstrikt in haar gevoelens van onmacht en paranoia. Is iemand erop uit om haar kapot te maken, of is Irene echt bezig haar verstand te verliezen? Als lezer word je heen en weer geslingerd tussen deze twee opties. En net wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, nemen de gebeurtenissen een verpletterende wending waardoor de auteur je vol verbijstering achterlaat. 

‘De onderkant van sneeuw’ is een ijzersterke thriller die nog lang in je gedachten blijft rondspoken. Het is bijna niet te geloven dat het hier een debuut betreft. Ilse Ruijters heeft de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd; ik kijk dan ook reikhalzend uit naar haar volgende boek!

Svea Ersson - Na Melanie ****

Het vrijstaande huis in de geboortestreek van haar vriend Jochem leek perfect. De grote tuin maakte het uitstekend geschikt voor een gezin met kinderen, Rosalins grootste wens. Eenmaal in Haarwoude aangekomen, vervaagt Rosalins geluksgevoel snel. De vorige bewoonster blijkt zichzelf van het leven te hebben beroofd en Jochems ex, Suzan, woont op nog geen vijf kilometer afstand. Terwijl Rosalin wanhopig probeert zwanger te worden, dringt het verleden zich aan haar op. Wat heeft zich vroeger in het huis afgespeeld? Waarom wordt Rosalin bedreigd als ze daar achter probeert te komen? Welke rol speelt Jochem? En wie is de vader van de baby van Suzan?

Svea Ersson schrijft verhalen die je meteen weten te pakken. Stuk voor stuk zijn het boeken die je niet meer weg kunt leggen. Met ‘Na Melanie’ heeft zij wederom een indrukwekkend verhaal neergezet, een spannende thriller die je vanaf de eerste pagina niet meer loslaat.

De kracht van Ersson zit hem in de beeldende wijze waarop zij het geheel neerzet; het geeft je het gevoel alsof je naar een spannende film zit te kijken. Je hebt maar een heel klein beetje fantasie nodig om de gebeurtenissen in 'Na Melanie' levendig voor je te zien. De emoties van hoofdpersoon Rosalin zijn enorm herkenbaar, waardoor je als lezer meteen sympathie voor haar opvat. Samen met haar raak je overrompeld, geschokt, argwanend en bang, maar tegelijkertijd voel je met haar mee in de momenten van vreugde en geluk. Al lezend komt Rosalin voor je ogen tot leven en leer je haar steeds beter kennen. Haar twijfels over haar vriend Jochem, haar ontdekkingen wat betreft de geschiedenis van hun huis, de overrompelende aanwezigheid van Jochem’s ex en niet te vergeten haar vurige kinderwens, het komt zo sterk over dat je haar machteloosheid bijna kunt voelen.

De auteur heeft ervoor gekozen om twee verhaallijnen naast elkaar te laten lopen. Een goede zet; zo is de spanning meteen in vol ornaat aanwezig en blijft het boeien tot de laatste pagina. Het ene verhaal speelt zich af in het verleden en wordt vertelt door een jong meisje. Het andere verhaal ontvouwt zich in het heden en wordt vertelt door Rosalin. Het verband tussen de twee blijft lang onduidelijk, waardoor je steeds maar wilt blijven doorlezen. De andere hoofdpersonen zijn door Ersson wat minder goed uitgediept, maar mij stoorde dat niet; zo kun je je helemaal verdiepen in de gebeurtenissen rondom Rosalin.

Hier en daar wordt het verhaal onderbroken door schuin gedrukte stukjes tekst waar de vermeende dader aan het woord is. Er wordt niet meteen duidelijk wie het is; de lezer wordt hierdoor geprikkeld om de eigen fantasie aan te boren en te ontdekken wie de dader zou kunnen zijn. De spanning wordt hierdoor alleen maar flink opgestuwd. Tijdens het lezen heb ik een aantal personen op mijn lijstje geschreven, die in mijn ogen de dader zouden kunnen zijn. Dat ik het volkomen bij het verkeerde eind had wordt al snel duidelijk tijdens de onthutsende plot.

Kortom; Svea Ersson heeft met 'Na Melanie' wederom een echte pageturner geschreven. Zeker een aanrader!