Kevin Valgaeren - Seance ****

Londen, 19de eeuw. Dr Francis Whitman, ooit een gevierd chemicus, wordt door een journalist gevraagd om een seance bij te wonen van het lokale fenomeen Elizabeth Archer. Zijn opdracht is om op wetenschappelijke wijze aan te tonen dat dit spirituele medium een oplichtster is. Het feit dat Miss Archer nooit in één ruimte te zien is met de geest die ze oproept en dat ze als twee druppels water op elkaar gelijken, maakt het werk van Dr Whitman aanvankelijk eenvoudig.
Maar niets is wat het lijkt, vooral wanneer er een dodelijk slachtoffer valt…


Kevin Valgaeren (1979) groeide op in Turnhout, waar hij in een ver verleden actief was als theater- en radiomaker. Hij studeerde Nederlandse en Engelse Taal- en Letterkunde aan de KU Leuven en specialiseerde zich in de Westerse Literatuur en de Editiewetenschap.

In 2011 debuteerde hij met De Ziener, deze mix van gothic novel en misdaadverhaal leverde hem meteen de Schaduwprijs op die jaarlijks wordt toegekend aan het beste spannende debuut van de Lage Landen. De Ziener was een schot in de roos en werd driemaal herdrukt. Een jaar later verscheen Bloedlijn, het vervolg op De Ziener. En nu, het voorjaar van 2016, is het de beurt aan zijn derde boek; Seance, wederom een interessante mix tussen het bovennatuurlijke, het waar gebeurde, en het betere detectivewerk.

Persoonlijk ben ik erg geïnteresseerd in het spirituele; ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik door uitgeverij Lannoo werd gevraagd om mee te doen aan deze blogtour. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en ik werd daarin niet teleurgesteld..

De omslag van Valgaerens nieuwste boek spreekt direct tot de verbeelding. Het mysterieuze beeld van een met keien geplaveide straat, de huizen in mist gehuld, ademt de sfeer van lang vervlogen tijden. De glimmend zilveren letters die samen de titel 'Seance' vormen, passen daar perfect bij.

'Het leven is een reis die aanvangt met een lege koffer. Het gewicht dat we bij het verglijden der jaren met ons meenemen, is dat van onafgeloste schuld...' 

Wat een magnifieke zin om een proloog mee te beginnen, 1-0 voor Kevin Valgaeren!
En wat een sinistere proloog ook; ik zat meteen recht op mijn stoel, popelend om me in het verhaal te storten. Daar ligt ook duidelijk zijn kracht. Valgaeren bezit de gave zijn lezers op subtiele wijze te overmeesteren; voor je het weet is er geen weg meer terug en moet je gewoon doorlezen. Zijn bevlogen manier van vertellen, evenals het veelvuldige gebruik van de meest prachtige volzinnen, doen inderdaad denken aan Carlos Ruiz Zafon. De sfeer die hij weet neer te zetten is even romantisch als angstaanjagend; in mijn ogen een perfecte combinatie om Seance net dat stapje hoger te tillen. Dat is ook de reden dat ik heb besloten in deze recensie niets van het verhaal prijs te geven. Een boek wat zo tot de verbeelding spreekt, moet gewoon met alle zintuigen ervaren worden.

Minder prettig vond ik de soms langdradige uitleg, en Valgaerens bijna krampachtige behoefte om de zinnen allemaal even mooi neer te willen zetten. Hierdoor wordt regelmatig de vaart uit het verhaal gehaald, waardoor de zorgvuldig opgebouwde spanning in Seance door de auteur zelf bijna teniet wordt gedaan. Daarentegen staat het verhaal als een huis, is de spanning bijna tastbaar, de mysterieuze gebeurtenissen haast onverklaarbaar en blijkt Kevin Valgaeren een meesterlijk verteller. Dat maakt voor mij de kanttekeningen toch al gauw minder storend; Seance is een heuse aanrader en krijgt van mij 4 sterren.