Femmetje de Wind - Rivka ****

Rivka Cohen groeit op met een vader die een zwaar oorlogstrauma met zich meedraagt. Ze probeert daaraan te ontsnappen, maar de liefde die ze zo gretig zoekt lijkt ongrijpbaar. Jaren later is Rivka gesetteld, ze heeft een man en een dochtertje. Toch blijft ze onrustig en twijfelt ze voortdurend over haar keuzes. Als haar minnaar van toen ineens weer opduikt, brengt hij behalve intense gevoelens ook vragen mee over haar verleden. De ontmoeting dwingt Rivka haar twijfels te toetsen en op zoek te gaan naar de wortels van haar familietrauma's. Hoe dichter ze bij de waarheid komt, hoe verder weg ze raakt van haar zekerheden tot ze alles dreigt te verliezen. Hoe ver zal Rivka gaan in haar poging het verleden te herstellen?

Femmetje de Wind is freelancejournalist. In 2003 bedacht ze het tijdschrift Jackie, waarvan ze zes jaar lang hoofdredacteur was. Eerder schreef ze voor Quote en Esquire. Voor dagblad De Pers schrijft ze wekelijks een column. Ook was zij een van de auteurs van 'Wat wil de man'.

Haar debuutroman 'Rivka' is een heel ander verhaal. Het behelst een groot deel van het leven van haar Joodse vader. Dat het absoluut niet makkelijk is om een zogeheten 'tweede-generatie-kind' te zijn, ondervindt De Wind aan den lijve. De zoektocht naar haar identiteit vormt de basis voor 'Rivka'. Minstens acht jaar werkte zij aan het boek, de dood van haar vader maakte het voor haar urgent het boek af te ronden.

'Rivka' is niet zomaar een boek over de Tweede Wereldoorlog. De focus ligt eerder op de hoofdpersoon die naarstig op zoek is naar haar identiteit. Dat het evenzeer een zoektocht is naar de roots van haar minnaar, geeft het geheel een intense draai waarmee de auteur je aan het boek gekluisterd houdt. De aantrekkingskracht die deze charmante Daniel Rubinstein op Rivka heeft, maakt dat zij haar vriend en dochtertje achterlaat en met hem op zoek gaat naar de oorsprong van zijn bestaan. Dat haar vader daarin ook een rol lijkt te spelen wekt niet alleen Rivka's nieuwsgierigheid, het maakt haar tevens aan het twijfelen over haar vaders integriteit. Terwijl ze langzamerhand antwoorden vinden op hun vragen, vallen er steeds meer stukjes van de puzzel op de juiste plaats. Ook bij Rivka zelf.

Wanneer Rivka weer eens aan het twijfelen slaat 'hoort' zij in haar hoofd de stemmen van een aantal overleden familieleden, die zich vol overgave met de kwesties bemoeien. Het zorgt voor een fijn laagje humor. De beeldende manier waarop de auteur de innerlijke strijd van Rivka weergeeft is haar ingegeven door haar eigen ervaringen. Dat geeft 'Rivka' een extra dimensie. Het is mede een geschiedenis waarvan de wortels liggen in beslissingen en daden van diverse betrokkenen, vaak voortgekomen uit emoties. De gevolgen daarvan zijn nog vele generaties voelbaar. Deze zware lading maakt 'Rivka' tot een boeiend geheel, omlijst door persoonlijk verdriet en gemis, wat een flinke impact heeft op de lezer. Zeker een aanrader!

Caroline Kepnes - Jij **

Als een adembenemende vrouw Joes boekwinkel op Manhattan binnenloopt, weet hij het zeker: hij wil haar. Guinevere is perfect: mooi, stoer, slim en supersexy. En ze hebben ook meteen een leuk gesprek. Joe raakt totaal geobsedeerd: hij bespiedt haar, wil alles over haar weten, wil haar lichaam bezitten en haar gedachten beheersen. Joe gaat tot het uiterste om zijn verlangens werkelijkheid te maken. Hij hackt haar smartphone, leest al haar berichten en e-mails en komt zo achter haar diepste geheimen. En haar geheimen en obsessies zijn heftig en pijnlijk. Is Guinevere wel zo perfect als Joe zou willen? En is Joe wel zo voorkomend als Guinevere denkt?

Gezien de vele enthousiaste reacties op 'Jij', lijk ik een van de weinige te zijn die niet gecharmeerd was van deze thriller. Ik had enorm veel moeite om in het verhaal te komen, en tot het eind is dat ook niet gelukt. Ontzettend jammer, de tekst op de achterflap boeide mij namelijk meteen. Maar de verwachting die ik daardoor had, wist Caroline Kepnes niet waar te maken. Het aparte is dat ik niet volmondig kan zeggen dat dat door de schrijfstijl van Kepnes komt. De auteur weet mij bij vlagen wel degelijk te boeien, maar het is niet genoeg om enthousiast te raken van 'Jij'.

Maar waar ligt het dan wel aan? Is het het feit dat het soms allemaal wat langdradig is? Is het het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit Joe's gedachten, en daardoor een soort lange monoloog is? Of is het misschien het feit dat de verhaallijn mij gewoon niet ligt? Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar als ik de vele enthousiaste reacties hoor en lees, raad ik je toch aan om 'Jij' zelf te gaan lezen zodat je je eigen oordeel kunt vormen.

Eva Monté - Te Koop ***

Het is 2013. Nederland zucht onder de crisis. Makelaar Richard Hoek hanteert onorthodoxe methodes om de huizen van zijn radeloze klanten te verkopen. Hij laat echter een spoor van vernieling na. Daar komt zijn vrouw Marlinde pas achter als het te laat is...

'Te koop' is het debuut van Eva Monté,een pseudoniem voor Alexandra en Victoria Nagelkerke, twee schrijvende zusjes. De vlotte schrijfstijl maakt het tot een vermakelijk boek om eens lekker voor te gaan zitten.

Marlinde en Richard vormen samen met hun twee zoons, op het oog, een gelukkig gezinnetje. Alles kan en niets lijkt te gek. Maar is het allemaal wel zo mooi?
Richard en zijn styliste – en minnares – Ghislaine houden er aparte methodes op na wat betreft het verkopen van huizen. Toch doen zij erg goede zaken en dat is precies de reden waarom hun cliënten zich uiteindelijk neerleggen bij de soms absurde eisen. Zo weten zij een invalide man er toe over te halen de aanpassingen in zijn huis weg te laten halen, aangezien dit de verkoop zou bevorderen.

Dat een en ander niet geheel legaal verloopt wordt al snel duidelijk wanneer Richard wordt bedreigd. Hijzelf is van mening dat hij dat wel eventjes kan gladstrijken, maar Marlinde denkt er heel anders over. Zij ontdekt steeds meer dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Tot wanhoop gedreven wendt zij zich tot haar moeder, met wie zij al jaren geen contact meer heeft gehad. Maar dit lijkt juist tot meer spanningen te leiden dan dat het zaken oplost...

'Te koop' begint als een roman maar naar het einde toe wordt het nog flink spannend. Toch wil ik het boek niet onder de thrillers scharen; daarvoor is de spanningsboog niet hoog genoeg en worden de personages niet genoeg uitgediept. Voor mij blijft het een roman. Dat dat geen minpunt hoeft te zijn staat als een paal boven water; het zorgt voor flink wat uurtjes leesplezier. Met de zomervakantie bijna in zicht is 'Te koop' een absolute aanrader voor in de koffer!

Geertje Paaij - Volg de blauwe lijn *****

Wat doe je als jouw kind ontspoort? 

Als huisregels niet helpen en de huisarts en hulpverlening geen acht slaan op jouw smeekbedes. Extreme puberteit is immers de oorzaak. Gewoon een kwestie van grenzen beter bewaken. Maar jij, als ouder, kent je kind als geen ander. Er is iets anders aan de hand. Iets waarop je totaal geen grip hebt. In 'VOLG DE BLAUWE LIJN, voetstappen van de liefde' vertelt Geertje Paaij haar eigen verhaal als Gitta, moeder van een achttienjarige dochter. Het begon met blowen en slechte schoolresultaten. Gitta zet Brigit uiteindelijk op straat in de hoop dat haar dochter tot inkeer komt. Brigit zoekt haar heil in een kraakpand. Na een half jaar volgt opname op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in Alkmaar. In kranten verschijnen koppen dat ouders het stellen van grenzen als vermoeiend, tijdrovend en ingewikkeld ervaren waardoor hun kind een psychiatrische stoornis ontwikkelt. Heeft Nederland een zieke samenleving? Is een psychiatrische diagnose een vrijbrief voor het falen in de maatschappij? Lees dit aangrijpende boek en oordeel zelf.

Wat als leven met je kind niet meer mogelijk is? Wat moet je dan? Ben je dan een ‘slechte’ moeder? Of is dat één van de vele etiketten die je krijgt opgeplakt door mensen die niet beter weten? Geertje Paaij schetst op indringende wijze een beeld van hoe een (gezins)leven (uit de hand) loopt met een kind wat alle regels aan haar laars lapt, absoluut geen respect heeft voor haar ouders en volkomen haar eigen gang gaat. Ach, gewoon een ‘extreem moeilijke puber’ zul je misschien denken. Niets is minder waar, maar Gitta ondervindt aan den lijve hoe ontzettend moeilijk het is om haar omgeving –en zelfs artsen en hulpverleners- te overtuigen van haar vermoeden dat er meer aan de hand is.

In Gitta’s geval zijn het niet één maar twee dochters die losgeslagen lijken te zijn. Hoewel Iris alle grenzen van het toelaatbare tart, is het Brigit die de kroon spant. Van spijbelen, slechte schoolresultaten, scheldpartijen en af en toe toch ook een baantje gaat Brigit over tot blowen, overmatig alcoholgebruik, ontslag en vernielingen in huis. Gitta probeert alles wat in haar macht ligt om haar dochter op het rechte pad te houden maar het is vechten tegen de bierkaai. Wanneer ze uiteindelijk op het punt van instorten staat blijft er nog maar één optie over: haar bloedeigen kind het huis uit zetten.

Ik heb enorm veel bewondering voor Geertje Paaij, alias Gitta. Hoewel ik niet zelf met dit scenario te maken heb, is dit wel het geval in mijn naaste omgeving. Ik ken de soms vernietigende en kwetsende reacties van de omgeving. De openhartige wijze waarop de auteur ons in 'Volg de blauwe lijn' deelgenoot maakt van haar moeizame gezinsleven maakt op mij dan ook diepe indruk. In eerlijke -en vooral onzelfzuchtige- bewoordingen schetst zij een beeld waar je kippenvel van krijgt. Het feit dat dit alles waargebeurd is spookt continue door je hoofd, en het besef dat dit over Paaij's dagelijkse leven gaat is ronduit onthutsend.

Het gebruik van korte hoofdstukken in 'Volg de blauwe lijn' houd je aan het boek gekluisterd; hoeveel kan een mens -een moeder- eigenlijk incasseren voordat de boel instort? Ik voel de machteloosheid van de auteur, haar schuldgevoel en haar kwetsbaarheid. Haar broze gevoel van geluk op de schaarse momenten dat het 'goed' lijkt te gaan Maar vooral ervaar ik tussen de regels door de niet aflatende liefde die zij -ondanks alles- voelt voor haar dochters. Moederliefde waarvan zij ooit dacht dat het onvoorwaardelijk was, maar door schade en schande heeft moeten inzien dat daar toch grenzen aan kunnen zijn, mòeten zijn.

Als uiteindelijk -na jaren soebatten- bij Brigit de diagnose Schizofrenie wordt gesteld raakt dit Gitta als een mokerslag. Al die verloren en verspilde jaren waarin zij niet werd geloofd en met honderden kluitjes het riet in werd gestuurd. Al die keren dat haar verhaal simpelweg niet werd geloofd, de omgeving die haar en de ernst van de situatie niet begreep, en de tientallen hulpverleners die niets voor haar dochter 'konden' doen. Brigit wordt uiteindelijk opgenomen op een psychiatrische afdeling. Tijdens de behandeling die volgt ziet Gitta haar dochter heel voorzichtig vorderingen maken. Maar zal het blijvend zijn?

Ik heb vele aspecten laten meewegen in het toekennen van de hoeveelheid sterren voor 'Volg de blauwe lijn'; mijn bewondering voor de openhartigheid van Geertje Paaij, het besef dat haar verhaal anderen in soortgelijke situaties tot steun kan zijn, de diepe indruk die 'Volg de blauwe lijn' op mij gemaakt heeft en de hoop dat dit boek ooit zal leiden tot aanpassingen wat betreft de psychische hulpverlening, hebben voor mij de doorslag gegeven. Vijf welverdiende sterren dus!

Lieve Geertje, ik wil je enorm bedanken voor het schrijven van 'Volg de blauwe lijn'. 
Ik hoop dat het een steun mag zijn voor ouders in soortgelijke situaties. 
Heel erg bedankt dat ik jouw verhaal mocht lezen...

Anita Larkens - Schaduwdochter ***

Wat als de waarheid erger is dan de leugen?

Na het stuklopen van haar huwelijk pakt psychologe Mare Berg de draad weer op. Haar eerste casus betreft een jonge vrouw, Chantal, die vanwege meerdere diefstallen door Reclassering is doorverwezen. Als Chantal spoorloos verdwijnt, ontfermt Mare zich over haar dochtertje. Vier jaar lang is ze met hart en ziel moeder van de kleine Suus. Tot Chantal terugkomt...
Wat volgt is een zenuwslopend kat-en-muisspel, dat Mare tot een onvoorstelbare daad drijft. De gevolgen zijn verstrekkender dan iemand voor mogelijk heeft gehouden. Schaduwdochter is een psychologische thriller over liefde, vriendschap, onschuld en verlies.



'Schaduwdochter' is het debuut van thrillerauteur Anita Larkens. Haar manier van schrijven is verfrissend; de hoofdstukken springen steeds heen en weer tussen heden en verleden. In het begin was ik daar niet echt van gecharmeerd, maar ik raakte er steeds meer van overtuigd hoe sterk gekozen deze opzet is. De spanningsboog wordt zo enorm opgestuwd. Larkens weet deze vakkundig hoog te houden; ze levert met 'Schaduwdochter' dan ook een keurig visitekaartje af.

Ik ga niet te diep in op het verhaal zelf, daarmee geef ik waarschijnlijk te veel prijs en dat doet afbreuk aan de leeservaring. Wel moet ik bekennen dat ik mij bij sommige gebeurtenissen afvroeg of deze werkelijk wel op zo'n wijze gebeurd zouden kunnen zijn. Dat haalde mij soms wat uit het verhaal. Gelukkig maakt de vaart waarin 'Schaduwdochter' voortraast dat aardig goed. De aanloop naar de plot is goed opgebouwd en de ontknoping is ronduit onthutsend, een aanrader dus voor de liefhebber van psychologische thrillers. Ik ben dan ook enorm benieuwd naar haar tweede boek 'De betrokkenen' die in april 2015 verschijnt!

Anita Terpstra - Anders *****

Je eigen kind herken je altijd. Toch?
Alma Meester en haar man Linc vormen met hun kinderen Iris en Sander op het eerste gezicht een normaal en gelukkig gezin. Maar dan verdwijnen de elfjarige Sander en zijn vriendje tijdens een vakantiekamp. Het lichaam van het vriendje wordt gevonden, Sander is spoorloos verdwenen.
Zes jaar later meldt Sander zich bij een politiebureau in Duitsland. Dolgelukkig sluiten Alma en Linc hun zoon weer in de armen, maar de hereniging verloopt allerminst vlekkeloos. De twijfel slaat toe: is Sander wel wie hij zegt te zijn? In een poging de waarheid te achterhalen moet het gezin voor eens en voor altijd uitzoeken wat er tijdens het kamp precies is gebeurd.

Soms kom je een boek tegen waarbij je, na de laatste bladzijde, in gedachten verzonken voor je uit blijft staren. De nieuwste thriller van Anita Terpstra is zo'n boek. 'Anders' stemt je tot nadenken en dwingt je haast om je eigen principes eens onder de loep te leggen. Wat zou jíj doen? Hoe zou jíj reageren, zou je het weten als ouder zijnde....of voelen?

Alma Meester en haar man Linc weten zich geen raad wanneer hun zoon Sander onvindbaar blijft. Met veel pijn en moeite probeert Alma de brokstukken van haar leven weer aan elkaar te plakken, maar het wil niet meer hechten. Langzaam groeien zij en Linc uit elkaar, totdat een scheiding nog de enige optie blijkt te zijn. Dochter Iris trekt zich helemaal terug. Alma's contact met haar wordt nog slechter dan het al was. Iris voelt zich enorm schuldig -de jongens waren immers onder haar hoede toen zij verdwaalden- maar het verdriet van Alma is zo groot dat zij haar dochter niet kan troosten. En dan -zes jaar later- krijgen ze een telefoontje dat inslaat als een bom: Sander is gevonden en hij leeft! Opnieuw staat hun leven op zijn kop. Na al die jaren is Sander weer bij hen thuis en is het gezin weer compleet, iets waar Alma alleen maar van kon dromen. Maar al snel blijkt het niet zo rooskleurig te verlopen als dat zij het zich had voorgesteld.

De thriller 'Anders' is mijn eerste kennismaking met auteur Anita Terpstra, en dat is mij heel goed bevallen. De boeiende wijze waarop de auteur het verhaal neerzet trekt je ogenblikkelijk mee in de levens van de hoofdpersonen. Ze weet me aangenaam te verrassen met de opzet van dit boek. Gaandeweg kom je tot het griezelige besef dat het niet het einde van het verhaal is wat er toe doet, maar juist het begin.

De manier waarop Terpstra steeds een tipje van de sluier oplicht, maar nét niet ver genoeg om het geheel te zien, maakt het lezen van 'Anders' tenenkrommend spannend. Voor mij was wegleggen geen optie meer en het tijdstip om te gaan slapen heb ik dan ook menig uurtje vooruitgeschoven. Ik moest en zou weten hoe het zat. De ontknoping was ronduit onthutsend en vooral de allerlaatste zin bezorgde me koude rillingen...

'Anders' staat als een huis en ik heb genoten van de wijze waarop het boek je vastgrijpt en niet meer loslaat. Ik geef daarom vijf dikke sterren! En Anita...je hebt er zeker weten een fan bij! 

Anne Nicolai - Vergeten grond ****

Ver van de bewoonde wereld slaat het noodlot toe Als haar man Rob een nieuwe baan aangeboden krijgt in het zuiden van het land, verhuist Karine samen met hem en hun dochtertje Sofie naar een opgeknapte boerderij vlak bij Venlo. Karine vindt al snel werk als docente Engels, en omdat kinderopvang moeilijk te regelen is, neemt het stel een nanny in huis. Aanvankelijk zijn ze heel gelukkig met Heleen, een verpleegkundige die het goed kan vinden met Sofie. Maar het werken in de voor haar vreemde omgeving valt Karine zwaar, ze spreekt het plaatselijk dialect niet en het botert niet tussen haar en haar collega's. Dan wordt Sofie ziek, en langzamerhand krijgt Karine het vermoeden dat er iets ernstig mis is. Waarom krijgt Sofie het ene na het andere ongeluk, terwijl er voorheen niets aan de hand was? En wie is dat jongetje dat ze telkens in de spiegel ziet?

We hebben even moeten wachten op de tweede thriller van Anne Nicolai, maar dat was het meer dan waard! Na haar debuut ‘Sprakeloos’  waren de verwachtingen hooggespannen en wat mij betreft heeft de sympathieke auteur dit  met ‘Vergeten grond’ absoluut waargemaakt. Na de eerste paar regels word je meteen weer  gegrepen door de menselijke schrijfstijl van Nicolai. Zij weet het verhaal zo neer te zetten dat het lijkt alsof je beste vriendin je een vreselijk verhaal uit de doeken doet, terwijl je samen een kop thee drinkt. Het zou namelijk ook nog eens ‘gewoon’ echt gebeurd kunnen zijn. En die griezelige wetenschap bezorgt je koude rillingen terwijl je meeleeft met Karina, die het in ‘Vergeten grond’ zo zwaar te verduren krijgt.

Wanneer Rob een baan vindt in het zuiden van Nederland, verhuist het hele gezin mee. Al snel vindt Karina zelf ook een baan; zij pakt haar werk als lerares weer op. Samen besluiten ze om hun dochtertje niet naar de kinderopvang te brengen, maar een nanny in huis te nemen. Heleen lijkt een lot uit de loterij: niet alleen zijn haar papieren en diploma’s prima in orde, ook is zij verpleegster geweest. Mocht er dus onverhoopt wat met de kleine Sofie gebeuren dan is zij bij Heleen in goede handen. En al snel blijkt dat inderdaad nodig. En veel vaker dan Karina lief is..

Ik heb enorm genoten van ‘Vergeten grond’. Ook al heb je als lezer snel door wat er aan de hand is en wie daar verantwoordelijk voor is, dat neemt de kracht van ‘Vergeten grond’ absoluut niet weg.  De wijze waarop je met Karina meeleeft wanneer zij bepaalde verbanden begint te leggen en haar machteloosheid wanneer niemand haar gelooft, houden je aan het boek gekluisterd. Op de steun van haar man Rob hoeft zij al helemaal niet te rekenen; die is totaal op de hand van Heleen.  Bovendien is hij voor zijn werk zo vaak van huis dat hij onmogelijk een juist beeld kan hebben van wat er in zijn gezin gaande is. Ver weg van vrienden en familie staat Karina er dus helemaal alleen voor.

De wisselende emoties worden door Nicolai met veel inlevingsgevoel neergezet; je wordt  totaal gegrepen door de  gebeurtenissen en razend benieuwd naar de ontknoping wil je alleen nog maar doorlezen. Deze zit degelijk in elkaar maar wordt naar mijn idee iets te snel uitgevouwen en komt daardoor niet zo krachtig over. Het gedeelte na de plot was duidelijk ook minder sterk en voegde in mijn ogen niet zo veel toe aan het verhaal. Ondanks dat is deze intrigerende thriller van Anne Nicolai zeker een aanrader!

Sigge Eklund - Het labyrint ****

Vier volwassenen, één ontvoerd meisje. Maak kennis met Åsa, de wanhopige moeder die alles doet om haar verdwenen kind te vinden, en Martin, de overspelige echtgenoot, tevens hoofdverdachte. Voor collega Tom is Martin een held, hij doet alles om in diens gunst te komen. En hoe past Katja, de schoolverpleegkundige, in dit verhaal? Het labyrint is een puzzel vanuit vier perspectieven die stukje bij beetje onthult hoe het vier mensen vergaat uit de meest nabije omgeving van de grote afwezige in het verhaal: het spoorloos verdwenen meisje zelf.

Sigge Eklund (Stockholm 1974) werkt als scenarioschrijver in Los Angeles. En dat is heel goed merkbaar in zijn gloednieuwe roman ‘Het labyrint’. De schrijver weet het verhaal zo neer te zetten dat het is alsof je naar een film zit te kijken.

De wijze waarop 'Het labyrint' is ingedeeld is verrassend sterk. De insteek om het verhaal vanuit 4 verschillende posities uit de doeken te doen versterkt de spanning enorm. Tegelijkertijd geeft het de lezer inzicht in de gedachtegang van de vier personen -elk met hun eigen waarheid- waardoor het verhaal steeds meer tot leven komt. Eklund geeft de gedachten en emoties van de personages zo beeldend weer dat het je totaal geen moeite kost om je in hen in te leven. Dat de dingen soms anders zijn dan ze op het eerste gezicht lijken komt op deze manier treffend naar voren.

Wat ik erg knap vind is het feit dat Sigge Eklund een heel web van gebeurtenissen heeft geweven rondom één jong meisje, een meisje dat -behalve haar naam- in het hele boek bijna niet in persoon voorkomt. Toch houdt de auteur je aan het boek gekluisterd en wil je maar een ding: doorlezen en te weten komen hoe het nu zit!

Persoonlijk vind ik het afbreuk doen aan 'Het labyrint' om teveel los te laten over de inhoud van het verhaal. Dit boek verdient het om met een blanco gedachte gelezen te worden, bovendien zit het geheel zo vernuftig in elkaar dat ik het risico loop om teveel te vertellen. Het feit dat mijn kennis van het boek niet verder ging dan wat op de achterflap stond vermeld, maakte dit voor mij een enorm interessante leeservaring waar ik erg van heb genoten. Een echte aanrader dus!

Loes den Hollander - Voorbedacht ****

Het is de nachtmerrie van iedere ouder, en het overkomt Marjon van Brienen. Haar vriend Philippe brengt hun dochter Carice niet terug na een familiebezoek. Maar waarom? Er bestaan geen onoverkomelijke problemen tussen Marjon en Philippe, er wordt nergens strijd over gevoerd. Wat heeft hem bewogen om hun dochter mee te nemen en wat heeft hij met haar gedaan? Een grootscheeps onderzoek levert niets op. Philippe en Carice zijn spoorloos verdwenen.
Hoe moet je verder als wanhoop, woede en verdriet je leven beheersen. Wanneer erken je je verlies? Marjon kan nergens de antwoorden vinden. Tot ze bezoek krijgt van een vrouw, die haar iets te vertellen heeft..

Schijnbaar moeiteloos schrijft Loes den Hollander de ene thriller na de andere, allemaal even sterk. Maar moeiteloos gaat dat natuurlijk niet; wie de auteur volgt via Social Media, kent haar intrigerende postjes waarin zij verslag doet in welk stadium van schrijven zij verkeert. Als Den Hollander net begonnen is met een verhaal, dan moet zij de personages nog echt leren kennen. Zij moeten onder haar huid gaan zitten, en uiteindelijk haar in gedachten zo bezig gaan houden dat ze wel verder mòet schrijven. Ik blijf het bijzonder vinden om het ontstaan van een verhaal, een boek, zo mee te maken.

‘Voorbedacht’ is de nieuwste thriller van Loes den Hollander. Wederom heeft de auteur gekozen voor een actueel onderwerp. Het is de grootste nachtmerrie van elke gescheiden ouder; na het bezoek aan de ex-partner wordt het kind niet teruggebracht. De goedgekozen cover van ‘Voorbedacht’ geeft de gevoelens van wanhoop, angst en verdriet op een intense manier weer, je voelt het meteen zodra je het boek bekijkt. Je kunt niet anders dan denken aan de vermiste broertjes Ruben en Julian. Heel Nederland vreesde het ergste…

Marjon en Philippe hebben een LAT-relatie die bijna op zijn einde loopt. Samen hebben ze een dochtertje, Carice. Philippe bemoeit zich nauwelijks met de opvoeding en eigenlijk komt dat Marjon best goed uit. Haar hele leven draait om haar dochtertje en dat bevalt haar prima. Maar dan brengt Philippe Carice niet thuis na een bezoek aan zijn familie. Marjons leven verandert in een nachtmerrie; Philippe en Carice lijken van de aardbodem verdwenen.

Den Hollander weet de wanhoop van de moeder treffend weer te geven. Het kost de lezer totaal geen moeite zich in te leven in de gevoelens van angst, onmacht en afgrijzen. Het geheel wordt nog aangedikt door de onverwachte wendingen die het verhaal neemt. Hoewel ik persoonlijk vind dat er ietwat teveel twisten in verwerkt zijn, doet dat niets af aan de spanning in 'Voorbedacht'. Deze thriller grijpt je vast zodra je er in begint, en laat je niet meer los totdat je de laatste bladzijde gelezen hebt. Een echte 'Den Hollander'!

Isa Maron - IJskoud ****

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

Isa Maron schreef eerder onder andere 'Passiespel' (2008), 'Verboden verleden' (2010) en 'Schaduwkant' (2011). In juli 2014 kwam 'Galgenveld' uit, het eerste deel in 'De Noordzee Moorden'. Haar nieuwste thriller 'IJskoud' is het tweede deel in deze reeks van vier.

De titel 'IJskoud' is voortreffelijk gekozen; het is het eerste woord wat je in tekst èn beeld ervaart als je de cover bekijkt, het is het verstikkende gevoel dat je bekruipt tijdens het lezen, het is het kippenvel wat ontstaat tijdens de huiveringwekkende zoektocht naar de ontvoerde kinderen en het zorgt voor de rillingen waarmee je het boek uiteindelijk dichtslaat.

Isa Maron weet me, net als met ‘Galgenveld’ ogenblikkelijk het verhaal in te trekken. De vaart waarmee ze van start gaat maakt dat ik er eens lekker voor ga zitten; dit belooft wat! En die belofte maakt Maron meer dan waar. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat ‘IJskoud’ leest als een trein. De spanning is meteen vanaf het begin duidelijk voelbaar en wordt bijna benauwend naarmate het verhaal vordert.

De ontvoering van Jesse lijkt het startsein van een reeks onverklaarbare vermissingen. Als na Jesse ook Tommy ontvoerd blijkt te zijn, neemt de spanning bij de rechercheurs toe. En niet alleen bij hen; ook de angst en onzekerheid bij de getroffen ouders is uiteraard zenuwslopend. Dit alles heeft zijn weerslag op rechercheur Maud Mertens. Regelmatig spoken de beelden van een meisje van nog geen vier jaar door haar hoofd; een meisje wat bezweek aan afgrijselijke mishandelingen. Maud gaat gebukt onder een enorm schuldgevoel omdat ze vindt dat ze de situatie destijds niet goed heeft ingeschat. De verdwijningen leggen daardoor een nog grotere druk op haar.

Isa Maron weet de gevoelens in deze onthutsende zaak heel treffend weer te geven; je voelt de machteloosheid van de rechercheurs, de verlammende zorgen van de ouders en de beklemmende angst van de kinderen.

Had ik bij het eerste deel in de reeks van ‘De Noordzeemoorden’ nog wat kleine kanttekeningen, nu was daar was absoluut geen sprake van. Sterker nog; toen ik bedacht dat een aantal kinderen behoorlijk wijs spraken, en of dat wel klopte, werd deze vraag door de auteur zo snel beantwoord dat het bijna leek of zij naast me zat mee te lezen. In vergelijking met het vorige deel ben ik er van overtuigd dat Maron zichzelf heeft overtroffen. De wisselwerking tussen de jonge Kyra en de meer ervaren Maud voelt veel beter aan; het wispelturige van Kyra is een stuk minder en Maud stelt zich meer open voor de ideeën van de studente. Een mooi gegeven, de mysterieuze verdwijning van Sarina –de zus van Kyra- is tenslotte nog steeds niet opgelost en Kyra klopt regelmatig aan bij Maud om te vragen of er vooruitgang is in het onderzoek. Ook tijdens het aangrijpende onderzoek naar de verblijfplaats van de kinderen probeert Kyra haar steentje bij te dragen.

De aanloop naar de spannende plot is heel sterk. Mooi om te lezen hoe de gedachtes van de rechercheurs uiteindelijk samenkomen en ze daardoor de ontknoping van het mysterie in het vizier krijgen. Na het dichtslaan van het boek moet je alle gebeurtenissen echt even laten bezinken. Een heuse aanrader dus, ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!

* 'IJskoud' las ik voor de leesclub van www.notjustanybook.nl  *