woensdag 3 mei 2017

Anita Larkens - De dagen ****

Tijdens een voorjaarsnacht verdwijnen de kleuters Frida en Mees uit het huis van hun moeder. Beide ouders, Maud en Maarten, zijn de eerste verdachten. Hoewel de ex-geliefden al meer dan een jaar uit elkaar zijn, brengt het noodlot hen weer samen. 
In de dagen en weken die volgen, wordt er met man en macht naar de kinderen gezocht. Vanaf het begin duiken de media bovenop het verhaal van de losbandige, jonge moeder die in het openbaar haar tranen niet toont. Maar waar moet je beginnen als het spoor al bij de voordeur eindigt?


Anita Larkens debuteerde in 2013 met Schaduwdochter, in 2015 volgde De betrokkenen en nu heeft  inmiddels alweer haar derde thriller het levenslicht gezien; De dagen.

Voor mij staat Larkens bekend om haar korte, kordate schrijfstijl. Haar motto lijkt te zijn ‘Less is more’ en dat draagt zeker bij aan het onderbuikgevoel wat je ervaart tijdens het lezen. Het is wel zaak je aandacht er goed bij te houden; net als in haar eerste twee thrillers springt de auteur van het ene personage naar het andere. Toch draagt dat wel bij aan de spanning.

Het zal je ook maar gebeuren: van het ene op het andere moment zijn je twee kindjes verdwenen! Maud is dan ook ten einde raad. Waar zijn ze? Waar moet ze zoeken? Wie heeft ze meegenomen? Even brengt deze vreselijke gebeurtenis haar en haar ex-man dichter bij elkaar, maar al gauw vliegen de beschuldigingen naar elkaar in de rondte. Dat de paniek groot is behoeft geen uitleg, Larkens houdt zich daar dan ook niet mee bezig. Door middel van de soms warrige conversaties die de gekwelde moeder met zichzelf voert, zet de auteur de ontreddering, de machteloosheid en de allesomvattende angst levensgroot neer. Hoewel het van de hak op de tak springen soms lastig te volgens is, komt dat wel heel waarheidsgetrouw over. Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die zijn gedachten keurig op een rijtje heeft wanneer de paniek zo groot is.

Het begin van ‘De dagen’ is sterk; Larkens verstaat de kunst om het verhaal goed op te zetten om zo je aandacht meteen te veroveren. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op waardoor de vaart lekker in het verhaal komt. Helaas is dat in het middelste gedeelte niet het geval. Dat komt niet omdat het verloop van het verhaal niet boeiend is, maar meer doordat de gedachtegang van de hoofdpersonen hier erg breed -te breed- worden uitgemeten. Inmiddels zijn er ook flink wat andere personages geïntroduceerd, die elk wat met de hoofdpersonen te maken heeft. Maar ook hun hersenspinsels worden flink over de pagina’s uitgesmeerd. Ik zou liever zien dat er, bijvoorbeeld aan het begin van een hoofdstuk over dit personage, een korte uitleg wordt gegeven.

Feit blijft dat Anita Larkens een goed en krachtig verhaal neerzet, een verhaal ook met een beklemmende donkere schaduw waardoor je alleen maar door wilt lezen. De auteur geeft heel weinig prijs wat betreft de dader(s), zodat je behoorlijk lang in het duister tast naar de waarheid rondom de kinderen. Maar als zij er dan uiteindelijk toe overgaat om de ontknoping in gang te zetten, val je van verbijstering van je stoel. Hiermee zijn de minpuntjes in een rake klap zo van de tafel geveegd! Top!

Nieuwsgierig geworden naar dit boek? Gebruik onderstaande link,
of ga naar uw plaatselijke boekwinkel:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten