Mijn gedachten gaan terug naar de dag, een week geleden, waarop hij naar Kreta vloog. Hij had mieters veel zin in dit weekje naar de zon, op het laatste nippertje geboekt. Genietend deelde ik met hem mee in de voorpret. Hij had het verdiend; eindelijk had hij zijn Propedeuse behaald en mocht hij verder met zijn studie Bedrijfskunde in Amsterdam! Geweldig! Zijn grootste zorg bestond nu uit het scoren van een hippe zonnebril en dito zwembroek. Het leven lachte hem toe.
Maandag 14 juli: een smsje van zoonlief vanaf de luchthaven:
“Ik ga nu aan boord, mam! Tot over een week!”, en ik telde stiekem de uren af
en blikte af en toe op mijn telefoon. Tot mijn opluchting verscheen in de
handige app van Schiphol netjes het woordje ‘geland’ bij zijn vluchtnummer. Het
was goed gegaan.
Donderdag 17 juli: de vakantie van manlief was eindelijk
aangebroken! Maar onze blijdschap sloeg al snel om in totale ontsteltenis bij
het horen van het verschrikkelijke nieuwsbericht. Een passagiersvliegtuig,
onderweg van Amsterdam naar Kuala Lumpur, uit de lucht geschoten door een raket….het
is niet te bevatten. Gespannen volgen we de ontwikkelingen op tv. Gedachten
dwalen af naar de mensen thuis die pas hun geliefden uitzwaaiden op Schiphol.
De eerste hartverscheurende berichten via Social Media doen je bestaan op zijn
grondvesten schudden. Totale ontreddering, verbijstering, ongeloof en onmenselijk
groot verdriet. Heel Nederland huilt mee. Sprakeloos van de schok kijk ik naar
de beelden. Het zijn dezelfde beelden als die ik zag in een klein en donker hoekje van mijn hoofd, mocht er iets misgaan tijdens de vlucht
van mijn zoon. Beelden die ik snel weer had weggestopt. Lichamen
verspreid over de rampplek, totale ravage, huilende familieleden die worden opgevangen op Schiphol,
vluchtinformatie die op ‘niet bekend’ blijft staan, het houdt niet op. Ik kan
alleen nog maar denken aan wat de slachtoffers hebben moeten doorstaan en de
hel waarin hun dierbaren terecht zijn gekomen. Hoe meer uren en dagen er
verstrijken hoe gruwelijker deze hel blijkt te zijn. Heel Nederland is in rouw
gedompeld. Er verschijnen verhalen die sommige slachtoffers een gezicht en naam
geven, verhalen ook van mensen die op het nippertje aan de ramp zijn ontsnapt, maar
ook nieuwsberichten over de plek des onheils, die we soms liever niet hadden
gehoord of gezien.
Maandag 21 juli: de dag van de terugreis van zoonlief. De vakantie
zit er op. Zijn koffer staat klaar en zijn rugtas ‘puilt uit van de souvenirs’
zo vertrouwde hij me glunderend toe. We hebben geen woord gewisseld over de vliegramp, misschien om elkaar niet ongerust te maken. Opgewekt vertelt hij dat ze ‘nog
een laatste drankje doen’ bij Yamas, eigenaar van een naastgelegen café,
waarmee ze bevriend zijn geraakt. Even zo opgewekt wens ik hem veel plezier en
een veilige thuisreis toe. “Ik zie je vanavond op Schiphol, lieverd!”, zeg ik. Mijn zoon stuurt een smiley via whatsapp. “Fijn
mam, tot straks!” En wederom bloedt mijn hart als ik denk aan alle
familieleden, vrienden en kennissen die ook tegen hun geliefden hebben gezegd: “Tot
na de vakantie!” en nu alleen zijn achtergebleven.
Wanneer ik straks mijn bloemen neerleg bij de gedenkplaats die spontaan is
ontstaan bij Schiphol, zijn zij in mijn gedachten en sla ik een kruisje voor
ieder van hen. Nee, ik ben niet gelovig maar ik ben wel van mening dat zij alle
kracht, warmte en liefde die er te vinden is nodig zullen hebben om dit vreselijke
verlies te kunnen dragen.
Sandra van de Walle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten