Geertje Paaij vertelt over haar wanhopige worsteling om samen met haar partner Ron een liefdevolle band met haar beide dochters te houden. Dat gaat met veel vallen en opstaan gepaard. Geertjes oudste dochter Brigit lijdt aan schizofrenie en is verslaafd aan drugs. Haar jongste dochter Iris heeft ADHD en een persoonlijkheidsstoornis. Op de achtergrond zorgt falende hulpverlening voor extra spanningen tussen moeder en dochters.
Het niemandsland van een moeder schetst hoe pijnlijk het proces van afstand nemen van je kinderen is. Uiteindelijk maakt Geertje drastische keuzes. Puur uit lijfsbehoud. De schrijnende pijn van de doorgesneden familiebanden blijft...
Het boek Het niemandsland van een moeder van Geertje Paaij is waargebeurd. Dat maakt dat het geen verhaal is, maar de keiharde werkelijkheid. En dat voelt toch anders als je het boek openslaat om te gaan lezen. Je opent als het ware een deur om rond te kijken in het leven van een ander. Niet zomaar een alledaags leventje, nee, Geertjes leven bestaat bijna alleen maar uit de zorgen rondom haar twee dochters. Soms is er voor andere zaken geen ruimte, zelfs niet voor haar partner Ron. Maar juist op die momenten is Ron er voor haar, en krijgt Geertje de steun die ze vaak zo nodig heeft. Ron begrijpt haar immers als geen ander; ook hij heeft amper tot geen relatie met zijn kinderen.
In Volg de blauwe lijn maakten we kennis met oudste dochter Brigit, en lazen we hoe snel het bergafwaarts ging door drugsgebruik en psychische problemen. Maar ook jongste dochter Iris ontpopte zich al snel als 'probleem-puber'.
In Het niemandsland van een moeder pakt Paaij de draad weer op. Dochter Iris woont inmiddels bij vader Koen, maar ook dat blijkt geen succes te zijn. Ook met Brigit blijft het rommelen; zij heeft zich zo goed als helemaal afgekeerd van haar moeder. Regelmatig staat de getergde moeder tegenover diverse instanties; in plaats van hulp te krijgen voor haar dochters staat zij regelmatig met lege handen.
Een waargebeurd boek recenseren kan best lastig zijn. De auteur schrijft eerlijk en openhartig over de meest schrijnende gebeurtenissen die op haar pad komen. Gebeurtenissen die voor Paaij de trieste, harde werkelijkheid vormen. Mij bekruipt dan de vraag: wie ben ik om daar wat van te vinden?
Wat voor mij als een paal boven water staat is dat ik enorm veel respect heb gekregen voor deze doortastende moeder. Het lijkt alsof zij een onuitputtelijke vechtlust heeft, maar tussen de regels door lees je haar onmacht, haar twijfels en haar verdriet. Maar daarnaast is Het niemandsland van een moeder doordrenkt met de niet aflatende liefde voor haar dochters. Moederliefde heeft tenslotte geen knop die je zomaar om kunt zetten. Zoals Paaij zelf zegt: "Voor ouderliefde is er geen 'voorbij'..."
En dat is precies waarom de vreselijke gebeurtenissen rondom haar dochters er zo inhakken bij Paaij. Het is mij een raadsel waar deze vrouw de kracht vandaan haalt om overeind te blijven. Zoveel voor je kinderen proberen te doen, vechten voor elk stukje hulp en erkenning, klaar staan wanneer ze je nodig hebben....en uiteindelijk door beide dochters worden verguisd. Dat is een enorme, bittere pil. Haar partner Ron is haar steun en toeverlaat. Zijn begripvolle aandacht en zijn liefde voor Geertje zijn als balsem voor haar ziel.
En dat heeft zij heel hard nodig als zij uiteindelijk voor een haast onmogelijke keuze komt te staan.
Lieve Geertje, bedankt dat wij een kijkje mochten nemen in jouw turbulente leven. Jouw boek draagt bij aan het verstrekken van duidelijkheid rondom de hulpverlening en wat er zou moeten veranderen. Bovendien geef jij een stem aan andere ouders die voor hetzelfde staan. Het niemandsland van een moeder geeft hen steun, herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Ik heb heel veel bewondering voor het feit dat je er toch voor gekozen hebt om je verhaal te delen, ook al heeft het er voor gezorgd dat je je dochters niet meer ziet. Laten we met zijn allen hopen dat het niet voor niets is geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten