Foodsisters - Janneke Koeman en Amande Koeman ****

Dat pondje extra komt niet altijd doordat je te veel eet, maar door het kiezen van de verkeerde voedingsmiddelen. Suiker bijvoorbeeld, dat zit stiekem overal in. Het is dus best nog lastig om een gezonde, smakelijke en simpele maaltijd op tafel te zetten. 
Foodsisters Janneke en Amande zijn twee zussen met een passie voor gezonde voeding. Hun missie is: een gezond gewicht voor iedereen haalbaar maken, ook als je een drukke baan of een gezin hebt. In dit boek vind je vele simpele en gevarieerde recepten die in een mum van tijd op tafel staan en bij iedereen in de smaak zullen vallen. De handige weekmenu's zijn goed vol te houden, ook als je een onverbeterlijke zoetekauw bent.

Foodsisters Janneke en Amande Koeman zijn vooral bekend van hun blog en website Foodsisters.nl .
Hun missie houdt in: gezond eten en een gezond gewicht is haalbaar voor iedereen. Daarbij richten zij zich vooral op het minderen en weglaten van suiker in voeding. En dat betekent niet alleen stoppen met suiker in je koffie en thee, nee, zij leren je de verborgen suikers te ontdekken. Want suiker zit in heel veel etenswaar, soms zonder dat we het zelf weten. In hun boek 'Foodsisters' wordt enorm veel uitleg gegeven. Wat kunnen we doen om die verborgen suikers te ontdekken en te vermijden? En kunnen we dan evengoed nog wel 'lekker eten'? Hoe leer ik gezond te eten en dus beter voor mijn lijf te zorgen?

Ik was persoonlijk erg nieuwsgierig naar 'Foodsisters'. Hun zienswijze en manier van eten spreekt mij erg aan, ik was dan ook benieuwd naar hun filosofie. Ik werd daarin niet teleurgesteld; het boek begint met een gedegen uitleg over het veranderen van ons eetpatroon en het, al dan niet geleidelijk, 'afkicken' van suiker.
Dat dat niet altijd even makkelijk is maar wel enorm veel voordelen oplevert, wordt duidelijk door reacties van hen die ons voorgingen in deze ontdekkingsreis. Dat geeft de burger moed. Het fijne is dat er flink wat weekmenu's worden gegeven, zodat je prima kunt bekijken wat je wilt/ kunt eten op een dag.

Een belangrijke kanttekening bij de weekmenu's is dat deze niet 'op maat' zijn. Het is meer een verzameling van suikerarme suggesties. Mocht je het toch prettig vinden dit programma langere tijd te volgen, dan adviseren de Foodsisters je om de menu's aan te vullen met extra ingrediënten zoals volkorenproducten, zuivel en fruit. Ook dat staat uitgebreid beschreven in 'Foodsisters'. Een weekmenu is gericht op zes eetmomenten op een dag, het terugbrengen van de hoeveelheid suikers en koolhydraten en het toevoegen van meer vezels, groente en pure voeding. Het gevolg is dat je langer verzadigd bent en dus niet de neiging hebt om te gaan snoepen tussendoor.

Ik was verrast door de hoeveelheid recepten; het boek staat er echt vol mee! De prachtige foto's laten je zien hoeveel je kunt doen met simpele ingrediënten. Je hoeft heus geen keukenprinses te zijn om deze recepten te maken. En ook voor de ingrediënten kun je veelal gewoon terecht bij de supermarkt.
De algehele, vrolijke vormgeving is goed gekozen; het wakkert meteen je enthousiasme aan om met de vele tips en recepten aan de slag te gaan.
Kortom: 'Foodsisters' is een duidelijk en informatief boek en zal een uitstekende handleiding blijken te zijn wanneer je de suikers en verkeerde koolhydraten uit je voedingspatroon wilt weren op weg naar een gezond eetpatroon.

Anja Feliers - Kwijt ****

Sylvie heeft haar moeder al vroeg verloren, maar heeft het ondanks alles helemaal gemaakt: niet alleen is ze nog altijd een succesvol model, ze is ook host van een populaire talkshow op de radio. Tot een anoniem telefoontje van een luisteraar al het verdriet van de dood van haar moeder weer naar boven haalt. Vooral als blijkt dat niets is wat het lijkt te zijn. Psychologe Kathleen probeert Sylvie zo goed mogelijk bij te staan, maar blijft intussen zelf nauwelijks overeind door de moeilijke keuzes waar ze voor staat. Kwijt is het spannende zesde deel in de reeks rond psychologe Kathleen Verlinden.

Dat onze zuiderburen ook beschikken over steengoede auteurs bewijst de Belgische auteur Anja Feliers met haar nieuwste thriller Kwijt. Het is alweer het zesde boek in de spannende reeks en opnieuw ontmoeten we psychologe Kathleen Verlinden in één van de hoofdrollen. Hoewel ik maar één van de voorgaande boeken heb gelezen, is dat totaal geen belemmering geweest. Kwijt is prima op zichzelf staand te lezen; feiten uit het verleden die van belang zijn voor het verhaal worden gaandeweg uit de doeken gedaan.

Feilloos geeft Feliers de gedachten, emoties en hersenspinsels van haar personages weer. Daarmee weet ze je vanaf de allereerste bladzijde meteen dit indringende verhaal in te trekken. Ook geen ellenlange beschrijvingen van de omgeving of wat voor weer het is, nee, gewoon meteen ‘right to the point’. Daar houd ik van! De auteur voert de spanning meteen flink op,het is dus zaak je aandacht er goed bij te houden. Maar Feliers laat ook zien over een behoorlijk inlevingsgevoel te beschikken; haar personages komen levensecht over en het kost je totaal geen moeite om je in Kwijt in te leven.

Naar het einde toe voelt het een beetje of de gebeurtenissen zelfs de auteur te snel gaan en raakt ze me toch een beetje kwijt. Wellicht had Feliers iets meer de tijd moeten nemen om één en ander te ontvouwen. Er wordt eigenlijk geprobeerd te veel draadjes met elkaar te verbinden, waardoor juist die krachtige spanningsboog inzakt. Misschien wat hoofdstukken eerder beginnen met het ontrafelen? Naar mijn idee had dat het leesplezier nog een level hoger getild.

Ondanks deze -opbouwende- kritische noot ben ik van mening dat het verhaal zelf staat als een huis. Het is geloofwaardig; de Belgische auteur weet de scheidslijn heel goed te bewaken. Kwijt is huiveringwekkend spannend; het houd je aan je stoel gekluisterd. En ook al is het prima los van de reeks te lezen, ik ben zelf enorm nieuwsgierig geworden naar de andere delen. Die zal ik dan ook zeer zeker gaan lezen!

Linda Jansma - Judaskus *****

Barbara en Marcus van Brederoo wonen met hun twee dochters in een dorpje in Friesland, waar Marcus een huisartsenpraktijk heeft. Wanneer Barbara wordt lastiggevallen door een onbekende man, die het niet alleen op haar, maar ook op haar kinderen heeft voorzien, gaat ze de confrontatie aan. Maar dan lijkt het erop dat Marcus er meer vanaf weet...

Eén ongeluk. Twee gezinnen. Wat is de link?


Het lezen van een boek van de hand van Linda Jansma is als thuiskomen van een vakantie; wat voor moois je ook ervaren hebt, het is altijd weer fijn om in je eigen, vertrouwde omgeving thuis te komen. Ook met Judaskus is het weer raak. Vanaf de allereerste bladzijde is het alsof je deel uitmaakt van het verhaal, alsof je bij de hoofdpersonen in de huiskamer zit en luistert naar hun gesprekken. Jansma weet de karakters van haar personages enorm goed uit te diepen, waardoor je je meteen inleeft. De subtiele wijze waarop de auteur diverse huiselijke, dagelijkse dingen door het verhaal heen weeft, maakt dat je je op je gemak voelt en er eens lekker voor gaat zitten. Maar schijn bedriegt; de haast sinistere toon van de proloog belooft tenenkrommende spanning.

Judaskus gaat voortvarend van start; het is dus zaak je aandacht er goed bij te houden. Het verhaal springt heen en weer tussen diverse personages en tussen heden en verleden. Je hebt echt wel even tijd nodig voor je de juiste verbanden gaat zien. Aan de ene kant komt dit misschien wat verwarrend over, maar aan de andere kant schuilt hierin juist ook de kracht van het verhaal. Stukje bij beetje kom je dichterbij de kern van wat zich nou precies heeft afgespeeld in het verleden, en wat dat voor effect heeft gehad op de hoofdpersonen in het boek. Daarmee weet Jansma de aandacht van haar lezers vast te houden. Heel voorzichtig tilt ze het tipje van de sluier steeds verder op. En net wanneer je denkt dat je nu eindelijk snapt hoe het verhaal in elkaar steekt, neemt de auteur je mee in een verbijsterende ontknoping die je in de verste verte niet had zien aankomen.

De kracht van de succesvolle auteur schuilt in het perfect kunnen samensmelten van meeslepende spanning en het tot leven brengen van haar personages, met al hun angsten, dromen, twijfels en gedachten. Het intrigerende verhaal trekt bijna als een film aan je voorbij; je zit er middenin. Maar het zet je ook aan het denken en de thema’s die naar voren komen zijn voor velen heel erg herkenbaar.

Het is geen geheim dat ik enorm fan ben van de boeken van Linda Jansma; elke keer weer kijk ik reikhalzend uit naar haar nieuwste thriller. En wederom heeft de auteur mij niet teleurgesteld: Judaskus is echt waanzinnig goed. Zo goed dat ik 5 zeer verdiende sterren uitdeel!

Presentatie 'Verleden tijd' van Melissa Skaye

20 oktober 2016 was het dan zover: thrillerauteur Melissa Skaye presenteerde ‘Verleden tijd’, alweer haar derde boek in de spannende VT-thriller-reeks. Net als in 'Virtuele tango' en 'Verboden tranen' gaan rechercheurs Sanne Philips en Luca Borra uit Hoorn de strijd aan tegen de misdaad. De verwachting dat zij daarbij weer heel wat problemen op hun bordje zullen krijgen, maakt dat je bijna niet kunt wachten om in het boek te beginnen.

Voorafgaand aan de presentatie bekende Skaye toch wel wat nerveus te zijn maar daar was echt niets van te merken. Op haar eigen, hartelijke, wijze heette zij haar vele gasten welkom met een knuffel hier en een praatje daar. Vele belangstellenden waren naar Boekhandel Stumpel in Hoorn gekomen, om bij de presentatie aanwezig te zijn. De nieuwe en erg gezellig ingerichte koffiecorner, Boek & Boon, vormde daarbij een mooie entourage.

Een groot deel van de presentatie was in de kundige handen van Cees van Rhienen, recensent en beheerder van Facebookpagina ‘Wat Cees leest’. Zijn vlotte manier van spreken, en vooral de humor die daar in doorklonk, maakte de avond compleet. Nadat hij een stukje had voorgelezen uit ‘Verleden tijd’ en de gasten liet weten dat zijn vier-sterren-recensie dezelfde dag online was verschenen, nodigde hij Melissa Skaye uit voor een leuk interview.
De goede verstandhouding tussen hen beiden was duidelijk merkbaar, hetgeen de gezellige sfeer alleen maar versterkte.

Natuurlijk was Larry Iburg, eigenaar van Uitgeverij Ellessy, ook aanwezig. Hij had veel lovende woorden voor ‘zijn’ thrillerauteur. Als verrassing had hij een mooi geschenk meegenomen voor Skaye: een prachtig ingelijste cover van haar boek ‘Verleden tijd’.

Na het officiële gedeelte was er volop gelegenheid om ‘Verleden tijd’ te kopen en door de sympathieke auteur te laten signeren. Daarbij nam zij ruim de tijd voor een babbeltje en poseerde zij samen met haar gasten voor een aantal foto’s. Men kon genieten van een drankje en een hapje, en nog even met elkaar napraten in de gezellige koffiecorner.
Al met al een geslaagde avond!

** Kijk voor meer foto’s van de boekpresentatie hier op de fotopagina van De Boekenwereld **

Geertje Paaij - Het niemandsland van een moeder ****

Wat doe je als je kinderen, van wie je zielsveel houdt, je niet meer willen zien? Leg je je daarbij neer of vecht je voor ze? Het niemandsland van een moeder is een heel persoonlijk, taboedoorbrekend boek over het actuele thema onbeantwoorde ouderliefde en verstoorde familierelaties.

Geertje Paaij vertelt over haar wanhopige worsteling om samen met haar partner Ron een liefdevolle band met haar beide dochters te houden. Dat gaat met veel vallen en opstaan gepaard. Geertjes oudste dochter Brigit lijdt aan schizofrenie en is verslaafd aan drugs. Haar jongste dochter Iris heeft ADHD en een persoonlijkheidsstoornis. Op de achtergrond zorgt falende hulpverlening voor extra spanningen tussen moeder en dochters. 

Het niemandsland van een moeder schetst hoe pijnlijk het proces van afstand nemen van je kinderen is. Uiteindelijk maakt Geertje drastische keuzes. Puur uit lijfsbehoud. De schrijnende pijn van de doorgesneden familiebanden blijft... 

Het boek Het niemandsland van een moeder van Geertje Paaij is waargebeurd. Dat maakt dat het geen verhaal is, maar de keiharde werkelijkheid. En dat voelt toch anders als je het boek openslaat om te gaan lezen. Je opent als het ware een deur om rond te kijken in het leven van een ander. Niet zomaar een alledaags leventje, nee, Geertjes leven bestaat bijna alleen maar uit de zorgen rondom haar twee dochters. Soms is er voor andere zaken geen ruimte, zelfs niet voor haar partner Ron. Maar juist op die momenten is Ron er voor haar, en krijgt Geertje de steun die ze vaak zo nodig heeft. Ron begrijpt haar immers als geen ander; ook hij heeft amper tot geen relatie met zijn kinderen.

In Volg de blauwe lijn maakten we kennis met oudste dochter Brigit, en lazen we hoe snel het bergafwaarts ging door drugsgebruik en psychische problemen. Maar ook jongste dochter Iris ontpopte zich al snel als 'probleem-puber'.
In Het niemandsland van een moeder pakt Paaij de draad weer op. Dochter Iris woont inmiddels bij vader Koen, maar ook dat blijkt geen succes te zijn. Ook met Brigit blijft het rommelen; zij heeft zich zo goed als helemaal afgekeerd van haar moeder. Regelmatig staat de getergde moeder tegenover diverse instanties; in plaats van hulp te krijgen voor haar dochters staat zij regelmatig met lege handen.

Een waargebeurd boek recenseren kan best lastig zijn. De auteur schrijft eerlijk en openhartig over de meest schrijnende gebeurtenissen die op haar pad komen. Gebeurtenissen die voor Paaij de trieste, harde werkelijkheid vormen. Mij bekruipt dan de vraag: wie ben ik om daar wat van te vinden?
Wat voor mij als een paal boven water staat is dat ik enorm veel respect heb gekregen voor deze doortastende moeder. Het lijkt alsof zij een onuitputtelijke vechtlust heeft, maar tussen de regels door lees je haar onmacht, haar twijfels en haar verdriet. Maar daarnaast is Het niemandsland van een moeder doordrenkt met de niet aflatende liefde voor haar dochters. Moederliefde heeft tenslotte geen knop die je zomaar om kunt zetten. Zoals Paaij zelf zegt: "Voor ouderliefde is er geen 'voorbij'..."

En dat is precies waarom de vreselijke gebeurtenissen rondom haar dochters er zo inhakken bij Paaij. Het is mij een raadsel waar deze vrouw de kracht vandaan haalt om overeind te blijven. Zoveel voor je kinderen proberen te doen, vechten voor elk stukje hulp en erkenning, klaar staan wanneer ze je nodig hebben....en uiteindelijk door beide dochters worden verguisd. Dat is een enorme, bittere pil. Haar partner Ron is haar steun en toeverlaat. Zijn begripvolle aandacht en zijn liefde voor Geertje zijn als balsem voor haar ziel.
En dat heeft zij heel hard nodig als zij uiteindelijk voor een haast onmogelijke keuze komt te staan.

Lieve Geertje, bedankt dat wij een kijkje mochten nemen in jouw turbulente leven. Jouw boek draagt bij aan het verstrekken van duidelijkheid rondom de hulpverlening en wat er zou moeten veranderen. Bovendien geef jij een stem aan andere ouders die voor hetzelfde staan. Het niemandsland van een moeder geeft hen steun, herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Ik heb heel veel bewondering voor het feit dat je er toch voor gekozen hebt om je verhaal te delen, ook al heeft het er voor gezorgd dat je je dochters niet meer ziet. Laten we met zijn allen hopen dat het niet voor niets is geweest...

David Baldacci - De geheugenman ****

Sinds hij bij een football-wedstrijd een harde klap tegen zijn hoofd kreeg, heeft politierechercheur Amos Decker een perfect geheugen ontwikkeld. Wanneer Decker op een nacht thuiskomt van een stakeout, vindt hij de lichamen van zijn vrouw, dochtertje en zwager. Vermoord. Wie de dader is, blijft in de weken en maanden daarna een raadsel. Totdat een jaar later een man zichzelf aangeeft. Decker is vastbesloten om uit te zoeken wat er die vreselijke nacht precies is gebeurd, maar de waarheid is erger dan hij ooit voor mogelijk had gehouden…

David Baldacci werd geboren in Virginia in de Verenigde Staten. Zijn studies Engels en Geschiedenis sloot hij Cum Laude af. Daarna ging hij politieke wetenschappen en rechten studeren. Tijdens zijn studie zette hij zijn eerste schreden op het schrijverspad, en is daar eigenlijk nooit meer mee gestopt. In 1996 verscheen zijn sensationele debuut 'Het recht van de macht' (Absolute power), die later verfilmd werd door Clint Eastwood, waarmee hij in één klap doorbrak.

'De geheugenman' is mijn eerste kennismaking met de boeken van David Baldacci. En dat smaakt naar meer. Ik ben aangenaam verrast door de schrijfstijl van de auteur. De cover en de tekst op de achterflap deed mij vermoeden dat het verhaal een manlijke ondertoon zou hebben, maar daar verrast Baldacci mij. Na amper een hoofdstuk heb ik al flink wat sympathie opgevat voor de getergde politierechercheur Amos Decker, en is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Een heerlijk begin! Ik ga er eens lekker voor zitten en lees snel verder.

De geheugenman is tevens het eerste deel in een nieuwe reeks, met in de hoofdrol politie-rechercheur Amos Decker. Sinds Decker ooit tijdens een footballwedstrijd een harde klap op zijn hoofd heeft gekregen, lijdt hij aan hyperthymesia. Dat wil zeggen dat hij een perfect geheugen heeft en absoluut niets vergeet. Deze aandoening komt hem goed van pas tijdens zijn werk. Maar het enorme verdriet om zijn gezin, en het feit dat hij ook de vreselijke beelden van zijn vermoorde vrouw en dochtertje maar niet van zijn netvlies krijgt, zorgt er voor dat Decker aan lager wal raakt.

De tragedie blijft onopgelost, tot er een jaar na dato plotseling een bekentenis wordt afgelegd. Alles wat deze man beweert lijkt te kloppen, maar is dat ook zo?

Deckers voormalig partner weet hem te traceren en brengt hem het nieuws. Voor Amos is dat het begin van zijn terugkeer. Hoewel dat nog een lange weg is, is hij vastbesloten om alles op alles te zetten en uit te zoeken wat er gebeurd is. Wie is er verantwoordelijk voor de dood van zijn gezin?

Baldacci trekt je mee in een waanzinnige zoektocht naar de waarheid. De manier waarop de auteur de menselijkheid van Amos weet vast te houden in De geheugenman is zo subliem dat je je haast een voelt met de gekwelde rechercheur.

Tegelijkertijd verslapt de spanning geen seconde. Razendsnel volgen de gebeurtenissen elkaar op, stijgt de spanning huizenhoog en blijf je na de weergaloze ontknoping verbijsterd achter...

David Baldacci heeft er een fan bij!

Astrid Harrewijn - Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) ***

Sommige dingen doe je gewoon niet als je halverwege de dertig bent. Zoals je veilige vaste baan, je huis in Limburg en het vooruitzicht van een bruiloft inruilen voor een tijdelijke baan bij het Van Gogh Museum in Amsterdam. Noor doet het wél, tot verdriet van haar ouders en haar vriend. Ze betrekt samen met haar jongere zusje Kiki en studievriend Joost een verwaarloosd pandje aan de Herengracht. Kiki is bewust single, het zwarte schaap van de familie en ziet de wereld als haar speeltuin. Ze werkt voor Jeff Koons en brengt zijn spraakmakende tentoonstelling naar het Stedelijk. Joost, een vriendelijke maar ietwat stoffige vrijgezel, werkt als adviseur bij het Rijksmuseum.

Noor, Kiki en Joost delen lief, leed en de voordeur met elkaar en kennen maar één harde regel: thuis wordt er niet gesproken over het werk op het Museumplein. Terwijl het huis een verbouwing ondergaat ontdekt Noor zichzelf, de waarde van vriendschap, en een groot schandaal in de kunstwereld. Kortom: ze ontdekt het leven.

Astrid Harrewijn heeft al heel wat boeken op haar naam staan. Zo schreef ze onder andere Miss Communicatie, Miss Match en Miss Verstand, een drieluik over de drie hartsvriendinnen Didi, Lein en Iris.
In februari 2016 verscheen haar nieuwste boek Drie vrienden, een huis (en een klusjesman).
Aangezien ik nog niet eerder een boek van Harrewijn heb gelezen, was ik blij dat ik de kans kreeg om dat nu te doen.

Het repertoire van deze sympathieke auteur uit Den Haag valt onder de noemer 'chicklit'. Ik ben nooit echt een voorstander geweest van deze term, dus houd ik het liever bij 'feel-good roman'. Ik moet bekennen dat ik daar best even behoefte aan had na het lezen van diverse thrillers. En Harrewijn stelt mij niet teleur. Het verhaal begint meteen, dat leest prettig, en voor ik het weet ben ik door het eerste hoofdstuk heen. Dat smaakt naar meer. Harrewijn schrijft vlot en met een flinke dosis humor, maar weet tegelijk ook de nodige spanning in het verhaal te leggen. Haar personages daarentegen hadden best wat meer uitgediept kunnen worden. Noor krijgt flink wat voor haar kiezen in Drie vrienden, een huis (en een klusjesman), toch lijkt de wijze waarop zij dat incasseert een beetje kort door de bocht. Hoewel je haar ongerustheid goed kunt aanvoelen, komt het feit dat dat even later al weer gladgestreken lijkt te zijn een beetje vreemd over. Een reden daarvoor kan zijn dat er iets teveel gebeurtenissen de revue passeren. Iets minder 'leed' en iets geloofwaardiger qua verwerking zou dan een mooie balans vormen.

Dat Harrewijn een herkenbare manier van vertellen heeft, is wel duidelijk. Inleven in het verhaal en de personages kost je echt geen moeite, sterker nog; ik betrapte me erop dat ik bij sommige personages toch wel gelijk een duidelijke weerzin voelde. Dat toont wat mij betreft een behoorlijk goed inlevingsvermogen van de auteur, petje af. Al met al heb ik genoten van Drie vrienden, een huis (en een klusjesman), ik kijk uit naar het volgende boek van Astrid Harrewijn!

Sue Klebold - Het besef van een moeder *****

Op 20 april 1999 doodden Eric Harris en Dylan Klebold 12 leerlingen en een docent op Columbine High School in de VS en verwondden ze 24 anderen, voor ze zelfmoord pleegden. Sinds die dag heeft Sue Klebold, Dylans moeder, met het onbeschrijflijke verdriet en de schaamte geleefd. Hoe kon haar kind verantwoordelijk zijn voor deze gruweldaden? Hoe kon zij niet door hebben gehad dat er iets mis was? Waren er tekenen die ze heeft gemist? 

Aangrijpend, indrukwekkend, onthutsend, eerlijk, verbijsterend, emotioneel...het verhaal van een moeder.

Het is inmiddels 17 jaar geleden dat de hele wereld opschrok van deze afgrijselijke schietpartij op Columbine High School in Amerika.
Afgrijselijk door de vele doden en gewonden...
Afgrijselijk door de jonge leeftijd van de twee daders....
Afgrijselijk door de buitensporige, kwaadaardige vorm van geweld dat door de jongens werd gebruikt.....
Afgrijselijk ook door de wetenschap dat het ondenkbare blijkbaar toch 'gewoon' mogelijk was....
Afgrijselijk....ook nu nog, nu we weten dat er vele soortgelijke geweldsdelicten volgden...

Ten tijde van dit vreselijke drama was ik dertig en moeder van een vrolijk rondspringend jongetje. Mijn gedachten gingen ogenblikkelijk naar de ouders van deze jonge schutters. Vreemde gedachte misschien, met zoveel slachtoffers. Maar ik vroeg me meteen af hoe je -zeker als moeder- verder gaat na zo'n tragedie, in de wetenschap dat het jouw kind was die daar de aanstichter van was. Want ooit waren deze jonge daders ook vrolijk rondspringende jongetjes...

Sue Klebold, moeder van schutter Dylan Klebold, besloot haar verhaal op te schrijven. In eerste instantie zodat ze haar verstand -en zichzelf- niet zou verliezen, maar uiteindelijk besloot ze om haar verhaal met anderen te delen. Want hoe ga je hier mee om? Hoe voorkom je dat je totaal instort? Hoe ga je verder in de wetenschap dat het jouw kind was?

Klebold vertelt in 'Het besef van een moeder' op open en eerlijke wijze hoe het haar en haar gezin na de vreselijke schietpartij verging. Ze vertelt over haar enorme schuldgevoel, de allesoverheersende afschuw en over haar zoektocht naar antwoord op vele, kwellende vragen: waarom heb ik het niet zien aankomen? Wat heb ik gemist? Wat deed ik fout?
Daarnaast werd zij overspoeld door kwaadaardige reacties van mensen uit hun naaste omgeving, uit heel Amerika, mensen over de hele wereld zelfs. Hoe zeer Klebold dat ook begreep -het tot op zekere hoogte zelfs met hen eens was- toch sloeg het de grond onder haar voeten vandaan.

Sue werd een paria. Ze werd veroordeeld om wat Dylan had aangericht. En zij begreep de aantijgingen. Mensen hadden het nodig om haar te vervloeken en te roepen dat zij het had moeten zien aankomen, dat zij een slechte moeder was. Want als zij wel een goede moeder was geweest, dan had men de mogelijkheid onder ogen moeten zien dat dit henzelf ook had kunnen overkomen. Dat het iedereen had kunnen overkomen! En deze angstaanjagende wetenschap stopt men het liefst heel diep weg...
De onthutsende eenzaamheid en afzondering klinkt door in de woorden van deze moeder. Dat zij daarnaast in staat was begrip te tonen voor de nabestaanden van de slachtoffers, en voor de mensen die haar verguisden, raakt mij diep. Het leed van de nabestaanden, en de angst en pijn die de slachtoffers gevoeld moeten hebben, stelde zij boven haar eigen welzijn. Het werd haar drijfveer.

Tijdens haar wanhopige zoektocht naar antwoorden ontdekt zij vele gebeurtenissen in het leven van haar zoon, heftige gebeurtenissen waar zij niets van wist. Gaandeweg moet zij haar beeld van haar zoon bijstellen, accepteren dat het kennelijk niet zo goed ging met Dylan als zij zelf had gedacht. Na het politie-onderzoek kreeg zij de aantekeningen van Dylan terug, aantekeningen waaruit duidelijk bleek hoezeer hij met zichzelf in de knoop zat, en hoe kwaad en depressief hij was. Het verscheurde Sue dat zij dit niet geweten had. Ze gaf ogenblikkelijk zichzelf de schuld; ze had beter haar best moeten doen vond zij. Ze was er niet voor haar kind geweest toen hij haar het hardst nodig had. De venijnige veroordeling door de buitenwereld versterkte dit schuldgevoel alleen maar.

Met tranen in mijn ogen heb ik 'Het besef van een moeder' gelezen. Op sommige momenten heb ik het boek zelfs even weg moeten leggen omdat bepaalde passages me teveel raakten. Het immense verdriet, de schrijnende wanhoop en het onmetelijke schuldgevoel spatten van de pagina's af. Haar dagboek-aantekeningen raken je diep en blijven in je hoofd rondspoken. Ik heb immens veel bewondering voor deze moeder die ontdekte dat de nachtmerrie waarin zij zich bevond,niet alleen bestond in haar dromen maar dat het de keiharde realiteit was geworden. Ik heb groot respect voor de gedrevenheid waarmee zij dit alles het hoofd bood. Eerst totaal lamgeslagen, daarna vooral ook gefocust op het vinden van antwoorden. Antwoorden voor haarzelf, maar ook zeker antwoorden voor de nabestaanden van de slachtoffers. Slachtoffers die uit het leven werden weggerukt door haar zoon. Haar eigen zoon, die zij liefhad -en nog steeds- en die zij verloor. Waarbij zij zich vertwijfeld afvroeg of zij eigenlijk wel het recht had om om zijn dood te rouwen...

12 juni presenteerde Geertje Paaij 'Het niemandsland van een moeder'

Op zondag 12 juni jongstleden presenteerde auteur Geertje Paaij haar nieuwste boek 'Het niemandsland van een moeder'. Deze heugelijke gebeurtenis vond plaats in De Nieuwe Boekhandel te Amsterdam, en werd muzikaal omlijst door Father and Son, oftewel Leen en Stijn van de Berg.

'Het niemandsland van een moeder' is het derde boek van de auteur, eerder verschenen 'In hemelsnaam' en 'Volg de blauwe lijn'. Deze laatste vormt de voorgeschiedenis van 'Het niemandsland van een moeder'.

Paaij vertelt in haar boeken over haar eigen ervaringen, de laatste twee gaan over de moeizame relatie met haar dochters en de perikelen rondom de hulpverlening. In 'Volg de blauwe lijn' wordt duidelijk dat de oudste dochter lijdt aan Schizofrenie en zich bezig houdt met drugs. Daarnaast heeft de jongste dochter ADHD en worstelt zij met een persoonlijkheidsstoornis. Uiteindelijk loopt een en ander zo uit de hand dat Paaij de hulpverlening inschakelt. Helaas betekent dat niet altijd dat het daarna beter gaat. Sterker nog: op dit moment heeft de auteur weinig tot geen contact met beide dochters.

'Het niemandsland van een moeder' vertelt van de wanhopige worsteling van een moeder om een liefdevolle band te onderhouden met haar dochters. Paaij, zelf werkzaam bij de politie en redactielid van familievereniging Ypsilon, loopt daarbij ook tegen beperkingen aan die zijn opgelegd door de hulpverlening.

Wanneer Geertje Paaij tijdens de presentatie het woord neemt, vertelt zij openhartig over haar jarenlange strijd om haar dochters te helpen. Bij de hulpvereniging staan de patiënten voorop. Uiteraard is dat een goede zaak, maar het kan er ook voor zorgen dat je als ouders zomaar ineens langs de zijlijn komt te staan als het kind aangeeft geen contact te willen. Luisterend naar de schrijnende uiteenzetting kun je niet anders dan concluderen dat het goed zou zijn als een en ander zou veranderen wat betreft het beleid van de hulpverlening. Hiermee is meteen duidelijk wat Paaij drijft om haar boeken te schrijven. Voor haar dochters is het echter juist een reden om het contact te verbreken; zij verwijten hun moeder dat zij over de rug van haar kinderen geld verdient 'alleen maar om leuke dingen te doen'. Dat 'leuke dingen doen' inmiddels een soort overlevingsmechanisme is geworden om overeind te blijven, gaat daarbij volkomen aan hen voorbij.

Het eerste exemplaar van haar nieuwste pennenvrucht geeft Paaij aan Els Sloot, die werkzaam is als familietherapeute. In heldere, duidelijke bewoordingen legt Sloot uit wat haar werk precies inhoudt, en hoe zij ten alle tijden probeert een brug te blijven bouwen tussen ouders en kind. Aangrijpend om te zien is dat zij daarmee een van de aanwezigen een handreiking geeft om het verbroken contact met zijn zoon voorzichtig nieuw leven in te blazen.

Tussendoor zorgt Leen van den Berg en zijn zoon Stijn, samen het duo 'Father and Son' vormend, voor een muzikale omlijsting in de vorm van enkele gevoelige liedjes van onder andere Wim Sonneveld.
Naast het officiële gedeelte is er ook ruimte voor gemoedelijkheid; onder het genot van een hapje en een drankje kunnen de gasten hun net gekochte boek laten signeren door de auteur. Er is daarbij ook ruimte voor het delen van persoonlijke ervaringen, waardoor men al snel met elkaar in gesprek raakt.

Wat ook zeker niet onvermeld mag blijven, is de locatie waar de presentatie werd gehouden: De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam. Naast de aanwezigheid van kasten vol met boeken, is het ook nog eens enorm interessant om uitgebreid de opvallende pilaren en balken in de winkel te bekijken. Deze zijn in de loop der tijd namelijk door vele auteurs en andere gasten voorzien van handtekeningen en quotes, echt zo leuk! Eigenaresse Monique Burger (op tv te zien als lid van het boekenpanel van DWDD) wijst me op de handtekening van Geertje Paaij zelf, die de auteur bij het verschijnen van haar eerste boek heeft geplaatst. 

En wat mij betreft hoort zij daar zeker tussen!

Kevin Valgaeren - Seance ****

Londen, 19de eeuw. Dr Francis Whitman, ooit een gevierd chemicus, wordt door een journalist gevraagd om een seance bij te wonen van het lokale fenomeen Elizabeth Archer. Zijn opdracht is om op wetenschappelijke wijze aan te tonen dat dit spirituele medium een oplichtster is. Het feit dat Miss Archer nooit in één ruimte te zien is met de geest die ze oproept en dat ze als twee druppels water op elkaar gelijken, maakt het werk van Dr Whitman aanvankelijk eenvoudig.
Maar niets is wat het lijkt, vooral wanneer er een dodelijk slachtoffer valt…


Kevin Valgaeren (1979) groeide op in Turnhout, waar hij in een ver verleden actief was als theater- en radiomaker. Hij studeerde Nederlandse en Engelse Taal- en Letterkunde aan de KU Leuven en specialiseerde zich in de Westerse Literatuur en de Editiewetenschap.

In 2011 debuteerde hij met De Ziener, deze mix van gothic novel en misdaadverhaal leverde hem meteen de Schaduwprijs op die jaarlijks wordt toegekend aan het beste spannende debuut van de Lage Landen. De Ziener was een schot in de roos en werd driemaal herdrukt. Een jaar later verscheen Bloedlijn, het vervolg op De Ziener. En nu, het voorjaar van 2016, is het de beurt aan zijn derde boek; Seance, wederom een interessante mix tussen het bovennatuurlijke, het waar gebeurde, en het betere detectivewerk.

Persoonlijk ben ik erg geïnteresseerd in het spirituele; ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik door uitgeverij Lannoo werd gevraagd om mee te doen aan deze blogtour. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en ik werd daarin niet teleurgesteld..

De omslag van Valgaerens nieuwste boek spreekt direct tot de verbeelding. Het mysterieuze beeld van een met keien geplaveide straat, de huizen in mist gehuld, ademt de sfeer van lang vervlogen tijden. De glimmend zilveren letters die samen de titel 'Seance' vormen, passen daar perfect bij.

'Het leven is een reis die aanvangt met een lege koffer. Het gewicht dat we bij het verglijden der jaren met ons meenemen, is dat van onafgeloste schuld...' 

Wat een magnifieke zin om een proloog mee te beginnen, 1-0 voor Kevin Valgaeren!
En wat een sinistere proloog ook; ik zat meteen recht op mijn stoel, popelend om me in het verhaal te storten. Daar ligt ook duidelijk zijn kracht. Valgaeren bezit de gave zijn lezers op subtiele wijze te overmeesteren; voor je het weet is er geen weg meer terug en moet je gewoon doorlezen. Zijn bevlogen manier van vertellen, evenals het veelvuldige gebruik van de meest prachtige volzinnen, doen inderdaad denken aan Carlos Ruiz Zafon. De sfeer die hij weet neer te zetten is even romantisch als angstaanjagend; in mijn ogen een perfecte combinatie om Seance net dat stapje hoger te tillen. Dat is ook de reden dat ik heb besloten in deze recensie niets van het verhaal prijs te geven. Een boek wat zo tot de verbeelding spreekt, moet gewoon met alle zintuigen ervaren worden.

Minder prettig vond ik de soms langdradige uitleg, en Valgaerens bijna krampachtige behoefte om de zinnen allemaal even mooi neer te willen zetten. Hierdoor wordt regelmatig de vaart uit het verhaal gehaald, waardoor de zorgvuldig opgebouwde spanning in Seance door de auteur zelf bijna teniet wordt gedaan. Daarentegen staat het verhaal als een huis, is de spanning bijna tastbaar, de mysterieuze gebeurtenissen haast onverklaarbaar en blijkt Kevin Valgaeren een meesterlijk verteller. Dat maakt voor mij de kanttekeningen toch al gauw minder storend; Seance is een heuse aanrader en krijgt van mij 4 sterren.

Afra Beemsterboer - De muurbloem ****

De 24-jarige Roos heeft het op jonge leeftijd al goed voor elkaar: ze is eigenaar van een lijstenmakerij die gevestigd is in een monumentaal pand. Zo goed had haar moeder Lilian haar zaakjes niet op orde toen zij zo jong was. Wat heeft zich in die tijd voorgedaan en waarom wil Lilian daar niet over praten? Door verbouwplannen van de lijstenmakerij komen moeder en dochter dichter bij elkaar, en bij de waarheid over hun beider levens.

Afra Beemsterboer heeft al vele boeken op haar naam staan. En dat merk je aan haar schrijfstijl; het verhaal loopt soepel, geen losse eindjes en de personages worden goed uitgediept. De Noord-Hollandse auteur wilde altijd al schrijfster worden, maar wist dat ze daar niet meteen haar brood mee kon verdienen. Ze volgde een gedegen opleiding en bleef in haar vrije tijd schrijven. Uiteindelijk was het Uitgeverij Westfriesland die in 1990 haar eerste boek 'Omweg door de zomer' uitbracht. Ook sloot Beemsterboer zich aan bij het Valentijngenootschap. Dit genootschap werkt samen met vele auteurs om familie- en streekromans, maar ook historische romans meer onder de aandacht te brengen van het lezende publiek.

'De muurbloem' is een eigentijdse 'feel good'-roman. Het vertelt het verhaal van Roos Lammers, een schuchtere, jonge vrouw die een goedlopende lijstenmakerij runt. Haar moeder Lilian houdt belangrijke zaken over de afkomst en vader van Roos voor haar dochter verborgen. Roos groeit hierdoor op met een compleet ander beeld van haarzelf en haar familie. Hoewel Lilian vol goede bedoelingen zit, schept zij ongewild steeds meer afstand tussen hen beiden. Maar ze heeft buiten de doortastendheid van Roos gerekend. Wanneer de jonge vrouw haar winkel wil gaan verbouwen, stuit zij op een goed verborgen geheim. Dit is het begin van het instorten van Lilians zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis; de gevolgen zijn niet te overzien. Kunnen moeder en dochter elkaar nog terugvinden tussen de scherven van hun beider levens?

De schrijfstijl van Afra Beemsterboer verraste mij; bij een 'feel good'-roman kwam als eerste de vergelijking van de alom bekende Bouquet-reeks bij mij op. Dat dat erg voorbarig was en dat ik daarmee ook nog eens volkomen fout zat werd al snel duidelijk; 'De muurbloem' is een prachtig, meeslepend en bij tijd en wijlen een spannend boek. Er zit een duidelijke, sterke verhaallijn in en de auteur gebruikt duidelijke, eenvoudige zinnen waardoor het verhaal vlot leest. Wat daarbij vooral opvalt is de grote mate van menselijkheid die Beemsterboer haar personages meegeeft. Niet alleen door middel van diverse emoties en gedachten, maar ook door de duidelijke ontwikkeling die sommige van hen doormaken. Dit maakt dat je meteen het verhaal in wordt getrokken en je totaal geen moeite hebt om je in te leven in de personages.

Ik heb 'De muurbloem' met heel veel plezier gelezen, en ik ga zeker meerdere boeken van Afra Beemsterboer op mijn lijstje bijschrijven.

Jenny Downham - Ontrafelen ****

Drie vrouwen, drie geheimen, één adembenemend verhaal

De zeventienjarige Katie is verliefd op iemand van wie ze de identiteit niet kan prijsgeven. Haar moeder Caroline is overspannen en oververmoeid. En dan duikt Katies flamboyante grootmoeder Mary plotseling weer op in hun leven na een jarenlange afwezigheid - met alzheimer in een gevorderd stadium. Mary heeft alleen nog flarden van herinneringen aan een intens verleden vol vreugde en verdriet. Ergens in dat verleden ligt een familiegeheim dat te maken heeft met Katies moeder, en alleen Katie kan Mary helpen om dit op te diepen. Maar kan Mary haar kleindochter misschien ook helpen?

Jenny Downham debuteerde in 2007 met het boek 'Voor ik doodga'. Het werd een wereldwijde bestseller. Alleen al in Nederland werden er meer dan 100.000 exemplaren van verkocht. Inmiddels is 'Voor ik doodga' zelfs verfilmd; met Dakota Fanning in de hoofdrol.

De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen de aankondiging van 'Ontrafelen' verscheen. Door het daverende succes van haar debuutboek lag de lat voor Downham bijzonder hoog. Maar naar mijn mening heeft de auteur deze verwachting volledig waar gemaakt.

Het verhaal steekt enorm goed in elkaar; de auteur weet haar lezers tot het einde toe te boeien. Nergens laat de auteur ook maar een steekje vallen, het leest daardoor als een trein. De personages in 'Ontrafelen' lijken steeds meer tot leven te komen. Hun emoties, twijfels en onzekerheden geven hen zoveel menselijkheid mee dat het je totaal geen moeite kost om je in hen in te leven.

De zeventienjarige Katie raakt mij enorm; aan de ene kant een weerbarstige puber maar aan de andere kant heel zorgzaam voor haar broertje en grootmoeder. Een grootmoeder die zij tot dan toe nauwelijks gezien heeft. Een grootmoeder die wanhopig vast probeert te houden aan de dierbare herinneringen aan een vreugdevol leven. De trucjes die Katie verzint om Mary te helpen bij het onthouden van haar herinneringen, maar ook de dagelijkse gang van zaken, zijn ontroerend. Ondertussen vecht Katie haar eigen battle; ze zet zich af tegen haar verbitterde moeder die dicht tegen een burn-out aan zit, bovendien raakt de tiener tot over haar oren verliefd op iemand waarvan ze dat nooit verwacht had. Dit brengt een stortvloed aan emoties aan de oppervlakte, emoties waarvan de oorsprong verborgen lijkt te zijn in het verleden. Hoe meer Katie zich verdiept in het verleden van haar grootmoeder, hoe meer zij haar eigen moeder begint te begrijpen.

Jenny Downham heeft met 'Ontrafelen' een prachtig, ontroerend en meeslepend verhaal neergezet, een verhaal wat mij het hele boek door in zijn greep heeft gehouden. Een aanrader dus!

Hanni Mȕnzer - In naam van mijn moeder ***

Tijdens het opruimen van oma Elisabeths huis stuiten Felicity en haar moeder Martha op een dagboek. Stukje bij beetje ontdekken ze het donkerste hoofdstuk uit hun familiegeschiedenis.

Duitsland, 1937. Hitler staat aan de voet van zijn verwoestende succes. De Joodse dokter Gustav en operazangeres Elisabeth proberen met hun twee kinderen naar Londen te vluchten. Maar het plan mislukt en Elisabeth moet uitwijken naar Berlijn, waar ze de invloedrijke SS'er Albrecht Brunnmann ontmoet. Elisabeth staat voor een moeilijke keuze, maar besluit alles op alles te zetten. Hoe ver gaat ze om haar kinderen te redden?

De eerste hoofdstukken, welke zich concentreren op het leven van Elisabeth, vond ik wat stroef verlopen. Er komen heel wat namen en titels voorbij waardoor je gemakkelijk de draad van het verhaal kwijt raakt. Hoewel de tijd waarin dit verhaal zich afspeelt -de opkomst van Hitler- behoorlijk van invloed is op het leven van Elisabeth en haar Joodse echtgenoot Gustav, wordt het geheel naar mijn mening erg afstandelijk neergezet. Dat is jammer, want de gebeurtenissen vormen toch de aanzet tot het verhaal van dochter Deborah.

Zodra Mȕnzer de geschiedenis zich verder uit laat vouwen rondom Deborah, komt de vaart er meteen goed in. De aangrijpende manier waarop de auteur de verwikkelingen uit de doeken doet, maakt dat je aan je stoel gekluisterd blijft. Het volwassen worden van Deborah wordt op mooie wijze beschreven. Het gevoelige meisje groeit op tot een prachtige, jonge vrouw. Aan de ene kant nog wat naïef, aan de andere kant wordt zij zich langzaam bewust van haar kwaliteiten en ook haar uiterlijk. Zij laat zich verleiden door Albrecht Brunnmann, zich absoluut niet bewust van het sluwe karakter van deze man, die ook nog eens haar voormalig stiefvader is. Zij komt terecht in een voor haar totaal onbekende wereld, die zich afspeelt in een van de hoogste kringen rondom Hitler. Wanneer zij daar een leeftijdsgenootje leert kennen, begint Deborah de wereld om haar heen met andere ogen te bekijken. Haar nieuwe vriendin beseft meteen wat voor vlees zij in de kuip heeft, en voorzichtig introduceert zij Deborah in de geheime wereld van de spionage. Maar beide meisjes kunnen niet vermoeden hoe hoog de prijs blijkt te zijn die zij daarvoor moeten betalen..

Het inlevingsvermogen van Hanni Munzer is groot; moeiteloos komen haar personages tot leven en voor je het weet word je totaal door het verhaal gegrepen. Wat ik een minpunt vind van 'In naam van mijn moeder' zijn de kleine gedeeltes in het heden. Het boek begint en eindigt in het heden, maar deze gedeeltes zijn zo kort dat je totaal niet mee kunt voelen met de personages. Naar mijn mening had de auteur er beter aan gedaan deze gedeeltes weg te laten. Het verhaal had daarmee nog krachtiger overgekomen.
Desalniettemin heb ik enorm genoten van het lezen van 'In naam van mijn moeder' en zal het ook zeker aanraden aan anderen.